Πλους ημών των υπερηρώων

Έτυχε να είμαι κάπου απ΄ όπου μπορούσα να δω τη δύση σήμερα. Για την ακρίβεια ήταν μια διαδικασία που ξεκίνησε αρκετά πιο πριν, όταν, λόγω των σύννεφων, ο ήλιος δεν ήταν ακόμα ορατός.

Κάθε φορά που παρατηρώ τα σύννεφα στον ουρανό με τις ακτίνες του ήλιου που τα διασχίζουν, πώς αυτά καταλήγουν στη θάλασσα και την αποχρωματίζουν, σκέφτομαι το θεό.

Πολλοί συνάνθρωποί μας υποστηρίζουν ότι «δεν μπορείς να δεις το θεό αλλά μόνο τα έργα του». Αυτό το αντιλαμβάνομαι τώρα σαν τις φωτεινές δέσμες που, ενώ δεν μπορώ να δω την πηγή τους, οι ίδιες είναι αισθητές.

Κάποιοι θα έλεγαν ότι «ο θεός υπάρχει όταν γίνεται αντιληπτός από τις αισθήσεις μας», που με κάνει να σκέφτομαι τη απρόσκοπτη δύση του ήλιου, όταν τότε μπορείς να δεις τον ήλιο με τα μάτια σου.

Δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε έτσι, ούτε αλλιώς.

Για μένα θείο είναι το πορτοκαλί πέπλο που ο ήλιος αφήνει να πέσει μαλακά πάνω στον ορίζοντα όταν ταξιδεύει δυτικά. Επειδή όμως η σχέση «ανθρώπου – θεού» με ενδιαφέρει μόνο στη διαλεκτική της, οφείλω να παρουσιάσω και μια μεταβλητή στην εξίσωση.

Εμείς, ας πούμε σαν superheroes, πετάμε πάνω απ’ την πραγματικότητα, χωρίς να την ακουμπάμε, με κατεύθυνση δυτική. Πετάμε προς το τέλος μας. Ξεκινάμε το ταξίδι μας την ώρα της δύσης, ανήμποροι να καταλάβουμε οτιδήποτε θείο. Πηγαίνουμε με την ίδια ταχύτητα που ο ήλιος κυκλώνει τη γη, έτσι πάντα βλέπουμε το πέπλο και ποτέ τον ήλιο. Με αυτόν τον τρόπο αιωρούμαστε στη ζωή μας, προσεγγίζοντας, μα πάντα σαν τις Δαναΐδες ατελέσφορα, την πραγμάτωση του σκοπού μας. Ώσπου μια μέρα, ω, τι μεγαλείο αληθινό και ακέραιο, ο ήλιος ανατέλλει από τη δύση, με μόνη προειδοποίηση την αρπαγή του πέπλου. Είναι η αρχή της πτώσης μας από τον κόσμο των υπερηρώων και της superposition, στη λήθη της ύλης. Πριν βουτήξουμε στο πορφυρό στόμα της θάλασσας, είναι η μόνη ευκαιρία που θα έχουμε ποτέ να γευτούμε τη γνώση, να μυηθούμε, να τελειώσουμε.

Θεός για μένα είναι η στιγμή κρούσης της ανθρώπινης συνείδησης στον ωκεανό της ύλης.

Μπλούμ!

Καλό Σαββατοκύριακο.

(εμπνευσμένο από την Αίγινα και τον μικρό πρίγκηπα του πλανήτη Β612)

Βγαίνω έξω!

Αριστερα, αν γυρισω το κεφαλι μου, απο την υπερυψωμενη σαλα του ιντερνετ καφε, βλεπω θαλασσα. Στο βαθος το Γυαλι και στο πιο βαθος ο ηλιος που πεφτει. Η σαλα γεματη απο παιδια που παιζουν το L2 Gold με παθος. Φωνες, βρισιες και ανταλλαγες συμβουλων σε προφορα δωδεκανησιακη. "Συν οχτω σπαει?" ρωταει ενα παιδι. "Μπαμ...τι κανεις, ρε?" ενα αλλο και πεφτει και μια καρπαζια.

Εγω απ' την αλλη σας στελνω live coverage και χρονοτριβω.

Για τι ακριβως ομως?
Ειναι λιγο τα κερατιατικα €2 που θελουν για να δεις τα mail σου.
Αλλα απ' την αλλη , βγαινω εξω...δεν γαμιεται!

