Ελληνική Κουκουλοκρατοκρατία

Με τη δολοφονία Γρηγορόπουλου το 2008 μπήκαμε στη νέα περίοδο της μετα-μεταπολίτευσης. Οι εξεγερσιακές ημέρες πριν δύο χρόνια εξέπληξαν όχι μόνο το κίνημα αλλά και κομμάτια της κοινωνίας που μέχρι τότε αρκούνταν σε μια επιφανειακή ανάγνωση των συγκρούσεων στους δρόμους. Δε θα ασχοληθώ με τον τρόπο που το κίνημα επηρεάστηκε, με το πώς άλλαξε στο εσωτερικό του και πώς μούδιασε την 5η Μάη με τον θάνατο των τριών τραπεζικών υπαλλήλων. Ούτε με ενδιαφέρει τώρα το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας του καναπέ, από τον οποίον μερικοί σηκώθηκαν ενώ μερικοί βούλιαξαν περισσότερο. Τη σημαντικότερη αλλαγή πλεύσης την έδειξε η ελληνική αστυνομία, που πρόλαβε μέσα σε ένα διάστημα δύο ετών να εγκολπώσει την εμπειρία των γεγονότων και να δείξει μια εκπληκτική προσαρμογή στα νέα δεδομένα. Τέτοια ευελιξία θα ζήλευαν πολλές άλλες δημόσιες υπηρεσίες, ακόμα και εταιρίες ιδιωτικών συμφερόντων, που -ως γνωστόν- ταχύτερα υιοθετούν την καινοτομία. Η βαριά ήττα της το Δεκέμβρη του 2008 ήταν και πολιτική (δηλαδή ουσίας) και γοήτρου. Η ουσιαστική ήττα αντιμετωπίστηκε πολιτικά με την τοποθέτηση στελεχών τύπου Χρυσοχοΐδη, όμως έμενε να ορθοποδήσει το πληγωμένο "εγώ" των σωμάτων ασφαλείας. Το πρώτο δείγμα ανάνηψης δόθηκε αμέσως μετά την επίθεση σε καταστήματα της οδού Σκουφά, με τη δημιουργία των σωμάτων δίας/δέλτα. Στην αρχή αυτή η κίνηση έμοιαζε σαν ένα ακόμα λίφτινγκ για τηλεοπτική κατανάλωση, ιδίου ύφους με τις "πεζές περιπολίες" και τους "προστάτες του πολίτη". Αλλά από τα έργα και τις ημέρες των μοτοχούλιγκαν φαίνεται καθαρά πως φτιάχτηκαν για βρώμικη δουλειά. Σιγά σιγά η αυτοπεποίθηση του σώματος άρχισε να παίρνει τα πάνω της, και όπως ήταν αναμενόμενο, τι άλλο ζητά ένας "χωριάτης" (δίχως παρεξήγηση) εκτός από αέρα για να ανέβει στο κρεβάτι σου.Όπου κρεβάτι, τα συνταγματικά σου δικαιώματα με μια φράση. Στην ανωφερή αυτή πορεία βοήθησαν πολλά περιστατικά: συλλήψεις ατόμων με παράνομη πολιτική δράση, η ανοχή της πολιτείας στις διαρκείς αστυνομικές αυθαιρεσίες, η πτώση της χαμηλής εγκληματικότητας στις πόλεις, η άνοδος του νεοφασισμού και άλλα πολλά.'Ομως, ακόμα και μετά το μούδιασμα της 5ης Μάη (που θα ήταν μια καλή ευκαιρία για ανασυγκρότηση της πολιτικής ρητορίας του κινήματος από τη μία και της νηφαλιότητας για την ελας από την άλλη) , οι δυνάμεις της καταστολής ήθελαν να πάρουν πίσω περισσότερο αίμα από όσο έδωσαν. Άρχισε μια βεντέτα βίας που ξώκοιλε όλο και πιο πολύ από τη μεριά του κράτους. Δεν ήταν μόνο ο χαμηλός επαγγελματισμός ή η αστεία εκπαίδευση των φορέων της, αλλά και ο νεοχουλιγκανισμός που επεδείκνυαν σε κάθε ευκαιρία που τους δινόταν και σε κάθε ευκαιρία που δημιουργούσαν. Όλα αυτά ήταν γνωστά, ακόμα και σε αυτούς που δεν κατέβαιναν στο δρόμο. Ακόμα και σε αυτούς που από την τηλεόραση έβλεπαν και καταλάβαιναν, ή και θυμούνταν κάποιες παλιότερες μέρες, τις μέρες που το παρακράτος έλυνε και έδενε, σκότωνε και πρωθυπουργοποιούσε. Με τη διαφορά ότι σήμερα η κατάσταση στην Αθήνα ήταν εντελώς διαφορετική. Στον αναμενόμενο πανικό που θα τους προκαλούσε η λαϊκή εξέγερση (ναι - αυτή που επιτυχώς ανεστάλη το Μάιο - τυχαία ή όχι) και που διαφαινόταν πριν τις πορείες, ενεργοποίησαν όλο τον παρακρατικό μηχανισμό, τους ασφαλίτες της νέας γενιάς. Πολλοί από τους γονείς σας ποτέ δε θα μάθουν ή ποτέ δε θα παραδεκτούν αυτό που εμείς ξέρουμε επειδή το είδαμε. Σήμερα η Αθήνα