Πλατεία Μαβίλη

πεινούσα...αλλιώς είμαι συνήθως περαστικός από αυτόν τον τόπο...όπως χιλιάδες φορές άλλωστε...περαστικός και βιαστικός
στις αρχές του '90, για εμάς - τα παϊδάκια των βορειοανατολικών προαστίων - η πλατεία Μαβίλη ήταν πάντα το μεσοβέζικο...ένας τόπος λίγο πιο έξω από τα μέρη μας (Αλέξανδρος, Χολαργός, Αγία Παρασκευή) και ένας τόπος λίγο πιο κοντά από το κέντρο (δεν υπήρχε τότε Πανόρμου, παρά μόνο Εξάρχεια και Κολωνάκι...Ψυρρή, Μεταξουργείο για τραβεστότσαρκα...Κεραμεικός; Γκάζι; what;)
είναι τόσο παλιά τα χρόνια που βάλθηκα να θυμηθώ, που δεν θυμάμαι αν υπήρχε το Μπρίκι...σίγουρα όχι το Φλάουερ...σίγουρα ναι ο Λώρας, το φθηνότερο ποτό στο κέντρο, δίχως επιστροφή του ποτηριού...βρώμικο με κάποια κατοστάρικα και ο μόνιμος θόρυβος της Βασιλίσας στο πλάι...η πρεσβεία του Γκρόπιους δεν είχε ακόμη δεχτεί την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου...και στα περίπτερα μονοπωλούσε το ενδιαφέρον το επόμενο τεύχος του ΚΛΙΚ
Πήγα λίγο παλιά σήμερα...ίσως με πείραξε το βρώμικο που έφαγα...ίσως το γεγονός ότι έκανε 4.2€...ίσως οι μπάτσοι που φιλούν το Γκρόπιους στη γωνία...ίσως ότι ο Λώρας έχει βάλει πια καθίσματα στην "πλατεία" και νέον μεγάλα γράμματα στην ταμπέλα...
ίσως να με έκανε να σκεφτώ πιο πολύ η κουβέντα με το συνομήλικο αδερφό του Ψαρρά...για μία γενιά που πέρασε μέσα στην καλοπέραση και δεν άγγιξε...που νόμιζε ότι όλα θα πάνε ρόδινα μέχρι το τέλος...που είχε την ευκαιρία να τα σκίσει όλα και τα άφηνε για το αύριο, γιατί και το αύριο καλό θα ήταν...για τη γενιά που φανταζόταν ότι ο Λώρας θα είχε για πάντα 5 κατοστάρικα το ποτό και το βρώμικο δε θα έφτανε ποτέ τις 1431 δραχμές...για αυτή τη γενιά που τώρα κοιτά αμήχανη τι να κάνει...να φύγει...να μείνει...εκκρεμές εναγώνιο...τικ...τακ...τικτακ...

Land...slides...

because of the unfortunate incident of finding a bulgarian/english keyboard and because most of you do not understand bulgarian (let alone of the even more important fact that i cannot see the bulgarian letters to write in bulgarian), this...
i have been very curious in the last 10 or so days to understand where the heck we are going, what the heck i am doing in my life, what is all this number and name dropping with the VAT, the HTC, the XTC, the PHD and last but not least the PIGS...
i bought land. i have lots of it. i bought it with legal money and legally. i bought it in a country where land was usually bought with a pistol over the shoulder, with blackmailing, the blackest money from drugs and prostitution, let alone the forged money that circulate around the bulgarian soil.
i bought land. cheap yes. but also barren. not used for decades. and without a direct profit, but only an expectation of a future growth in the area.
but nearing 35 and anxious to understand why on earth we place our feet on the ground every day, i am still anxious to understand, why we buy land, why we follow this ancient Roman instituted idea of legally and formally putting barriers.
and i am even more curious to find out, whether in the not so distant future, we will not only buy land, but also water and air (not clean air, because this we already buy, by paying taxes for the dirty air) and finally our own bodies.
is the future so distant, where we will have to be obliged to pay for been alive, even when we reside on a far-out place, cultivating our own products, living on nothing, holding property of very very little? is it far away the moment where we will have to pay a fee for the possession of the space that we walk on?
when you come to Bulgaria, not so far away as those endless lands of Argentina or Tanzania, you can see the beauty of it, but also the massive space that exists that can feed us all for nothing, that can accomodate us all, that we can all use without a real need for buying land.
i am getting closer and closer in realising that land aquisition is a game of the predominantly city-living, quite wealthy and mainly self-employed peoples...but the more i realise the game, at the same time, the more entrapped in it i feel...

Alma

με περίεργη όρεξη έκφρασης των χίλιων δυο σκέψεων που με τριγυρίζουν ακόμα και το εξυπνακίστικο ποστ Απαγορεύω έσβησα (ποιος πρόλαβε να το δει!) για ένα ενδοσκοπικό μήνυμα από αυτά που θυμίζουν προσωπικά ιστολόγια σε στείρα έκθεση.