Mini Market

photo by salami-edafous

Είναι πλέον κοινώς γνωστό πως τα περισότερα ακριτικά νησιά
ακολουθούν με συνοπτικές διαδικασίες τον δρόμο προς το
γρήγορο κέρδος και τον εθνικό παραλογισμό όσον αφορά
την τουριστική ανάπτυξη.
Ακρως προφητικό θεωρώ τον ισχυρισμό ενός πάτερ που
μας δίδασκε θρησκευτικά στο λύκειο που βλέποντας με
να προσπαθώ να μιμηθώ παλαιότερες γενιές του σχολείου,
όσον αφορά τα πρότυπα και τις συνήθειες, απεφάνθη πως
είμαι ένα mini market που τείνει να γίνει super market...
Ετσι και οι μόνιμοι κάτοικοι όμορφων και τουριστικά
χαμηλών τόνων νησιών ή και γενικότερα επαρχιακών
τόπων προσπαθούν ξεχνώντας την ιστορία τους να
αναπτυχθούν μην υπολογίζοντας τα φυσικά επακόλουθα
και την ανεπιστρεπτί κατάσταση στην οποία
πρόκειται να βρεθούν.
Πολύ ζωντανό παράδειγμα το νησί της Ανάφης όπου
οι ντόπιοι για πολλά χρόνια διατηρούσαν τις φυσικές
τους ομορφιές σε συνδυασμό με μιά ικανοποιητική
επισκεψιμότητα από ανθρώπους που σέβονται και
αγαπούν την φύση.Η υποδομή του νησιού ήταν τέτοια
ώστε να μπορεί να εξυπηρετήσει ανθρώπους οι οποίοι
κάνουν ελέυθερο camping και οι βασικές τους ανάγκες
να είναι οι καθημερινές προμήθειες από τηνχώρα και
φυσικά η μεταφορά τους σε αυτή απο τις παραλίες με
την λάντζα.
Το τελευταίο προσωπικά ήταν μιά πάρα πολύ καλή
στιγμή της διαβίωσης μου εκεί,καθώς πρωϊ πρωϊ μετά
την βουτιά ξυπνήματος without coffee επιβιβαζόμουν
στην λάντζα πίνοντας με τον <<καπετάνιο>>μία πάρα
πολύ δυνατή ρακή η οποία μου έδινε την δυνατότητα
να ανεβαίνω 5-5 τα 600-700(δεν θυμάμαι) σκαλιά
από το λιμάνι γιά την χώρα και να έχω πολύ καλές
στιγμές στις συνδιαλλαγές μου με τους ντόπιους
εμπόρους κατά την διάρκεια των προμηθειών,
που πολλές φορές αντιπροσώπευαν καμιά δεκαριά
ακόμα campers.
Επίσης άξιο αναφοράς θεωρείται και η συχνή επίσκεψη
των επισκεπτών σε ταβέρνες καλής ποιότητας και λογικών
πάντα τιμών.
Το συμβούλιο των νοματέων του νησιού όμως είχε αντίθετη
άποψη για την έννοια <<αληθινή ζωή>> και αποφάσισε πως
δεν είναι επαρκή αυτά τα οικονομικά δεδομένα και σε μιά
στιγμή παραλογισμού αποφάσισε να διαπράξει το ακατανόητο...
Εδώθη φασιστικά η εντολή να διακοπεί εμμέσως η επιτρεπόμενη
μέχρι τότε ελεύθερη κατασκήνωση και γυμνισμός
(πολύ μεγάλο θέμα προς συζήτηση) και φυσικά το χειρότερο
όλων να ανοιχθεί δρόμος γιά αυτοκίνητα προς τις παραλίες ,
καταπατόντας το μέχρι τότε χαρούμενο μονοπάτι και μερικά
δέντρα - θάμνους-αρμυρίκια που αποτελούν και την κλασική
χλωρίδα των Κυκλάδων,με αποτελέσματα τραγικά γιά την
φυσική ροή των πραγμάτων που καθορίζονταν αλλα και πρέπει
να συνεχίζουν να καθορίζονται από την φυσική γεωλογική μορφή
του εκάστοτε τόπου.
Την άμεση συνέχεια θα αναφέρω καθώς την περαιτέρω λίγο
πολύ όλοι την γνωρίζουν με τα τελευταία νέα του νησιού γιά
αποβάσεις της διώξης και ευρέσεως κάτι γραμμαρίων ινδικής
κάνναβης και άλλα τέτοια που το μόνο που καταφέρνουν
είναι να διασπoύν τις ομάδες και να βάζουν τους ανθρώπους
σε μία κουλτούρα μονομανίας και καπιταλιστικού παραλογισμού.
Έχασαν λοιπόν οι ντόπιοι την εύνοια πραγματικά αξιόλογων και
ευπροσήγορων επισκεπτών και επομένως και την χρόνεια
παρουσία τους στο νησί και γνώρισαν το νέο πρότυπο των συχνά
ανανεώσιμων επισκεπτών που ως συνήθως αδιαφορούν για την
τήρηση των φυσικών δεδομένων ενός τόπου.
Η κίνηση έπεσε φυσικά και αυτό δημιούργησε ένα κλίμα
εσωτερικής αμφισβήτησης στο συμβούλιο το οποίο κακήν
κακώς αναθεώρησε το θέμα του γυμνισμού μπας και
καταφέρει να επανασυνδεθεί με τους παλιούς <<πελάτες>>
των παραλιών χωρίζοντας την κεντρική παραλία(Ρούκουνας)
στην μέση, σε γυμνιστών και σε μη γυμνιστών..
Οι παλιοί πελάτες βέβαια σιγά σιγά αναζήτησαν άλλους
προορισμούς γιά τους οποίους καλούνται να αναφέρουν
το κατά πόσο τηρούνται τα δέοντα όσον αφορά την μη
παραδοπιστία και την αγάπη για την φύση και τον άνθρωπο.
ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