είχε όσους ασφαλίτες θα ευχόταν να είχε οποιαδήποτε σύγχρονη δημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της και προσβάλλει τον πολίτη της. Άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, με τα πιο ευφάνταστα κουρέματα και αμφιέσεις, παιδιά του διπλανού chat room, φίλοι σου στο facebook, συμμαθητές σου στο λύκειο, συνεπιβάτες σου στη βαρετή διαδρομή προς το χωριό που πιάνατε κουβέντα, όλοι, εγώ και εσύ, ήμαστε εκεί για να διαφυλάξουμε με την προβοκατόρικη στάση μας το θέσφατο. Θες φάτο, θες μη το φας, έτσι είναι. Η αναγκαστικά νεαρή ηλικία τούς έδινε μια όψη αθώα, αλλά τους έδινε και το χουλιγκανισμό τον οποίο επιτυχώς επέδειξαν στους ανυποψίαστους "συναγωνιστές" τους. Βέβαια, για να μιλήσεις για όψη πρέπει να τη δεις. Πράγμα δύσκολο κάτω από τα κασκόλ, τις μάσκες και το λοιπό εξοπλισμό δρόμου της ελας. Σήμερα το παρακράτος ξεσάλωσε στο αθηναικό playground που του δόθηκε για πρεμιέρα. Η παρουσία τους θα έπρεπε να προσβάλλει κάθε δημοκρατικό πολίτη. Τα πόστα τους θα έπρεπε να εξοργίζουν τους έμπειρους διαδηλωτές. Η ελας, στην αδυναμία της να χειριστεί ένα πλήθος που δεν ελέγχεται από εργατοπατέρες και κόμματα, εκτός από τα demode χημικά, ρίχνει ανθρώπινο κρέας, όπως άλλωστε έχει ξανακάνει πολλάκις από το 1830 και ένθεν. Ο πόλεμος υπάρχει αλλά δεν είναι στο επίπεδο των προσώπων. Στον εφιάλτη της ανεργίας μια θέση στην αστυνομία είναι μια λύση, οικογένειες την ευχαριστούν για τη στοργική αγκαλία που δείχνει στα καμάρια της και στις κορούλες της. Έγινες μπάτσος και σε στείλανε με τα ρούχα σου στη δουλεία. Τι το κακό μ' αυτό; Το ζήτημα για μας είναι ότι οι ομάδες αυτές λειτουργούν (αν λειτουργούν και δε δρουν απλά) με ψυχολογία όχλου, εξουσιαστή, δερβέναγα. Είναι ανεκπαίδευτοι, τσογλανάκια που, τραμπούκικα υπό την κάλυψη της ελας, εκτονώνουν τα παραλειπόμενα της γηπεδικής τους κουλτούρας. Ανώνυμοι, άπιαστοι, κουκουλωμένοι ωθούν ή προβοκάρουν καταστάσεις, φέρνοντας το λαό προ τετελεσμένων γεγονότων. Σήμερα είδα 70 ασφαλίτες, μια μικρή πορεία, περίπου όσοι ήταν η πορεία των πολύτεκνων, πίσω από το μουσείο πριν ξεκινήσει η πορεία. Ποιοι είναι αυτοί; Ποιος βάζει αυτά τα τσογλάνια εκεί και ποιος τα πληρώνει; Είναι γνωστό ότι αρκεί ένας εντεταλμένος για να χειριστεί εκατό διαδηλωτές. Φαντάσου πόσους μπορούν να χειριστούν οι εκατοντάδες κρατοσυμμορίτες που λυμαίνονταν σήμερα την πόλη μου. Δεν πιστεύω στη δημοκρατία για έναν απλό λόγο: δεν την έχω δει ακόμα. Και επειδή η πολιτική φαντασία μου δεν μπορεί να ταξιδέψει μακρυά, συνιστώ και σε σας να μην ονειρεύεστε ελληνικές δημοκρατίες και λοιπά κουραφέξαλα. Όταν ένα κράτος χρειάζεται τόσους αλήτες για να μη φοβηθεί, όταν όλοι οι βουλευτές σήμερα βλέπουν τον εαυτό τους προπυλακισμένο σαν τον Χατζηδάκη, όταν το κοινωνικό συμβόλαιο προσκρούει στις αλυσίδες των ματ και γυρνά πίσω, δεν υπάρχει λαϊκή κυριαρχία. Η λαϊκή κυριαρχία μετράται στην άσφαλτο κι όχι στα στατιστικά μοντέλα. Σε αυτόν τον πανικό, η ελας έρχεται ως σωτήρας με τα δικά της θαύματα, με το άγιο πνεύμα της ευπ και των λοιπών παρωχημένων πρακτικών της να συγυρίσει τους αντιφρονούντες και να τρομοκρατήσει με τη βία της τον πλέον νηφάλιο πολιτικό λόγο που έχει αρθρωθεί από τη μεταπολίτευση και έπειτα. Φυσικά και όχι από την διασπασμένη αριστερά, μα από το πλήθος των ανέργων, επισφαλών εργαζομένων, συνταξιούχων και άλλων "υπηκόων" της ανάπηρης τσιφλικοδημοκρατίας που τη λέμε ελληνική.

