Αυτή είναι μια φωτογραφία από το σάιτ του Bernd Ogrodnik.
Ο χειρισμός μιας μαριονετας δεν είναι δύσκολο πράγμα, ή -τελοσπάντων- είναι πολύ πιο εύκολος απ' ό,τι νομίζουν οι περισσότεροι.
Το δύσκολο είναι να είναι επιτυχημένος. Και πότε ένας "χειρισμός" είναι επιτυχημένος;
Εγώ θα απαντήσω ότι είναι όταν η κίνηση φαίνεται να προέρχεται από ιδία βούληση της μαριονέτας. Όταν δεν επιβάλλεται από τα πάνω, κυριολεκτικά επιτέλους. Τη στιγμή που αφαιρείς από την εξίσωση τον εαυτό σου και αφήνεις να αναπτυχθεί μια ευθεία, αδιαμεσολάβητη σχέση ανάμεσα στη μαριονέτα και το θεατή. Η πίστη σε αυτό που θέλεις να δεις, μπορεί πολλές φορές να σε κάνει να πιστέψεις πράγματα που δεν μπορούν να υπάρξουν. Αν θες να πιστέψεις στην αυθυπαρξία της μαριονετας, είναι στο χέρι σου, ή μάλλον στο κεφάλι σου γιατί στην πραγματικότητα είναι στο χέρι του άλλου.
Χειριστής, αντικείμενο, θεατής.
Δρων, μέσο, δέκτης.
Ο χειριστής κινεί και βλέπει το αντικείμενο αλλά φαντάζεται το θεατή. Ο θεατής βλέπει το αντικείμενο και φαντάζεται το χειριστή, μέχρι κάποια στιγμή να τον ξεχάσει. Η μαριονέτα όμως; Τι κάνει; Υπάρχει στην πραγματικότητα ;
Η άποψη που έχω τώρα είναι πως όταν δε "ζωντανεύει" είναι ένα πτώμα που δε σαπίζει. Τόσο απλό. Κι όταν σηκώνεται και στέκεται, ξαφνικά "υπάρχει". Κι αν την αφήσεις να σκάσει κάτω με δύναμη, νιώθεις λίγο περίεργα αλλά μετά αμέσως θυμάσαι ότι δεν ...
Ο μεγάλος αγώνας γίνεται με τη μαριονέτα που κρέμεται μέσα μας. Πέρα από το προφανές "πρόσεξε να μη μπλεχτούν τα σχοινιά", η πρόκληση είναι να σταθεί (μάθημα α'), να "υπάρξει" δηλαδή, να περπατήσει και να παίξει με το κοινό της [εσένα] με τέτοιο επιτυχημένο τρόπο, ώστε να ξεγελάσει τον ίδιο σου τον εαυτό. Συμβολικά, να αποσπάσει από την ευθύνη ( + ή - ) των πράξεών σου, τον ίδιο τον ηθικό αυτουργό, το μοχλό που μας κινεί στη συμπεριφορά που επιλέγουνε να κοινωνήσουμε. Ένας, λοιπόν, σωστός χειρισμός καταλήγει σε μια συμπεριφορά, που -τελικά- εγκρίνουμε/θα έπρεπε να εκρίνουμε, βασισμένοι στο παράδοξο ότι δεν τη θεωρούμε καν δικιά μας, αλλά, αντιθέτως, αυθύπαρκτη.
Θυμάστε τα "μαγνητικά αυτοκινητάκια"; Ένα χαρτόνι, κάτι μικρά αυτοκινητάκια από πλαστικό και λίγο μέταλο κι ένα μαγνήτη που τον βάζαμε κάτω από το χαρτόνι και "Ω! κουνιούνται από μόνα τους!";
Το ίδιο είναι.
9 σχόλια:
Being John Malkovich
.."Η μαριονέτα ζει σε ένα μεταίχμιο. Αν τραβήξουμε τα νήματα λίγο πιο δυνατά απ’ ό,τι αναλογεί στο βάρος της, θα πετάξει. Αν τα αφήσουμε χαλαρά, θα σωριαστεί στο έδαφος. Η βαρύτητα της Γης μαζί με το αντιστάθμισμα της δικής μας αντίθετης δύναμης προς τα πάνω, είναι η αυτή που την κινεί. Απομακρυσμένη από το σώμα του χειριστή της, διεκδικεί την πλήρη αυτονομία στα μάτια του θεατή. Είναι ένα πλάσμα που –το βλέπουμε όλοι- κινείται μόνο του στο χώρο! Ταυτόχρονα, καθώς τα νήματα –πολλές φορές και ο μαριονετίστας- είναι ορατά ή γνωστά στο κοινό, η μαριονέτα πάντα υπήρξε σύμβολο της εξάρτησης και της υποταγής.
Η εύθραυστες ισορροπίες, η τρυφερή προσπάθεια του χειριστή να δαμάσει την αδράνεια, την ροπή, την βαρύτητα και οι αέρινες -έως και ανεξέλεγκτες- κινήσεις που προκύπτουν, είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της παρουσίας της μαριονέτας στη σκηνή. Ίσως αυτή η ακριβώς η έλλειψη απόλυτου ελέγχου –η απειροελάχιστη ταλάντευση του σώματος σε κάθε κίνηση- να κάνει, κάποιες στιγμές, το μάτι του θεατή να αμφιβάλει και να νομίζει πως η μαριονέτα θα φύγει μακριά από τον παίκτη της."
Λίγα λόγια από έναν κουκλοπαίκτη που κάποτε διάβασα. Τα δανείζομαι γιατί μου άρεσαν πολύ, όπως μου άρεσε και το ποστ του αγαπητού τικ τακ.
Καλουτσικη, αυτο που βλεπεις να μη ξεχνας οτι, εκτος απο πολυ ωραιο, ειναι και σινεμα. Δε γινονται αυτα στο θεατρο.
Ανωνυμ-, το κειμενο ειναι πολυ αληθινο. Ευχαριστω. Μηπως ειναι του Μικαελ Μεσκε;
Τι είναι πιο σημαντικό αγαπημένε τικ τακ η τελειότητα ή η μαγεία ;
Οχι, είναι του Στάθη Μαρκόπουλου->
http://www.theatroedu.gr/main/index.php?option=com_content&task=view&id=679&Itemid=345
Γνωστος !
όταν ο άνθρωπας ξέρει...ξέρει...
Αντε να δούμε πότε θα δούμε...
Δημοσίευση σχολίου