Πλατεία Μαβίλη

πεινούσα...αλλιώς είμαι συνήθως περαστικός από αυτόν τον τόπο...όπως χιλιάδες φορές άλλωστε...περαστικός και βιαστικός
στις αρχές του '90, για εμάς - τα παϊδάκια των βορειοανατολικών προαστίων - η πλατεία Μαβίλη ήταν πάντα το μεσοβέζικο...ένας τόπος λίγο πιο έξω από τα μέρη μας (Αλέξανδρος, Χολαργός, Αγία Παρασκευή) και ένας τόπος λίγο πιο κοντά από το κέντρο (δεν υπήρχε τότε Πανόρμου, παρά μόνο Εξάρχεια και Κολωνάκι...Ψυρρή, Μεταξουργείο για τραβεστότσαρκα...Κεραμεικός; Γκάζι; what;)
είναι τόσο παλιά τα χρόνια που βάλθηκα να θυμηθώ, που δεν θυμάμαι αν υπήρχε το Μπρίκι...σίγουρα όχι το Φλάουερ...σίγουρα ναι ο Λώρας, το φθηνότερο ποτό στο κέντρο, δίχως επιστροφή του ποτηριού...βρώμικο με κάποια κατοστάρικα και ο μόνιμος θόρυβος της Βασιλίσας στο πλάι...η πρεσβεία του Γκρόπιους δεν είχε ακόμη δεχτεί την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου...και στα περίπτερα μονοπωλούσε το ενδιαφέρον το επόμενο τεύχος του ΚΛΙΚ
Πήγα λίγο παλιά σήμερα...ίσως με πείραξε το βρώμικο που έφαγα...ίσως το γεγονός ότι έκανε 4.2€...ίσως οι μπάτσοι που φιλούν το Γκρόπιους στη γωνία...ίσως ότι ο Λώρας έχει βάλει πια καθίσματα στην "πλατεία" και νέον μεγάλα γράμματα στην ταμπέλα...
ίσως να με έκανε να σκεφτώ πιο πολύ η κουβέντα με το συνομήλικο αδερφό του Ψαρρά...για μία γενιά που πέρασε μέσα στην καλοπέραση και δεν άγγιξε...που νόμιζε ότι όλα θα πάνε ρόδινα μέχρι το τέλος...που είχε την ευκαιρία να τα σκίσει όλα και τα άφηνε για το αύριο, γιατί και το αύριο καλό θα ήταν...για τη γενιά που φανταζόταν ότι ο Λώρας θα είχε για πάντα 5 κατοστάρικα το ποτό και το βρώμικο δε θα έφτανε ποτέ τις 1431 δραχμές...για αυτή τη γενιά που τώρα κοιτά αμήχανη τι να κάνει...να φύγει...να μείνει...εκκρεμές εναγώνιο...τικ...τακ...τικτακ...