Υποκριτές - κι αφού λάλησε τρεις ;

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για μας. Ξεπερνώ χωρίς σχόλιο τις προφανείς αλήθειες, κυρίως γιατί αν κάποιος διαφωνεί ότι είναι τέτοιες, δε με αφορά ως συνομιλητής σε αυτή τη συγκυρία. Αναφορικά : Ποινική ευθύνη εμπρηστών, ποινική ευθύνη ομίλου MIG, διοικητικές ευθύνες Πυροσβεστικού Σώματος, όμοια της ΕΛ.ΑΣ., ίσως πολεοδομίας, δήμου Αθηναίων και πάει λέγοντας.

Εμείς ;

Ο εμπρησμός με μολότοφ και εύφλεκτα υγρά τραπεζών και άλλων υπηρεσιών λαμβάνει χώρα στις διαδηλώσεις τα τελευταία χρόνια. Δε συνέβαινε ανέκαθεν. Όταν ξεκίνησε να πραγματώνεται αυτή η μορφή βίας, πολλοί στάθηκαν απέναντί της και τη στηλίτευσαν. Αργότερα, με αποκορύφωμα το Δεκέμβρη του 2008, μεγάλη μερίδα των διαδηλωτών πάσης πολιτικής προέλευσης, τάξης, μορφωτικού επιπέδου, εθνικότητας, ηλικίας, φύλου, που βρίσκονταν στο δρόμο αλλά και πολίτες που δε βρίσκονταν εκεί, επικροτούσαν την πρακτική αυτή. Σε αυτούς απευθύνομαι - και παράλληλα στον ίδιο τον εαυτό μου - που έχω βρεθεί στην ίδια κατάσταση, έχω χαρεί, έχω χειροκροτήσει, έχω συντελέσει με τον τρόπο μου στη συντήρηση αυτής της πρακτικής. Πάντα ήλπιζα, μπορεί και να μην με απασχολούσε ως αυτονόητο γεγονός, ότι δεν κινδυνεύουν άνθρωποι. Σα να έδειχνα μια άτυπη εμπιστοσύνη στους δρώντες ότι έχουν τη σύνεση, κάνοντας αυτό, να προστατεύσουν παράλληλα το δικαίωμα στη ζωή ανθρώπων που μπορεί να πληγούν από τη συμβολική κίνηση του εμπρησμού. Αυτό αποδεικνύεται το μεγάλο λάθος μου. Το χθες απέδειξε ότι εύκολα μπορεί να υπάρξουν απώλειες. Άρα τι κάνω; Ανασκευάζω - όπως πολλοί υποκριτές της 5ης Μάη - ότι πάντα ήμουν κατά των εμπρησμών τραπεζών; Όχι. Ευνοούσα, υποστήριζα, χαιρόμουν. Που και που, φανταζόμουν ένα ελάχιστο ποσοστό των κερδών μιας τεράστιας επιχείρησης να μοιράζεται πίσω σε επαγγελματίες κάθε λογής καθώς εξατμιζόταν. Τώρα είναι η δύσκολη ώρα της ενδοσκόπησης. Από σήμερα, τι; Αναδιπλώνομαι και καταδικάζω από δω και πέρα τους εμπρησμούς μετά από αυτή την άσχημη τροπή; Δεν ξέρω. Αυτή είναι η ειλικρινής απάντηση. Αλλά με τίποτα δεν κρύβομαι όπως πολλοί γύρω μου. Σε αυτούς απευθύνεται ο τίτλος. Συνεπείς είναι μόνο όσοι πάντα αντιτίθενται στην πρακτική του εμπρησμού και όσοι επιλέγουν να μην αλλάξουν θέση παρόλα όσα συνέβησαν. Εγώ και εσείς που βρισκόμαστε ανάμεσα τι θα κάνουμε; Και μην κρύβεσαι, σε βλέπω, έλα να μου πεις κι εμένα.

ΕΔΩ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ

• Τί είδα εκεί έξω - το βυτίο
• Όλη η ζωή μια μέρα - sraosha
• Οι αγώνες δεν είναι κοκτέϊλ πάρτι - radical desire
• Άλογη ή έλλογη οργή; - έναρθρη κραυγή
• Δε θα με πείσετε ποτέ - p.doukas
• Να καείτε μουνάκια - oldboy
• Όλα είναι δρόμος - pitsirikos
• Εμείς τί είμαστε; - o kairos
  
• #imfgr