Γκουστάβ Ρενέ ή μια νουβέλα για τον ελιτισμό ( κεφάλαιο 9)

Κεφάλαιο 9


συνέχεια απο κεφάλαια
1 , 2 , 3 ,
4 , 5 , 6 ,
7, ιντερλούδιο , 8




Πέρασαν ώρες.
πέρασαν μέρες.
πέρασαν μήνες.
πέρασαν χρόνια.
πέρασαν δεκαετίες.
πέρασαν αιώνες.
Τέλος πάντων, you get the picture.

Ο Γκουστάβ Ρενέ είχε κατάθλιψη.

Για την ακρίβεια είχε το είδος της κατάθλιψης που κανένα χάμπουργερ δε θα μπορούσε να του διώξει. Τι ήταν λοιπόν αυτό που ζητούσε? Η έρημος αρνιόταν πεισματικά να του δώσει μια απάντηση και έκανε αυτό που ξέρει να κάνει πολύ καλά.. Να σιωπά.

"που είναι τώρα εκείνη η δύναμη που με προστάτευσε όταν γκρεμίστηκε το σπίτι μου? Γιατί δε με προστατεύει και τώρα ? νοιώθω άχρηστος. Κοιτάξτε με " μονολόγησε ο ρενε σαν να απευθυνόταν σε ένα αόρατο κοινό , που στεκόταν αδύνατο να τον συμπονέσει και να τον κατανοήσει." Μάλιστα , κοιτάξτε με. Τί γυρεύω εδώ? ποιός άνθρωπος χάνεται στην έρημο εκτός απο τον τουρίστα που απλά δεν μέτρησε τα βήματά του? Ωστε λοιπόν δεν είμαι άξιος ούτε για το χάμπουργκερ που απέρριψα. Τουλάχιστον ας μπορούσα να επιθυμήσω να μην έχω επιθυμίες. Αλλα ούτε αυτό μπορώ να πετύχω. Λοιπόν... απο όλα τα ζώα της ερήμου , μόνο εγώ δεν είμαι χειρότερος απο σκύλο? είμαι χειρότερος και απο σκύλο ,ναι . Και αυτό γιατί αξίζω τον οίκτο ,πράγμα που φυσικά ένας καθωσπρέπει σκύλος σίγουρα δεν το αξίζει καθόλου. "

-μπζζζζζζζ

ο Ρενέ κοίταξε στα πόδια του. Εκεί στεκόταν μια μύγα , δεν την είδε καλά βέβαια αλλα το δίχως άλλο μύγα πρέπει να ήταν γιατί είχε εγκλωβιστεί στην άμμο και τα φτερά της κολλούσαν με αποτέλεσμα να κάνει κύκλους στην άμμο κάνοντας έναν ήχο ζβούρ-ζβούρ.Ο Ρενέ την κοίταξε συγκινημένος.

-λυπάμαι , έντομο .Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω. Τουλάχιστον έχω ένα φίλο που συμπάσχει μαζί μου... και κάνει λίγο θόρυβο σε αυτή την αποπνικτική σιωπή.
-ει ....άκου φίλε (είπε η μύγα ορθοποδώντας) το μοναδικό που κάνει θόρυβο εδω τριγύρω είναι το μυαλό σου.
-I beg your pardon?
-το μυαλό σου you know ...your brain ... το χρησιμοποιείς πολύ Ρενέ. Ακου μια συμβουλή απο μια μύγα που της αρέσει η Samba...:

chill out Rene...λα λα λα chill out γιε γιε μπέημπη τουνάιτ ,chill out Reneεεεε...