στην καθιερωμένη youtube ανάκλαση των ηχητικών ορέξεων μου έπεσα πάνω στην ομορφιά που είχα κατά νου πιο μικρός, την άψογη, πέρα από συμ(βι)βάσεις ρεαλιστικής συνύπαρξης και trivial τριβής. αυτό που πονάς και λυπάσαι ενώ είσαι έτοιμος να φιλάς για πάντα
Η' τουλάχιστον αυτό το συναίσθημα έκανα αυτόματα προβολή εγώ σε αυτό το πανέμορφο σώμα κοριτσιού που τραγουδούσε here we go again πριν από 17 κάπου χρόνια σε δεύτερα φωνητικά . να τη! χορεύει πολύ απλά και πολύ ωραία.. κ γω περίεργα. γουσταρα πολύ που ένιωσα λυγμ έλξη μετά από τόσο καιρό(*) και μάλιστα για άγνωστο όν, ψυχή, πνεύμα .. alma

ένα ιστολόγιο αναφέρει την Alma Jensson (πραγμ. επώνυμο Eklund) ως αξιαγάπητη, funny & cat-like, ταλαντούχα καταπληκτική ηθοποιό στη σκηνή του Stadtsteatre στη Σουηδία αλλά τελικά -όπως όλοι(?) μας- όχι αρκετά tenacious , μια λέξη που νόμιζα ήξερα. Από το ψευδώνυμο του Jack Black στο Online λεξικό, σκαλίζω το σοκ από μια 'άσχετη' πληροφορία στο video που ..ορίζει έλλειψη απαιτούμενης συνεκτικότητας (προσήλωσης ή πως στο διάολο μεταφραζεις αυτό )

Αυτή η ομορφιά το 2003 έδωσε τέλος στη ζωή της | (**)

Και να λοιπόν , σε ένα μετέωρο πρωινό μέσα σε θύελλα από θύμισες και τάσεις οράματος βρέθηκα κουρασμένος να κάνω άλμα και να λατρευω μια ψυχή, συγκεκριμένα την έντονη εντύπωση που εχω δημιουργήσει σε μηδεν χρόνο με άπειρη περιέργεια για μια παρουσία άγνωστη και πλέον απούσα! (έστω και από μακρυά: να γνωρίζεις μια γαμάτη κοπέλα.. και να έχει φύγει ήδη 7 χρόνια πριν?) Είναι μια σκεψη που με απασχολεί κατά καιρούς είναι το πως η διάρκεια μιας ζωής μπορεί να μην περιορίσει ή ορίσει περίπου την επιρροή γύρω που έχουν ανθρωποι. και πόσο γαμάτα 'δυσανάλογα' επηρεάζουν προσωπα που φεύγουν πριν την ώρα τους. και μετά, το πόσο τυχαια μπορεί να εμπνευστεί κανείς από άλλους μη φυσικά παρόντες και να αναθέσει σε πολύ 'ακυρα' άτομα πηγή για έμπνευση, ενδιαφέρον και συναίσθημα, κινησιουργή ενέργεια.
και ίσως πόση αγάπη μπορεί να έχεις για αγνώστους, απροσδιόριστα. ίσως έτσι είναι τοσο έυκολο στο μυαλό να πλάσεις τοσο τον άλλο οσο παει (πας βασικά)



* : τελευταία λείπει η σταθερή αίσθηση της πραγματικά μοιραίας σύνδεσης με το αντικείμενο απασχόλησης και το υποκείμενο συναναστροφής. στη φάση αγαπάω απεριόριστα και (γι'αυτό) κάνω. και σε άτομα - και σε καταστάσεις βγείτε λίγο από την πέτσα!

** : τι να πω- με φοβίζει και με κανει κ ατρόμητο να σκεφτομαι τι μπορει να σε κανει τοσο ματαιο. κριμα

ΑΠ-ΑΡΙΘΜΗΣΕΙΣ

1) Ο ψάράς είχε δίκιο...δεν αξίζει το φέισμπουκ...είμαι έτοιμος να σβήσω το ακάουντ μου

2) στο επόμενο γουέσπι θα ντυθώ αφρικάνος μπάτσος

3) - καλά όλα αυτά που λες, αλλά είμαστε εδώ...
- και βέβαια είμαστε εδώ...που θα ήθελες να είμαστε;
- εδώ είμαστε...δεν μπορούμε να είμαστε αλλού...το σωστό είναι...ότι είμαστε εδώ
- τι εννοείς;
- δεν μπορεί ο άλλος να σου λέει ότι είναι λάθος που είσαι εδώ...γιατί αυτός που είναι...αφού και αυτός εδώ είναι...

