Σαδιστές άνθρωποι.

Νομίζω ότι η κοινωνία μας έχει περιέλθει σε ένα στάδιο ολίγον σαδιστικό. Κάθε άτομο ξεχωριστά σε πρώτη φάση και μισοί – μισοί μετά, όλοι εμείς χωρισμένοι σε ομάδες ενδεχομένως, μεγάλος αριθμός των συνανθρώπων μας επίσης, είναι σαδιστές.

Ο σαδιστής δεν ξεκινά ως «τελειωμένος σαδιστής», φυσικά. Στην αρχή φαντάζομαι ότι στενοχωριέται και πονάει ο ίδιος, στη συνέχεια αμύνεται κάπως και μετά εισέρχεται στη σφαίρα της χοντροπετσιάς. Αφού εμπεδώσει καλά την έννοια της χοντροπετσιάς και έχοντας ως όπλα ικανές ποσότητες ναρκισσισμού, σταρχιδισμού αλλά και άγνοιας, τότε ο σαδιστής στο τελικό στάδιο αρχίζει να αρέσκεται στο να βλέπει τους συνανθρώπους του να υποφέρουν, in practice.

Πάρτε ένα απλό παράδειγμα από τη σφαίρα της εργασίας: είσαι εσύ και προσπαθείς να εκτελέσεις ένα καθήκον που σου έχουν αναθέσει και απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή στη λεπτομέρεια. Από πάνω σου έρχεται ο προϊστάμενος σου, ο οποίος κάνοντας χρήση της δικαιοδοσίας που του προσφέρει η συμβατική μεταξύ σας σχέση (αφεντικό – δούλος / υποτακτικός), αρχίζει να κάνει και να λέει διάφορες σαχλαμάρες. Υπό κανονικές συνθήκες, πρέπει όχι απλώς να εκτελέσεις την εργασία χωρίς να κάνεις λάθος, για να μη σε βρίσουν, αλλά και να δείξεις ότι θεωρείς το αστείο χαριτωμένο.

Θα έλεγε κανείς: «μα σιγά! Αυτό είναι πρόβλημα; πού να δεις τι προβλήματα έχει ο κόσμος που δεν έχει να φάει!».

Ωραία λοιπόν, ο κόσμος που δεν έχει να φάει: είμαι εγώ σήμερα και έχω εκτελέσει την εργασία μου, στο πλαίσιο της οποίας συμπεριλαμβάνονται διάφορες υπο – εργασίες που απαιτούν έμφαση στη λεπτομέρεια. Ανοίγοντας την τηλεόραση (ναι), όταν γυρίζω από τη δουλειά, βλέπω τους ανθρώπους στη Λαϊκή παραγωγών στον Κολωνό, να ζπρώχνουν και στη συνέχεια να γκρεμίζουν τον πάγκο με τα δωρεάν λαχανικά, σκεπτόμενη απλώς: «αφρική». Δεν άλλαξε η ζωή μου. Είμαι και εγώ σαδιστής.

Τα στάδια του σαδισμού είναι απλά. Το τέλειο ζευγάρι για ένα σαδιστή, είναι ο μαζοχιστής. Ο τύπος  δηλαδή που γουστάρει να υποφέρει. Δεν είμαι ο κατάλληλος επιστήμων για να κρίνω ή να αναλύσω την κάθε ξεχωριστή περίπτωση. Εύχομαι κάθε ευτυχία, σε κάθε σαδιστή, που βρίσκει το μαζοχιστή του. Δεν θα σταθώ ποτέ εμπόδιο σε κανενός είδους μαλάκα να βρει τον κατάλληλο μαλάκα και να ζήσει τη ζωή του ευτυχισμένος. Μου αρκεί να είναι ευτυχισμένος, σε όποιο σημείο της γης επιλέξει να ζήσει. Αυτό που με προβληματίζει όμως, είναι ο τρόπος που το χρήμα ή οι σχέσεις εργασίας και εξουσίας, έχουν επωφεληθεί τόσο πολύ από τέτοιου τύπου τάσεις.

Με ενοχλεί που δεν υπάρχουν κανόνες.

Με ενοχλεί που δεν υπάρχει ένα πλαίσιο, που να λέει «μέχρι εδώ αυτή η μαλακία». 

Αντιθέτως υπάρχει πλαίσιο που ευνοεί (όχι νομοθετικά, επιμένω, αλλά τουλάχιστον ψυχοκοινωνικά), τις στάσεις χοντροπετσιάς και πρώιμου μαζοχισμού, τουλάχιστον στους χώρους της δουλειάς (γιατί το κρεβάτι του καθενός, δεν μας ενδιαφέρει).

«Πού θα πάς; δεν υπάρχει τίποτα!»

Με ενοχλεί που οδεύω προς τη χοντροπετσιά εξαναγκασμένη και κυρίως με σκοπό να μη με νοιάζει, ενώ η χώρα μου γίνεται Αφρική.

*βλέπω μεγάλη ακινησία σε αυτό το μπλογκ, σας παρακαλώ ειδοποιείστε με κάποιος εάν έχουμε σταματήσει να γράφουμε σε αυτό, γιατί τα αντανακλαστικά μου δεν είναι καλά.