Μες το γκρι σαν ήμουν μία μέρα
μπήκα σε βάρκα μεγάλη για πιο πέρα..

Διέσχισα μπλε θωλό δίχως ζωή
είδα λιμάνια με ζωή από άλλη γη..

Και όταν το μπλέ κατέληξε βαθύ
ξάπλωσα πίσω με μιά σκέψη μαγική..

Πως όπου φτάσω θα ξεχάσω την αρχή
και θα αδράξω κάθε ήλιου νέα στιγμή..

Και τελικά σαν βγήκε ο ήλιος νέα μέρα
με αγκάλιασες με αγάπη πόσο ωραία...

Τώρα σε βλέπω σε όνειρα σε κάρτες και οδηγούς
μα δεν σε επισκέπτομαι για λόγους φανερούς..

Καλύτερα μιά σκέψη που ζει όποια στιγμή
παρά εσένα άστατη στην άγονη γραμμή....

Εχε γειά γλυκειά Ανάφη

photos - net

Πρωϊνό 5ης Σεπτεμβρίου 2007

Στη ζωή στο σκάφος, θεός είναι ο άνεμος..

Η ωραιότερη στιγμή της ημέρας είναι το βράδυ πριν τον ύπνο όταν κοιτάς σκεπασμένος με το κουβερτάκι ανάσκελα την ελληνική σημαία που αντικατοπτρίζει/ μεταφράζει/ αποκωδικοποιεί στην κίνησή της και τον ήχο της όλες τις άπειρες διαβαθμίσεις της κατεύθυνσης και της έντασης του θεού ανέμου δίνοντάς σου να καταλάβεις για μια ακόμη φορά πως όλα είναι πιο πολύπλοκα και σύνθετα και ευαίσθητα στην πραγματικότητα και ότι οι άνθρωποι μπορούν να χαράξουν την πορεία τους μόνο σε χοντροκομμένα και γενικευμένα patterns που σχηματίζονται -με λίγη φαντασία- σε "μάκρο" επίπεδο. Δεν έχω καταλήξει βέβαια ακόμα στον αν η ποίηση βρίσκεται στα απλοϊκά patterns που πράγματι σχηματίζονται με μία τάση κάνοντας κανείς zoom-out στα μακρο-επίπεδα όλα να τίνουν προς το 1, το όλον ή το αντίθετο : όσο κανείς ζουμάρει στα μικρο-επίπεδα να ανακαλύπτει όλο και περισσότερες διακυμάνσεις, όλο και περισσότερους διακριτούς αριθμούς μεταξύ του 0 και του 1 που τίνουν προς το οο (άπειρο).

Τώρα ο θεός άνεμος είναι τελικά ΒΔ και όχι Ν όπως περιμένουμε τις τελευταίες 24 ώρες, είναι πρωί, όλοι κοιμούνται, εγώ ακούω αυτό* στα ακουστικά και μετά από σχεδόν 2 μήνες γράφω πάλι με τη σκέψη ότι αυτό είναι ένα post. Ευτυχώς η πρώτη ύλη μου είναι καφέ ανακυκλωμένο χαρτί σε τετράγωνο σχήμα και κόκκινο στυλό bic..
To software στην εληνική γλώσσα του κινητού μιας κοπέλας από το πλήρωμα περιέχει την εντολή "αποστολή σε blog" (φωτογραφίας). Επίσης μια άλλη -η νεοϋορκέζα- έχει i-phone στο οποίο για να κάνεις zoom στη photo αρκεί να κάνεις πως πιάνεις στην οθόνη το σημείο που θες σέρνοντας πάνω της τα δυο σου δάχτυλα..