4) απόφθεγμα ελέφαντα: μου αρέσει το ΙΚΕΑ...ότι κατάφερε το ΙΚΕΑ, δεν το κατάφερε ποτέ ο κομμουνισμός...τώρα τα σπίτια είναι όλα ίδια...

5) απόφθεγμα μπρακυ: μην προσπαθήσετε να φτιάξετε μπριάμ με δόσεις μαγειρέματος κάθε 6 ώρες...δεν θα βγει ποτέ καλό...

6) στις εκλογές δεν απέχουμε και πάμε να ψηφίσουμε, γιατί το λέει ο ΣΥΡΙΖΑ...πηγαίνουμε γιατί αν ψηφίζαμε όλοι μικρά κόμματα και μάζευαν τα δύο μεγάλα από 10% και έβγαινε μέχρι και ο Λεβέντης στην Ευρωβουλή δίπλα στη Γιαννάκου και τον Χουντή...τι θα έλεγαν τότε οι πολιτικοί για την κρίση του πολιτικού μας συστήματος;;;

7) ερώτηση-γκάλοπ πριν τις ευρωεκλογές...στοιχειώδεις γνώσεις ευρωπαικού δικαίου: ποίος είναι ο αριθμός των ελλήνων ευρωβουλευτών που καλούμαστε να εκλέξουμε;

80 cm

Τα πόδια. Απόψε χάρηκα τα πόδια. Και καθισμένος με την πλάτη στον τοίχο - χάριν ευκολίας, μην πάει ο νου σου στο πονηρό - χαιρόμουν την επέλαση των κάτω άκρων. Και μαζί σκεφτόμουν.

Τα πόδια είναι το τελευταίο πράγμα που βγαίνει από το μουνί της μάνας μας. Ελέγχεται πρώτα αν είμαστε για όχι μπλαβά, το λένε κάπως αυτό αλλά η γουικιπίντια φαντάζει τόσο μακρυά. Μας τα ακουμπάνε στη μελάνη και αφήνουμε το πρώτο μας αποτύπωμα. Ωχ, δυο πατούσες! Μετά, σα σωστοί μικροί άνθρωποι, τα μαζεύουμε προς το κέντρο του σώματός μας και κλαίμε.

Όταν τα γόνατα αγγίξουν το πάτωμα είμαστε πια μικροί θεοί. Το γόνατο είναι το μέσο επαφής. Αυτή είναι κι η αλήθεια μας, μέχρι να...

Περπατήσουμε. Μόλις λίγο αργότερα αναπτύσσουμε δυνατότητες όπως το τρέξιμο.Την κλωτσιά, το χοροπηδητό, το ανάποδο περπάτημα, τις μύτες, το μπουρδούκλωμα, τους μύκητες.

Σταυροπόδι, ουάου... Εφηβεία κι αμφισβήτηση. Ερωτικά καλέσματα με παράλληλες κνήμες ή αντρικές απομιμήσεις με ορθές γωνίες.

Υπομονή... Περισσότερη υπομονή...

Και μετά η αφαίρεση. Το "όχι πόδι", τα ανοιχτά πόδια. Τα κλειστά πόδια, τα μαζεμένα έντεχνα στο στήθος πόδια, τα στοιχισμένα πόδια κι αυτά που χάσκουν αντιγράφοντας κάποιο περιοδικό. Τα τεθλασμένα πόδια σαν τις πλευρές μιας κλεψύδρας. Τα γυμνά πόδια και τα καλυμμένα πόδια. Τα αξύριστα πόδια και τα λεία πόδια. Τα στραβά, τα κοκκαλιάρικα, τα μονομπλόγκ, τα ζαμπονάκια. Τα πόδια που φαίνεται να ανήκουν σε μια άλλη λεκάνη.

Αλλά πάντα εκεί. Στη ευθεία του ματιού μου, με νάζι, παλλόμενα στη μουσική, τσαχπίνικα σταυρωμένα, δειλά ή ανάμεσα σε άλλα πόδια μπλεγμένα.

Κάτω από τη κουβέρτα, με κιρσούς κι ευρυαγγείες, θεσσαλιστί νταουλιασμένα. Προς το τέλος, να σέρνονται βαριεστημένα χρούτς-χρούτς στα πλακάκια ενός νοσοκομείου.

Μετά, ω, τι αλλάγη στη ζωή, να βγαίνουν πρώτα από το ναό παράλληλα με το έδαφος. Με τα παπούτσια να εξέχουν στην άκρη. Και τελική ειρωνεία να παραχώνονται αυτά πρώτα στο χώμα.

Καλή Κυριακή, αχα χα χα...

