Γκουστάβ Ρενέ μια νουβέλα για τον ελιτισμό ( κεφάλαιο 2)

συνέχεια απο Κεφάλαιο 1

Κεφάλαιο 2

Τη στιγμή που ο Γκουστάβ Ρενέ περνούσε την πόρτα του δωματίου με τη βιβλιοθήκη ,έκανε την Τρίτη Μεγάλη Σκέψη, πράγμα που τον καθήλωσε για περισσότερο απο 5 ώρες ακριβώς κάτω απο την πόρτα.
Τώρα....
Αν ο Γκουστάβ Ρενέ μιλούσε με τη Μπρουχίλντα , την αγελάδα που φαινομενικά μόνο είχε τρία κέρατα, δεν θα έκανε ποτέ την τρίτη σκέψη και δεν θα βρισκόταν ακινητοποιημένος μεσα στην πόρτα και έτσι δεν θα επιζούσε απο τον σεισμό που γκρέμισε όλο το σπίτι του εκτός απο το σημείο στο οποίο έφαγε σκάλωμα το μυαλό του.
ο Γκουστάβ Ρενέ ξύπνησε απο το λήθαργο της Τρίτης Σκέψης, ανοιγόκλεισε τα μάτια του μερικές φορές , στάθηκε σα χαμένος , αμέσως τον κατέλαβε ο τρόμος του κενού ,ο μηχανισμός άμυνας του εγκεφάλου του πήρε πρωτοβουλία,ο εγέφαλος πήρε άδεια πρωτοκόλλου απο το Γραφείο Νευροδιαβιβασμού,το υπέγραψε,έστειλε ένα σχετικό e-mail στις αρμόδιες Νευρικές απολήξεις ενημερώνοντάς τις για την κατάσταση,επειτα έστειλε σήμα στο χέρι ,το χέρι υπάκουσε,ο ρενέ σήκωσε το χέρι του και έριξε ενα γερο χαστούκι στον εαυτό του (ή μαλλον καλύτερα ο εαυτός του τού έριξε ένα γερό χαστούκι) , πηρε μια βαθιά ανάσα και είπε

"τι στο διάολο.... δε γαμιέται.....οκ........έτσι κι αλλιώς θα μου κάναν έξωση."

Κοιταξε τριγύρω.Όλα ήταν γκρεμισμένα εκτός απο την πόρτα του δωματίου της βιβλιοθήκης.Και αυτός στεκόταν πάνω σε ένα ολότελα γκρεμισμένο σπίτι ,το σπίτι του,προστατευμένος απο την πόρτα της βιβλιοθήκης.

"Τι παράξενος ορειβάτης που είμαι..." σκέφτηκε προσπαθώντας να αποφασίσει τί θα έκανε τώρα μιας και δεν είχε ξαναβρεθεί σε παρόμοια περίπτωση ως τώρα.΄Η Τρίτη σκέψη είχε σβηστεί τελείως απο το μυαλό του , το σόκ της επιβίωσης είχε μετατρέψει την Τρίτη Σκέψη σε μια Τέταρτη, μόνο που ο Ρενε δεν τα θυμόταν πια όλα αυτά , το τρία , το τέσσερα, δεν είχαν πια νόημα, ήταν ο ίδιος αριθμός που άλλαζε όλη την ώρα.

"Τί ήταν αραγε αυτό που με προστάτεψε? "
Αμέσως κατάλαβε οτι ήταν η βιβλιοθήκη.

"Αν όμως η βιβλιοθήκη με προστατευσε , τωρα που καταστράφηκε απο το σεισμό , παει να πεί οτι δε με προστατεύει πια?"