-ει!!! (είπε ενθουσιασμένος ο Ρενέ) μιλάς!!!!
-πω πω ..... χρειάστηκαν 9 κεφάλαια και ένα ιντερλούδιο για να καταλάβει ο τύπος οτι ΟΛΑ μιλάνε σε αυτή τη νουβέλα..... δε σε κατηγορώ...Δε φταίς εσύ.
-είναι υπέροχο το οτι μιλάς!!! επιτέλους ακούγεται κάτι σε αυτή την αχανή έρημο.
-καημένε Ρενέ. Ωστε δεν ακούγεται τίποτα σε αυτή την έρημο ε??? ας γελάσω. ΧΑ. Λοιπόν Ρενέ άκου δυό πραγματάκια. Πρώτα απο όλα θα συστηθώ γιατί θα κάνουμε λίγο παρέα εμείς οι δυό. ΧΜΧΜ (καθάρισε το λαιμό της) . Καλησπέρα. Το όνομά μου είναι η Καββαλιστική Μύγα και ήρθα να σου κάνω τα τρία τέσσερα. Λοιπόν Ρενε. Κοίτα γύρω
-κοιτάζω
-τι βλέπεις?
-κίτρινη άμμο και κόκκινα σύννεφα
-μμμ πολύ trippy, σε καλό δρόμο είσαι. Άσε με όμως να σε διορθώσω λίγο. ΤΗΝ ΤΥΦΛΑ ΣΟΥ ΔΕ ΒΛΕΠΕΙΣ. πάμε παρακάτω...Τί ακούς???
-τίποτα.
-πολύ σωστα. Αρα. Μάθημα πρώτο. Τί θέλει να μας πεί η κίτρινη Έρημος που δεν βγάζει κανέναν ήχο?
-.....
-Θέλει να μας πεί "Η σιωπή είναι χρυσός". Αυτό θέλει να μας πεί. Και as a matter of fact δεν υπάρχει κανένας καλύτερος τρόπος να μας το πει αυτό παρα με τη σιωπή της. Αν όμως Ρενε πιστεύεις οτι η Έρημος δεν έχει τίποτα να πεί , τότε καλό μου παιδί ανήκεις στους πολλούς.Δεν είναι κακό αυτό. Απλά οι πολλοί αυτό θα σου πούν. Οι λίγοι όμως δε θα σου πούν τίποτα. Γιατί εκείνοι ακούνε το λεπτό θόρυβο που βγάζει η έρημος. Είναι θέμα αντιθέσεων, βλέπεις. Και αυτές οι μαλακίες οτι πρέπει να έχεις πιει τόννους όπιο για να τον ακούσεις αυτό το θόρυβο είναι μύθοι μέσα σε μπουκάλια.Λοιπόν βγές απο το μπουκάλι Ρενέ. Δεν είσαι Τζίνι. Είσαι ελεύθερος άνθρωπος. Είσαι ελεύθερος να το φάς το γαμήδι το χάμπουργκερ ή να κάνεις όσες ευχές θέλεις , χωρίς να έχεις ένα υδροκέφαλο καλλικάντζαρο πάνω απο το κεφάλι σου να υπογράφει υπεύθυνες δηλώσεις για το αν αυτή η ευχή που έκανες ήταν η δεύτερη ή ή τελευταία.

-Δε νομίζω οτι σε πιάνω (είπε ο Ρενέ διστακτικά)
-είσαι ελεύθερος. Όλος αυτός ο βαρετός Δυαλισμός, αυτό μας λέει.Εισαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. Μάλιστα. Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ο Σ.
-den eimai eleu8eros είπε ο Ρενέ καθώς για μια στιγμή το πληκτρολόγιο έφαγε κόλλημα.
-φυσικά και είσαι
-οχι, δεν είμαι
-ναι είσαι
-μα όχι δεν είμαι
-Κι όμως είσαι
-ΜΑ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ
-ΜΑ ΑΦΟΥ ΕΙΣΑΙ
-ΟΚ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΕΒΓΑΛΕΣ ΕΣΥ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΚΥΡΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΜΥΓΑ???
-Καββαλιστικη.
-WHATEVER.
-Ρενέ Ρενέ.... Πέρασες όλο αυτό και δεν κατάλαβες τίποτα.
-όχι κατάλαβα.
-όχι δεν κατάλαβες
-οχι αλήθεια .Κατάλαβα
-α α. Δε νομίζω.
-Αλήθεια κατάλαβα!
-δε θα το έλεγα
-κι όμως θα το έλεγες!
-τι? ΕΓΩ ?
-ναι εσύ...
-ποτέ
-κι όμως σε είδα που ήσουν έτοιμος να το πείς
-μα δεν υπάρχει περίπτωση ,δε το συνηθίζω άλλωστε
-χα χα. Λές ψέμματα, αυτό είναι!
-οχι δε λέω, αυτό απλά πιστεύεις
-δεν πιστεύω οτι λές ψέμματα, το ξέρω!
-Ναι αλλα το πιστεύεις οτι το ξέρεις ΕΣΥ
-οχι εγώ.
-ναι εσυ
-όχι
-ναι
-ειλικρινά όχι
-δε σε πιστεύω
-ναι αλλα δεν βάζεις και το χέρι σου στη φωτιά
-ΕΓΩ δεν το βάζω το χέρι μου στη φωτια?
-εσύ
-όχι, εσύ
-όχι, εσύ
-όχι,εσύ