Οι bloggers δεν ποστάρουν Κυριακή

Ησυσκευασίατηςπίτσαςείναιακόμαανοιχτήπάνωστοτραπέζι
σανέναστόμαcartoonχωρίςδόντια,

ορθάνοικτο,ναμεσημαδεύειαπειλητικά. Νασαςγνωρίσωτονκ.LogicSquare. Τοαλουμινιένιογλαστράκιγιακάκτους,σαναυτούςστοεξώφυλλοτου
"Ακόμακαιοικαουμπόισεςμελαγχολούν",
αποτελλείτηνπροσωπικήμουμέθοδοC14.
Τοψυγείο,μεμισάνοιχτητηνπόρτα,φιλοξενείτηνπραγματικότητάμου.
Μέσαείναιάδειο,σεθερμοκρασίαδωματίουκαιστολίζεταιμεαρτιστίκαιμοπετάλια
απότονΦλεβάρη
τουδύοχιλίαδεςοκτώ(καλήχρονιά)στολευκόφόντοτηςκατάψυξης.
Απόέξωηεικαστικήπολυλογίατουαναρτημένουπαρελθόντοςμου:
έναςνεκρόςάντρας,ένασχέδιοκαιμιαυπόσχεσημεταξύάλλων.
Όλασυνδέονταιμεκάτι.
Είναιοιμαγνήτες.Όχιαυτοίπουτουςκρατούνστονκαμβάτηςσυντήρησης
,αλλάεγώπουείμαιστοκέντρο.
Τοπαραδέχομαι.ΗεπέλασητουΠτολεμαίουστηψυχοσύνθεσήμουκαλάκρατεί,
κιαςλένεοιάλλοι,οιπαρατηρητές,τοαντίθετο.
Τατελευταίαχρόνιαησυσσώρευσηγνώσηςτηςανθρωπότητας
διπλασιάζεταικάθεπέντεχρόνια.

Σε μένα, σε σένα ρωτάω, "τίμιε αναγνώστη", κάθε πόσο συχνά διπλασιάζεται;

Ο παρατηρητής επηρεάζει το φαινόμενο, λένε οι κβαντομηχανικοί, ενώ σκύβουν κάτω από την κούρσα της μαντάμ Φυζίκ. Είναι το πιο ωραίο αυτοκίνητο αλλά έχει ένα κουσούρι: Παραμένει συνέχεια εντός του συνεργείου.Το δικό μας όμως όχημα, που το σέρνουμε κάτω από το ύψος της φαντασίας μας, ζυγίζει κατά μέσο όρο 86.6 κιλά και ευχόμαστε να μη χαλάσει ποτέ.

Διαβάζοντας ανοίγ' η όρεξη, μα ξαφνικά γνωρίζεις όλο και πιο λίγα, εκεί που πριν ήσουν σίγουρος.Έτσι, η συνισταμένη σου τραβιέται από δω κι από κει, σα χαλασμένη πυξίδα.

W I K I N E S S

Ποιος είναι τελικά στο κέντρο; Ποιος κύριος ή κυρία έχει τελικά δίκιο από όλους; Μήπως ο κος Πλάνκ;

Δεν υπάρχει εκκρεμές μέσα στο στομάχι μου. Δεν υπάρχει ούτε εκκρεμές, ούτε το στομάχι. Μόνο ένας Χρόνος Τσέτης, εν εξάλλω, να θερίζει τα κεφάλια των στιγμών μας. Γδούπ! Πέφτουν κάτω και αυτός γέρος, ανέκφραστος, ρυτιδιασμένος με όλη τη σοφία της ανθρωπότητας να του γλύφει τη χλαμύδα, συνεχίζει. Οι αγαπημένες μου συναρτήσεις είναι οι υπερβολές. Με την τόσο θηλυκή συμπεριφορά τους, με τις τέλειες καμπύλες τους. Κλάσματα μιας άλλης, στογγυλής αλήθειας. Άλφα προς χι, αχ δηλαδή, Κοπέρνικε.

Βλέπω φως !

Αν στα επόμενα χρόνια επικρατήσει η IPTV -που θα επικρατήσει δηλαδή αλλά λέμε τώρα- θα αρχίσουν σιγά-σιγά να την πουλεύουν οι παραδοσιακές κεραίες από τις ταράτσες;

Πωπω, ρε πούστη μου, φάση!

Να ρωτήσω και κάτι τελευταίο;

Κι αυτά τα γαμημένα καλώδια που τρυπώνουν στα διαμερίσματα από τους ακάλυπτους;

Κι αυτά τον πούλο;

Πωπω, ρε πούστη μου, φάση!

...

Όταν το 1920 η ανάγκη έγινε καταναλωτισμός, δεν υπήρχα.
Τώρα που η ο ι κ ο - ν ο μ ί α γίνεται lifestyle, το ζω.
Το 2048 που θα έχουμε νικήσει, εύχομαι να μην είμαι χώμα.

