Γκουστάβ Ρενέ : μια νουβέλα για τον ελιτισμό ( κεφάλαιο 4)

...συνέχεια απο προηγούμενα κεφάλαια
1 , 2 , 3







Κεφάλαιο 4










Μέσα στο χώλ υπήρχε σκοτάδι. Δεν φαινόταν απολύτως τίποτα. Μέχρι ο Ρενέ να ανακαλύψει τη σκάλα που ανέβαινε προς τα πάνω, είχε κουτουλήσει τουλάχιστον 15 φορές πάνω σε τοίχους,κομοδίνα,αγάλματα,τραπεζάκια και όλα αυτά τα αντικείμενα που συνηθίζουν να κρύβονται γενικά στο σκοτάδι όταν προσπαθείς να διασχίσεις ένα χώλ με κλειστά τα φώτα. Σπάζοντας βάζα,καθρέπτες και προτομές γερμανών φιλοσόφων ο Ρενέ προσπάθησε για πολύ ώρα να βρεί μια διέξοδο.Αν δεν κάλυπτε τα πάντα ο εκκωφαντικός ήχος του μίξερ που προερχόταν απο κάπου προς τα πάνω, τότε θα μπορουσαν να ακουστουν οι διαμαρτυρίες του και οι ζημιές που έκανε στο περασμά του. Όταν πια υπέθεσε οτι τα έχει σπάσει όλα μεσα στο χώλ κατάφερε τυχαία να ακουμπήσει εναν διακόπτη που φώτισε το δωμάτιο.Παράλληλα ο ήχος του μίξερ σταμάτησε απότομα αφήνοντας ενα βουητό στα αυτιά του Ρενε που δεν μπορούσε παρα να αναρρωτιέται αν ήταν δυνατόν αυτό το μίξερ να ήταν πυρηνικό, γιατι στο κάτω κάτω δεν μπορούσε να υπάρχει άλλη εξήγηση για τον τρομερό θόρυβο που προκαλούσε.

Κοίταξε το χώλ.Ηταν πολύ μικρότερο απο ότι είχε πιστέψει.Ένοιωσε κάπως άβολα με τον εαυτό του που είχε χαθει μεσα σε έναν χώρο 3χ3 και είχε καταφέρει να καταστρέψει ολοσχερώς τη διακόσμηση του. Στο πάτωμα βρισκόταν κατεστραμένα όλα τα φινετσάτα αντικείμενα που είχε τοποθετήσει εκει ο μυστηριώδης οικοδεσπότης του.Μόνο μια σπασμένη προτομή του Πλάτωνα φαινόταν να μην έχει ενοχληθεί ιδιαίτερα.Ηταν σαν να έλεγε "εγω μπορεί να καταστράφηκα, ναι , η ιδέα μου όμως...." . Αντίθετα μια προτομή του Αριστοτέλη είχε ξενερώσει τελείως με τη φάση.
Ο Ρενε πλησίασε τη μεγάλη στριφογυριστή σκάλα και άρχισε να την ανεβαίνει.
"αουτς" είπε το πρωτο σκαλί καθώς το πάτησε
"ωπα ,προσοχή" είπε το δεύτερο
"ωπα λέμε ρε" είπε το τρίτο
"ω ρε πούστη πάλι " είπε το τέταρτο και τα υπόλοιπα συνέχισαν στο ίδιο μοτιβο :
-ωχ γαμώ τη τύχη μου πρόσεχε που πατάς ρε φίλε
-ααααααα!!!
-πονος-πονος-πονος
-αου αου ΑΟΥ ΡΕ ΒΛΑΜΜΕΝΟ αυτό πόνεσε
-προχώρα λίγο πιο γρήγορα ρε φίλε
-ΤΡΕΧΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΤΡΕΧΟΥΜΕ ΔΕΝ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ
-αυτό δε θα περνάει έτσι για πάντα να ξέρεις μάγκα μου
-οι μέρες της αφθονίας σας ειναι μετρημένες
-σκαλιά όλης της σκάλας ενωθείτε κτλ κτλ

Ο Ρενέ δεν μπορόυσε να θυμηθεί τον εαυτό του να έχει ξανα απολογηθεί τόσο πολύ στη ζωή του σε καμμία άλλη σκάλα , εκτός βέβαια απο μία φορά στη σκάλα του Μιλάνο οπου είχε ρίξει καταλάθος απο τον εξώστη που καθόταν , παγωτό στο μπούστο της πρωταγωνίστριας .