-ε Ρενε....τσίμπησες ενα αρχίδι ή εμένα μου φάνηκε ? είπε ο Καταμαράν που κοιτούσε με γνήσιο ενθουσιασμό την εξέλιξη
-...τσιμπησα ενα αρχίδι......δεν ξέρω......εσύ τι λές?
-Εγω λέω οτι τσίμπησες ΤΟ Αρχίδι χο χο ναι ΤΟ ΑΡΧΙΔΙ με κεφαλαία γράμματα , αν με καταλαβαίνεις χε χε δεν έχεις που να μείνεις.
-ναι....αναμφισβήτητα...κοιτα , θα μπορούσα να έχω πεθάνει κιόλας ε? απο αυτή την άποψη είμαι τυχερός μεσα στην ατυχία μου
-τι όμορφα (είπε το Αστρικό Κουνάβι)
-και τι ατυχία ε? (ειπε ο Καταμαράν) , Παρατήρησες οτι μόνο το δικό σου σπίτι γκρεμίστηκε? χο χο φίλε μου αυτό δεν είναι ατυχία χο χο, αυτό είναι χριστουγεννιάτικο δώρο ΧΑ ΧΑ ΧΑ και ΧΑ ΧΑ
-Μάλλον (είπε ο ρενε) ήρθε η ώρα να θέσω μια νέα βάση στη ζωή μου.Αν αυτό είναι χριστουγεννιάτικο δώρο τότε το δέχομαι με ευχαρίστηση, αν και δε νομίζω οτι ενα τέτοιο δώρο χωράει μέσα σε μια κάλτσα και επιπλέον το τζάκι γκρεμίστηκε και αυτό.
-τι όμορφα (είπε το Αστρικό Κουνάβι)
-θα σκάσεις μωρη ηλίθια Κουνάβω ποτε? μου έχεις φάει τη ζωη με αυτή τη βλακεία που λές όλη την ώρα , δεν ξέρεις να λές τιποτε άλλο???? Θέλω να ακούσω κατι άλλο !!! θελω να ακούσω κατι !!! Θέλω να ακούσω !!! ΑΚΟΥΣΩ !!!!! ΘΕΛΩ!!! ΝΑ !!! ΣΚΑΣΕ ΠΙΑ (είπε ο Καταμαράν)
-τι όμορφα (είπε το Αστρικό Κουνάβι)

ο Γκουστάβ Ρενέ άρχισε να κατηφορίζει το Λόφο του γκρεμισμένου του σπιτιού αφήνοντας πίσω του το θόρυβο που έκαναν τα δυό μικρά ζώα με γούνα που κάθονταν πάνω στο φράχτη του.Όσο απομακρυνόταν τόσο περισσότερο τον προβλημάτιζε αν αυτό που τον είχε προστατεύσει συνέχιζε να υπάρχει ή είχε πια χαθει.Γιατι ο Γκουστάβ Ρενέ είχε ξεχάσει την Τριτη Σκέψη και δεν μπορούσε να συλλάβει οτι εκείνο το απόγευμα δεν τον είχε σώσει η Βιβλιοθήκη αλλα εκείνο που υπήρχε μέσα στη βιβλιοθήκη , το οποίο δεν χάθηκε όταν οι Ναζι έκαιγαν βιβλία, δεν χάθηκε οταν η Ιερα εξέταση έκαιγε κι αυτή βιβλία, δεν χάθηκε όταν η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας τυλίχθηκε στις φλόγες , δεν χάθηκε όταν η βιβλιοθήκη του Ρενε γκρεμίστηκε απο το σεισμό που έπληξε αποκλειστικά το δικό του σπίτι ,δε χάθηκε πως το λένε ρε πόυστη ΔΕ ΧΑΘΗΚΕ.
Μίά παρα δέκα το βράδυ ο Γκουστάβ Ρενέ πάτησε το πόδι του στο πεζοδρόμιο και όσο περισσότερο άφηνε πίσω του τον θόρυβο του Καταμαράν και του Αστρικού Κουναβιού , τόσο πιο καθαρά μπορούσε να ακόυσει το μίξερ του Γείτονα απο απέναντι.
"μμμμ" είπε ο ρενε
"ετσι όπως έχουν τα πράγματα, μια λεμονάδα δεν θα ήταν κακή ιδέα"