String Theory #1

Αυτή είναι μια φωτογραφία από το σάιτ του Bernd Ogrodnik.

Ο χειρισμός μιας μαριονετας δεν είναι δύσκολο πράγμα, ή -τελοσπάντων- είναι πολύ πιο εύκολος απ' ό,τι νομίζουν οι περισσότεροι.

Το δύσκολο είναι να είναι επιτυχημένος. Και πότε ένας "χειρισμός" είναι επιτυχημένος;



Εγώ θα απαντήσω ότι είναι όταν η κίνηση φαίνεται να προέρχεται από ιδία βούληση της μαριονέτας. Όταν δεν επιβάλλεται από τα πάνω, κυριολεκτικά επιτέλους. Τη στιγμή που αφαιρείς από την εξίσωση τον εαυτό σου και αφήνεις να αναπτυχθεί μια ευθεία, αδιαμεσολάβητη σχέση ανάμεσα στη μαριονέτα και το θεατή. Η πίστη σε αυτό που θέλεις να δεις, μπορεί πολλές φορές να σε κάνει να πιστέψεις πράγματα που δεν μπορούν να υπάρξουν. Αν θες να πιστέψεις στην αυθυπαρξία της μαριονετας, είναι στο χέρι σου, ή μάλλον στο κεφάλι σου γιατί στην πραγματικότητα είναι στο χέρι του άλλου.

Χειριστής, αντικείμενο, θεατής.
Δρων, μέσο, δέκτης.
Ο χειριστής κινεί και βλέπει το αντικείμενο αλλά φαντάζεται το θεατή. Ο θεατής βλέπει το αντικείμενο και φαντάζεται το χειριστή, μέχρι κάποια στιγμή να τον ξεχάσει. Η μαριονέτα όμως; Τι κάνει; Υπάρχει στην πραγματικότητα ;

Η άποψη που έχω τώρα είναι πως όταν δε "ζωντανεύει" είναι ένα πτώμα που δε σαπίζει. Τόσο απλό. Κι όταν σηκώνεται και στέκεται, ξαφνικά "υπάρχει". Κι αν την αφήσεις να σκάσει κάτω με δύναμη, νιώθεις λίγο περίεργα αλλά μετά αμέσως θυμάσαι ότι δεν ...

Ο μεγάλος αγώνας γίνεται με τη μαριονέτα που κρέμεται μέσα μας. Πέρα από το προφανές "πρόσεξε να μη μπλεχτούν τα σχοινιά", η πρόκληση είναι να σταθεί (μάθημα α'), να "υπάρξει" δηλαδή, να περπατήσει και να παίξει με το κοινό της [εσένα] με τέτοιο επιτυχημένο τρόπο, ώστε να ξεγελάσει τον ίδιο σου τον εαυτό. Συμβολικά, να αποσπάσει από την ευθύνη ( + ή - ) των πράξεών σου, τον ίδιο τον ηθικό αυτουργό, το μοχλό που μας κινεί στη συμπεριφορά που επιλέγουνε να κοινωνήσουμε. Ένας, λοιπόν, σωστός χειρισμός καταλήγει σε μια συμπεριφορά, που -τελικά- εγκρίνουμε/θα έπρεπε να εκρίνουμε, βασισμένοι στο παράδοξο ότι δεν τη θεωρούμε καν δικιά μας, αλλά, αντιθέτως, αυθύπαρκτη.

Θυμάστε τα "μαγνητικά αυτοκινητάκια"; Ένα χαρτόνι, κάτι μικρά αυτοκινητάκια από πλαστικό και λίγο μέταλο κι ένα μαγνήτη που τον βάζαμε κάτω από το χαρτόνι και "Ω! κουνιούνται από μόνα τους!";

Το ίδιο είναι.

Ε.Σ.Ε.