Κι έτσι, πλέοντας στα νερά μεταξύ Αντιπάρου και Δεσπωτικού, ο άνεμος λέει ότι το οο δεν είναι το αντίθετο του 0 με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η σοκολάτα δεν είναι το αντίθετο της βανίλιας** (sic). Ο Ελύτης το μετέφρασε στον κώδικα της γλώσσας με ακρίβεια : "θάλασσα λανθασμένη δεν υπάρχει". Αυτό είναι η ποίηση : η μετάφραση συναισθημάτων στον κώδικα της γλώσσας -κάτι που απαιτεί βέβαια δημιουργικό αυτοσχεδιασμό καθώς το σύστημα της γλώσσας είναι σαφώς πεπερασμένο σύστημα αποδεικνύoντας όμως σε πολλές περιπτώσεις πόσο εύπλαστο και βαθύ είναι αν κανείς πειραματιστεί μαζί του κλείνοντας τα αυτιά και εστιάζοντας στο συναίσθημά του με ένα σφίξιμο ή μια πνοή εξωτερίκευσης. Τί είδους ικανοποίηση είναι όμως αυτή που έρχεται όταν η άυλη αλλά με υπόσταση σκέψη μεταφράζεται και εξωτερικεύεται και αποτυπώνεται;
Η γλώσσα. Mε τη γλώσσα σκέφτεσαι ή με τη γλώσσα εξωτερικεύεις τις σκέψεις σου; Θέλω να πω όταν δεν έχεις λέξη για το χρώμα τυρκουάζ και το λες πράσινο ή μπλε, καταλαβαίνεις ότι είναι τυρκουάζ; Είναι η στιγμή που το καταλαβαίνεις ένα πυροτέχνημα και η στιγμή που καταφέρνεις να ξεχωρίσεις το χρώμα αυτό ως κάτι το διακριτό μέσω του γλωσσικού συστήματος άλλο ένα. Τότε είναι που αποκτά υπόσταση, σχεδόν αντικειμενικοποιείται. Αντικειμενικά βέβαια όλη αυτή η διαδικασία που υπαγορεύει πως ονοματοδοσία=ύπαρξη πρόκειται ασφαλώς για μια ψευδαίσθηση, μια καταφανέστατη ένδειξη της μάταιης υποκειμενικότητας που μας χαρακτηρίζει λόγω ελλιπών αισθητηρίων αφού το γαμημένο τυρκουάζ φίλε υπάρχει, δεν είναι μπλε, ούτε πράσινο ,απλά εσύ κατάφερες να αναπτύξεις λίγο ακόμα την αντιληπτική σου ευαισθησία. Για την ακρίβεια του τυρκουάζ δεν το νοιάζει καθόλου τί είναι και τί δεν είναι, πώς το ονομάζεις εσύ ή αν το διακρίνεις. Αν εσύ το θεωρείς αρκετά σημαντικό όμως ώστε να χρειάζεται να το διακρίνεις τότε ήρθε η ώρα να το κάνεις. Οι εσκιμώοι του βόρειου πόλου έχουν λέει πάνω από 10 διακριτές λέξεις για αυτό που εμείς λέμε λευκό. Το λευκό του πάγου, του χιονιού, του πατημένου χιονιού και τόσα άλλα που έχουν να κάνουν με αυτό. Το ίδιο ισχύει και για τα συναισθήματα, τα ερμηνευτικά σχήματα και τα λοιπά. Η διεύρυνση του χρωστήρα, ΑΥΤΟ είναι στόχος : Το δέντρο. Η ιδέα "δέντρο". Το συγκεκριμένο δέντρο που βλέπω τώρα απέναντί μου και θα βουτήξω να κάτσω στον ίσκιο του..

*πρόκειται για ακυκλοφόρητο αν δεν κάνω λάθος κομμάτι του larry gus το οποίο βρίσκεται στα αυτιά μου επειδή σε κάποιο live ο m.hulot το ηχογράφησε. Με διαφορά ότι καλύτερο έχω ακούσει από τον άνθρωπο αυτό, κομμάτι που έβαλα κάμποσες φορές το καλοκαίρι και το άκουσα άλλες τόσες και παραπάνω. (τώρα βλέπω ότι το έχει και πρώτο τραπέζι πίστα στη σελίδα του στο fuckin'myspace)
**elefanta κάνε μας τη χάρη και ανέβασε το κομμάτι γιατί ούτε το βρίσκω (κάπου σίγουρα θα το χω) ούτε φαίνεται να είναι στο blog