Πέρασαν ώρες.
πέρασαν μέρες.
πέρασαν μήνες.
πέρασαν μπλα μπλα μπλα. Ο Γκουστάβ Ρενέ ξαφνικά συνειδητοποίησε οτι δεν υπήρχε πια εγώ και εσύ με άμεσο αποτέλεσμα να μην υπάρχει Καββαλιστική Μύγα και Ρενέ , να μην υπάρχει έρημος , να μην υπάρχει τίποτα απο όλα αυτά. Όλα υπο εξουδετέρωση. Όλα αγαπημένα. Όλα Τρία.

"ωχ ωχ...." σκέφτηκε ο Ρενέ "τώρα λογικά όλα θα ξαναρχίσουν. Το ξέρω. Πάντα έτσι γίνεται. "

Πράγματι .Ο Ρενέ βρισκόταν σε ένα σκοτεινό χώρο με υγρασία , διπλωμένος σε εμβρυακή στάση. Ακουγόντουσαν μόνο οι σταγόνες που έπεφταν στο πάτωμα. Δεν ήταν καθόλου δυσάρεστο αυτό. Αντίθετα .Ηταν μια γλυκιά απομόνωση.Μια γλυκιά και απαλή σιωπή που έκανε γκέλ στο ταβάνι και έγλυφε τις πόρτες που υπήρχαν στο δωμάτιο.

η πρώτη σκέψη που έκανε ήταν η αγάπη.
η πρώτη ανάμνηση ήταν σταγόνες που θα πέσουν.
η πρώτη λέξη ήταν "Ποτήρι"
η πρώτη επιθυμία ήταν

"Μακάρι να μπορούσα να ανοίξω αυτές τις πόρτες. Σίγουρα θα οδηγούσαν κάπου. Σε κάτι που να το φωτίζει ο Ηλιος. Σε κάτι που να υπάρχει. Γιατι ασφαλώς αυτό το δωμάτιο μεσα στο οποίο βρίσκομαι , δεν υπάρχει. Πράγμα πολύ ενδιαφέρον διότι αυτό σημαίνει οτι Εγώ βρίσκομαι μέσα σε κάτι που δεν υπάρχει ,γεγονός που με κάνει να πιστεύω οτι ούτε εγώ υπάρχω. Εγώ ? τι ? τι εγώ? τι είναι αυτό ? τι σημαίνει? τι είναι ? ειναι ? δεν ξέρω.....απλά δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει. Μήπως πίσω απο τις πόρτες υπάρχει κάτι?"
Ο Γκουστάβ Ρενέ προσπάθησε να ανοίξει τις πόρτες αγνοώντας οτι αυτό που βρισκόταν μέσα στο υγρό δωμάτιο ήταν το ίδιο με αυτό που βρισκόταν έξω απο αυτό, δηλαδή πίσω απο τις πόρτες ,έξω απο τη βρύση του νεροχύτη, μακριά απο τις πόλεις με τις κόρνες ,πάνω απο τους αυτοκινητόδρομους, πέρα στα λειβάδια , μέσα και έξω απο τα ρουθούνια των ανθρώπων, κάτω απο τη μύτη της Σφίγγας, κάτω απο τις φούστες των Σκοτσέζων, κάτω απο το μίνι της Madonna, πέρα πίσω μέσα και έξω ξανά. ΟΓκουστάβ Ρενέ προσπάθησε να ανοίξει τις πόρτες.
Όμως οι πόρτες δεν άνοιγαν γιατι απο πίσω υπήρχαν άνθρωποι .Ο Γκουστάβ Ρενέ τότε , αποφάσισε να επινοήσει εναν καθρέφτη μέσα του. Δεν τρέχει τίποτα. Απλά δεν είχε ξεμπερδέψει ακόμα με τον κύκλο.



ΤΕΛΟΣ

(δηλαδή συνεχίζεται και τελειώνει στο επόμενο κεφάλαιο που καλείται να παίξει ρόλο επιμυθίου μόνο και μόνο για να ξαναρχίσει αφού τελειώσει και αυτό)