Εργάζομαι στο κέντρο. Δε δουλεύω στο κέντρο. Πρέπει να αρχίσουμε, πιστεύω, να μιλάμε με μεγαλύτερο σεβασμό για τον εαυτό μας. Δεν έχω αφεντικό. Έχω όμως εργοδότη. Μια φορά, όταν εργαζόμουν ως ελεύθερος επαγγελματίας, βρέθηκα να μιλάω με το σεφ ενός πολύ καλού ζαχαροπλαστείου, ολόκληρης αλυσίδας για την ακρίβεια. Σε κάποια στιγμή που τον ρώτησα κάτι για το οποίο έπρεπε να μιλήσει με τον "από πάνω", μου είπε : "Πρέπει να ρωτήσω τον εργοδότη μου γι αυτό". Μου φάνηκε τόσο ορθή η πρότασή του. Με τόση αξιοπρέπεια. Πρώτη φορά άκουγα στο χώρο αυτό τη λέξη "εργοδότης". Αυτή την αξιοπρέπεια τη συνάντησα κι αλλού στο δρόμο μου, όταν με τη βέσπα όργωνα την Αθήνα για το μεροκάματο. Σε μια βιοτεχνία νουγκάτ στο Περιστέρι, ένα παλιό βιομηχανικό κτίριο με μηχανήματα πεντηκονταετίας και βαρέλια γλυκόζης, μια οικογένεια εργαζόταν. Δεν υπήρχαν υπάλληλοι όπως στην άλλη επιχείρηση, μόνο συγγενείς. Ανοίγοντας την πόρτα ο κυρ-Αντώνης -αν θυμάμαι καλά- με έμπασε μέσα στο ψηλοτάβανο. Εγώ, επειδή δε θυμόμουν το όνομά του, του είπα : "Καλημέρ' αφεντικό!". Μα ξέρεις πώς του πήγαινε ο χαρακτηρισμός; Από άλλη εποχή ήταν ο τύπος. Φαντάσου ένα καραλαϊκό Woody Allen με άσπρη ποδιά. Τι να 'κανα δηλαδή; Αλλά, για δική μου έκπληξη, αυτός μου απάντησε με στόμφο και διδακτισμό : "Αφεντικά έχουν οι σκύλοι κι οι πουτάνες".

Ποιοι έχουν, λοιπόν, 'αφεντικά' και ποιοι έχουν 'εργοδότες';
Ποιοι είναι 'δούλοι' και ποιοι 'εργαζόμενοι';
Εγώ, πρώτη μέρα στη δουλειά με 'εξαρτημένη σχέση εργασίας', τι έχω;

(Καλά, εκτός από χρόνο να γράφω ποστάκια, ρε παιδιά! Σιγά τώρα. Δηλαδή εσείς όλο με το κεφάλι κάτω είστε;)

Kαι αφού ανέβασα το κείμενο, ξαφνικά θυμήθηκα για τι ήθελα να γράψω. Πριν τριπάρω με ό,τι διάβασες. Ήθελα να πω ότι στο κέντρο ο κόσμος είναι σε μια υπερένταση, αναμένει το μέλλον, το άμεσο. Αυτή τη στιγμή γίνεται μια συζήτηση μπροστά μου για το πόσο άδεια είναι η πλατεία. Τύχη ε; Το βαρόμετρο είναι το πανεκπαιδευτικό, το άσυλο, οι εντολές των μπάτσων, οι συνελεύσεις μας. Το critical point επηρεάζεται και επηρεάζει το "όλον". Συντάξου προς την κατεύθυνση που νιώθεις ότι σε εκφράζει. Άσε παπαγάλους, άσε πρετεντέρηδες, άσε ανασχηματισμούς και κοκκινοσκουφίτσες, άσε τη μάνα σου που πριν σου 'λεγε "'έβγα" και τώρα σου λέει "σπίτι". Αν φοβηθείς τον εαυτό σου μόνος σου, τότε μείνει σπίτι. Και πολλά έκανες και σ' ευχαριστώ. Αν έχεις ακόμα φλόγα, σε περιμένω έξω. Μόνος σου ξέρεις την αλήθεια σου. Σου κλείνω το μάτι, σύντροφε.

...(σιγά μη βάλω τίτλο)...

...Για να είναι ένα σύστημα αξιακό, πρέπει οι αξίες να έχουν απόλυτο περιεχόμενο και να μην συγκρούονται ούτε με άλλες αξίες, ούτε με άλλες έννοιες (λ.χ. δικαίωμα). Το ζήτημα της μη σύγκρουσης γίνεται φανερό, όταν μία έννοια «φορά πολλά καπέλα», δεν είναι δηλαδή μόνο μία αξία, αλλά εκφράζεται και ως δικαίωμα, συμφέρον και τελικά κανόνας. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η έννοια της ελευθερίας. Η γραφική ίσως παράσταση μίας πολυδιάστατης έννοιας, στα πλαίσια μίας σχηματοποίησης ανάλογης με τη θεωρία της φυσικής, είναι ότι όσω μία έννοια εκφράζεται μόνο ως αξία έχει "έντονη δυναμική και ασθενή κινητική ενέργεια". Βάσει αυτής της παράστασης, η αξία είναι αποδεκτή από όλους, γιατί είναι αφηρημένη. Η δύναμή της είναι ακόμα «φυλακισμένη» εντός της ίδιας της έννοιας. Δεν έχει προσωποποιηθεί, ούτε έχει σχηματοποιηθεί. Επόμενο είναι έτσι να φαίνεται αποδεκτή από όλους. Αν μας ρωτήσουν αν πιστεύουμε και θέλουμε την ελευθερία, γενικά και αφηρημένα, όλοι θα αποκριθούμε θετικά.
Όταν όμως η αξία της ελευθερίας μετατραπεί σε ένα συγκεκριμένο δικαίωμα, τότε χάνει αυτή τη "δυναμική ενέργεια" και αποκτά έντονη "κινητική ενέργεια'. Η έννοια της ελευθερίας έχει πια σχηματοποιηθεί, είναι πια ικανή να χρησιμοποιηθεί και να επικληθεί στα δικαστήρια. Τότε όμως δεν μας θέτουν το ερώτημα για την ελευθερία γενικά, αλλά για μία έκφραση της ελευθερίας, για παράδειγμα την ελευθερία να κάψουμε το συγγενή μας ή να τον θάψουμε. Αν η ερώτηση είναι επομένως: «Δέχεστε να είμαστε ελεύθεροι να προβαίνουμε σε καύση των νεκρών συγγενών μας;» και εμείς απαντήσουμε ότι δεν δεχόμαστε, τότε αρνούμαστε την ελευθερία συνολικά ή την εξειδίκευσή αυτής;