Όταν πια ανέβηκε ολόκληρη την αναρχοαυτονομιστική σκάλα που προφανώς δεν τον είχε συμπαθήσει ιδιαίτερα έφτασε σε ένα διάδρομο με πολλές πόρτες. Ο Γκουστάβ Ρενέ διάβασε τις πινακίδες έξω απο τις πόρτες : αποθήκη,τουαλέτα Α, ,τουαλέτα Β,λεμονόκήπος, καλοριφέρ,κουζίνα, μίξερ,υπουργείο μεταφορών (τι στο διάολο ,σκεφτηκε ο Ρενε, τελικά έχουμε και γαμώ τις συγκοινωνίες σε αυτή τη χώρα!) και Γραφείο.Κάθε λογικός άνθρωπος θα έμπαινε πρώτα στην πόρτα που έγραφε λεμονόκηπος και ακριβώς αυτό έκανε και ο φίλος μας.Με ελάχιστη έκπληξη διαπίστωσε οτι πίσω απο την πόρτα υπήρχε όντως ένας λεμονόκηπος.

Ο Γείτονας ήταν ένας μικροκαμωμένος φαλακρός άντρας γύρω στα πενήντα με φόρμα εργασίας υδραυλικού.Στεκόταν κάτω απο τη μοναδική λεμονιά που υπήρχε στον κήπο και μάζευε λεμόνια.Δεν φαινόταν να έχει ακούσει την πόρτα που είχε ανοίξει ,ούτε να έχει πάρει είδηση τον επισκέπτη του.
"ψιττττ , Αφεντικό.....πελάτης στις 12 η ωρα όπως κοιτάω εγώ " του σφύριξε η λεμονιά.

Πρέπει να πούμε οτι η συγκεκριμένη λεμονιά ήταν κάποτε πιλότος των Συμμάχων στον Β' Παγκόσμιο και είχε μάλιστα τιμηθεί με Μετάλλιο Ανδρείας, Παράσημο του Χρυσού αετού,Χρυσό κοκοφοίνικα και Ακτινωτό Σταυρό της Μασσαλίας για τα ανδραγαθήματα της. Μερικοί μάλιστα λένε οτι είχε και αυτόγραφο απο τον Τσώρτσιλ τον ίδιο.Κάποιοι άλλοι λένε οτι ο αντίθετα Τσώρτσιλ ήταν εκείνος που είχε αυτόγραφο απο τη λεμονιά.Κάποιο τραύμα που είχε αποκτήσει στον πόλεμο την έκανε να λέει συνέχεια ιστορίες απο τη δεκαετία του 40 και να μιλάει συνέχεια με ορολογία πτήσης.Πίστευε οτι ο Πωλ Άνκα ζεί ακόμα.