Φυσικά κάθε κράτος είναι ελεύθερο να επιλέξει τις αξίες του, όπως επίσης και την ιεραρχία μεταξύ αυτών των αξιών. Ζήτημα όμως τίθεται όταν υπάρχει μία συνεργασία μεταξύ των κρατών με διαφορετικές αξιακές προτάσεις. Μία τυχόν διαφωνία λύνεται, βάσει των πλαισίων του διεθνούς δικαίου, με το δίκαιο του conflict of law (σύγκρουση δικαίων).
Το κοινοτικό δίκαιο όμως είναι ένα δίκαιο sui generis, όπου οι διαφωνίες και συγκρούσεις λύνονται μέσα στα πλαίσια του κράτους δικαίου και όπου τα θέματα τίθενται εμπρός του ΔΕΚ. Στην ΕΕ δεν υπάρχει a priori ιεραρχία αξιών. Η θέσπιση αξιών δεν είναι επίσης μεταξύ κράτους και πολιτών, αλλά και κοινωνιών και κρατών μεταξύ τους, ενώ επιπλέον υπάρχει και μία πολύμορφη διαδικασία, στην οποία εμπλέκονται πολλά όργανα και νομικοί πολιτισμοί.
Η ορισμός της ελευθερίας ως αξία δεν «ανήκει» επομένως σε ένα συγκεκριμένο ΚΜ ή όργανο, αλλά σε όλα. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που δύο ΚΜ προσδίδουν ένα διαφορετικό νόημα στην ελευθερία; Για παράδειγμα, η ελευθερία των ομοφυλοφίλων να συνάψουν γάμο στην Ολλανδία δεν υφίσταται στην Ιρλανδία. Στην δε Grogan, η απαγόρευση των αμβλώσεων θεωρήθηκε θεμελιώδους σημασίας για την Ιρλανδία, όταν η άμβλωση επιτρεπόταν σε όλα τα τότε ΚΜ. Μπορούμε επομένως να υποθέσουμε ότι, επειδή στην Ολλανδία έχουν περισσότερες ελευθερίες, σέβονται περισσότερο την αξία της ελευθερίας; Και τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την ΕΕ; Θα μπορούσε, εξαιτίας αυτού του γεγονότος, να επιχειρήσει η Ολλανδία να βάλλει κατά της Ιρλανδίας, διότι δεν τηρεί την αξία της ελευθερίας, επικαλούμενη ακόμα και το 7ΣΕΕ (Σεβασμός στις δημοκρατικές αξίες); Από τα παραπάνω ερωτήματα, διαπιστώνουμε ότι όσες αξίες και καταγράψουμε σε θεμελιώδη κείμενα, ο εν τέλει αφηρημένος χαρακτήρας τους, δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα αξιακό σύστημα.

πάλι ερωτεύτηκα μια γιαγιά.

Είναι αλήθεια ότι εδώ και πολύ καιρό έχω θέσει εαυτόν οικειοθελώς εκτός της όποιας σοβαρής δημιουργικής δραστηριότητας. Οι δραστηριότητές μου εξαντλούνται στη μαγειρική και το μότο μου είναι «τόπος στα νιάτα». Αυτό συμβαίνει επειδή βλέπω πάρα πολλή τηλεόραση αφενός και αφετέρου διότι αποφάσισα τελικά, ότι θέλω να γεράσω με αξιοπρέπεια.
Τα παραπάνω έχουν ως συνέπεια μία μορφή άνοιας που εγώ θα την ονόμαζα «φιλογεροντισμό» ή ακόμα χειρότερα (για τα πιο επικίνδυνα μυαλά) «γεροντολαγνεία». Συμπτώματα αυτής της μορφής άνοιας είναι η προτυποποίηση των ηλικιωμένων, η σχολαστική ενασχόληση με πολιτικά σκάνδαλα και η γενικευμένη αίσθηση ότι ο κόσμος δεν είναι πλέον «ο κόσμος», είναι ο «κοσμ-άκης». Τρώνε τα λεφτά του κοσμάκη.

Τελευταία φορά που θυμάμαι να σκέφτηκα κάπως ωφέλιμα, ήταν όταν βλέποντας τηλεόραση (παραδόξως τη νετ), έπεσα πάνω σε αυτό. Κι αυτό διότι το αυτό, κάλυπτε ως ερέθισμα τους τρεις θεμελιώδεις άξονες της προβληματικής μου:
α. τις γιαγιάδες
β. τα πολλά λεφτά
γ. τον κοσμάκη

Το πρόβλημα, να ερωτεύομαι γιαγιές το είχα και παλιά. Σε αυτή την περίπτωση, ερωτεύτηκα τη γιαγιά που εκπροσωπεί το Ισραήλ στον αντίστοιχο σύνδεσμο "πορτρέτα" στο σάιτ και είναι η γιαγιά που πολύ θα ήθελα να με κοιμίζει κάθε βράδυ. (Επίσης αξίζει να την παρατηρήσετε σε αντιπαραβολή με την αντίστοιχη γιαγιά από το U.S.A).

Σχετικά με τα πολλά λεφτά, θα ήθελα να πω

1) ότι δε μου αρέσει καθόλου η λέξη "πρότζεκτ". Δεν ξέρω γιατί το παθαίνω αυτό, αλλά τη σιχαίνομαι. Οι μόνοι άνθρωποι που έχω ακούσει να τη χρησιμοποιούν απενοχοποιημένα, είναι όσοι ονειρεύονται κάποια στιγμή στη ζωή τους να βγάλουν πολλά λεφτά με ξεδιάντροπο τρόπο, αν και δεν ξέρω ποιος άλλος τρόπος υπάρχει. Αυτή η λέξη υπονομεύει κάθε είδος προσπάθειας που πάει να περιγράψει, ακόμα κι αν η προσπάθεια είναι απολύτως καλόπιστη. Το παραπάνω "πρότζεκτ" (τελοσπάντων τώρα) το υποστηρίζει μία Πολύ Μεγάλη Τράπεζα και αυτό είναι καλό, στο τέλος-τέλος. Καλό για την τράπεζα, γιατί η τράπεζα έχει τα πολλά λεφτά και γιατί αυτό είναι ένα πραγματικά πολύ ωραίο τέτοιο-(πρότζεκτ). Μπορείς να φας ώρες σε αυτό, άμα βαριέσαι και δε θες να δεις τηλεόραση & εκείνη την ώρα έχεις μία γλυκιά μπουρδοειδή πρόθεση να κάτσεις να σκεφτείς "πόσο μικρός είναι ο κόσμος", "ένα τίποτα είμαστε τελικά" και άλλα τέτοια. Οι τράπεζες είναι καλές μερικές φορές. Θα μεταφέρω όλα μου τα λεφτά σε αυτή την τράπεζα.

2) Βλέποντας λοιπόν κανείς σε αυτό το σάιτ όλες τις συνεντεύξεις (αν βαριέται αρκετά), μπορεί να συμφιλιωθεί με τη λέξη πρότζεκτ, να συγχωρέσει τη BNP Paribas που γεννήθηκε τράπεζα, να συναισθανθεί το πόσο κοινά είναι τα μοτίβα που μας κανονίζουν ως κοσμάκη και προπαντός να νομίζει ότι έγινε καλύτερος άνθρωπος, που είναι και ο στόχος.

3) Ο Yann Arthus-Bertrand γεννήθηκε ιχθύς, αλλά κατάφερε να αποσπάσει μία αφροδίτη και έναν ερμή στον κριό (ευτυχώς). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κατοχυρώσει έναν έντονα προσωπικό τρόπο έκφρασης ως φωτογράφος, ο οποίος προσδιορίζει και το έργο του. Οι περισσότερες φωτογραφίες του, μοιάζουν περισσότερο με τοπογραφικά παρά με κοινές απεικονίσεις τοπίων, άλλωστε έχει ασχοληθεί κυρίως με την αεροφωτογραφία. Ίδρυσε και διαχειρίζεται τη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη α-ε-ρο-φω-τογραφιών (http://www.altitude-photo.com). Παρουσιάζει τη δουλειά του σε μορφή ντοκυμαντέρ στο France -2(deux). Δίνει σεμινάρια σε πολλά σχολεία της χώρας του, από δημοτικά μέχρι λύκεια και κολλέγια. Είναι ένας πραγματικά εκπληκτικός φωτογράφος με τόσες ιδέες και τόσα ταλέντα που σε καθηλώνουν, ενώ ταυτόχρονα στο κάνουν πολύ δύσκολο να πιστέψεις ότι δεν παίρνει σπιντ.