"έι!!! " είπε ο Γείτονας γυρνώντας προς το μέρος του επισκέπτη του "σε περίμενα φίλε μου, άκουσα το φώς και ήρθα να μαζέψω μερικά λεμόνια για να σου φτιάξω λεμονάδα" συνέχισε γεμάτος χαρά.
-η αλήθεια είναι οτι θα ήθελα πάρα πολύ μια λεμονάδα (απάντησε ο Γκουστάβ Ρενέ παρατηρώντας για πρώτη φορά οτι ο οικοδεσπότης του ήταν τυφλός.Τα 80's γυαλιά σε σχήμα καρδιάς που φορούσε τον έκαναν να το καταλάβει)
-όμως (είπε ο Γείτονας κοιτώντας σε τελείως λάθος κατεύθυνση ) πρέπει πρώτα να περάσεις το Τεστ.
-το τεστ? απορήσε ο Ρενε
-ναι , το τεστ (είπε ο Γείτονας)
-αχά, ναι ,το τεστ (είπε η λεμονιά)
-το τεστ , το τεστ ,το τεστ(είπε η ηχώ)
-λοιπόν είπε (η λεμονιά) είσαι έτοιμος μικρέ? πάρε μια βαθιά ανάσα , Θα είμαι σύντομη .Πιστεύω σε εσένα ,νομίζω θα τα καταφέρεις, μου θυμίζεις τότε το 42 που πετούσα πάνω απο τις Ελβετικές Άλπεις και μου επιτέθηκαν εκείνα τα καθάρματα τα Ελβετικά Τυριά που δούλευαν για τους Γερμαναράδες και
-ΤΟ ΤΕΣΤ (είπε η ηχώ)
-οκ λοιπόν.(η λεμονιά πήρε ύφος εντεταλμένου προφήτη) ΜΗΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΔΟΥΚΑΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ Ή ΚΑΠΟΙΟΣ RAVER ΣΤΙΣ 7 Η ΩΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ?
-εεεε... όχι απο όσο ξέρω , απάντησε ο Ρενε
-οκ τότε μπορέις να πιείς λεμονάδα , πάμε στο δωμάτιο με το Μίξερ φίλε μου (είπε περιχαρής ο Γείτονας και παίρνοντας τον Ρενε αγκαζέ τον οδήγησε έξω απο τον Λεμονόκηπο)
-Αχά!!! με εγκαταλείπετε!!!! το ήξερα!!! Αυτο μου θυμίζει το 43 που είχα αποκλειστεί στην Ταυλάνδη και το μόνο που δούλευε απο το πεσμένο αεροπλάνο μου ήταν το ράδιο και εγω προσπαθούσα να επικοινωνήσω με τη βάση στο Λονδίνο αλλα όλοι έκαναν τις κότες και δεν απαντούσαν γιατι ήταν η ώρα για το τσάι καταραμένοι εγγλέζοι αν είχα δουλέψει με τους Ναζί τωρα θα είχατε και εσεις Euro φτωχομπινέδες και θα πίνατε βρασμένο σανό γιατι όταν με βασάνισαν οι gogo boys του άξονα εγω ειπά όχι κύριε δε θα συνεργαστώ, δε θα σας πώ τι χρωμα εσωρουχα φοράει η Βασίλισσα ,όχι ,αλλα εσείς δε με σκεφτήκατε, μόνο το τσάι σας σάς ενδιαφέρει ,να το βάλετε στον κώλο σας το τσάι σας λοιπον λέω εγώ ,ναι μάλιστα αυτό λέω και αν θέλετε να ξέρετε.....
-μη με αφήνετε μόνη εδω (είπε η ηχώ αλλα κανείς πια δεν υπήρχε για να την ακούσει εκτός απο την παρασημοφορημένη λεμονιά που παραληρούσε)

Ο Γείτονας οδήγησε τον Ρενέ στο δωμάτιο με το μίξερ και ο Ρενέ διαπίστωσε οτι το Μίξερ ήταν ένα απλό μίξερ και όχι ένα πυρηνικό μίξερ.
- να (είπε ο Γείτονας) πάρε να πιείς(και του έδωσε μια λεμονάδα)
-Τέλεια ευχαριστώ!
-εγω πάω λίγο στην τουαλέτα και επιστρέφω αμέσως

Όσο περίεργο κι αν φανεί σε κάποιον, αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις που είπε ποτέ ο Γείτονας γιατι βγαίνοντας απο το δωμάτιο έφυγε και δεν τον ξαναείδε ποτε κανείς ,για λόγους που μόνο ο ίδιος μπορέι να ξέρει. Για την ακρίβεια ο Ρενέ δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να τον αποχαιρετήσει , ούτε να τον ευχαριστήσει για την υπέροχη λεμονάδα.Μάλιστα θα ήταν πιό σωστό να πούμε οτι απο τη στιγμή που ο Γείτονας βγήκε απο το δωμάτιο με το Μίξερ , ο Γκουστάβ Ρενέ τον ξέχασε , σαν να μήν είχε υπάρξει ποτέ , διευκολύνωντας έτσι πάρα πολύ το έργο του συγγραφέα , αλλα και πρωτίστως κάνοντας μια ασυνείδητη νύξη για τις στιγμές εκέινες στη ζωή μας που ξεχνάμε τα πιο σημαντικά πράγματα που ζούμε αλλα και τους ανθρώπους που μας αλλάζουν τη ζωή χωρίς να το παιρνουμε είδηση.Και αυτοί οι άνθρωποι εξαφανίζονται τόσο ξαφνικά όσο εμφανίστηκαν , λεγοντας μονάχα ένα "πάω να χέσω τα λέμε" , γνωρίζοντας οτι το ονομά τους θα ξεχαστεί αλλα αδιαφορούν πλήρως για αυτό ξέροντας οτι είναι ματαιοδοξία να θές να σε θυμούνται οι άνθρωποι για κάτι , το οποίο για να γίνει δεν θα πρέπει να σε θυμάται κανείς in the first place.
Η τελευταία λέξη λοιπόν του Γείτονα ήταν "αμέσως"
η τελευταία σκέψη του ήταν "ώχ ξέχασα το φούρνο αναμμένο αλλα δε γαμιέται "
η τελευταία ανάμνηση ήταν "λεμόνι"
η τελευταία του επιθυμια τώρα κάποιοι ισχυρίζονται οτι ήταν "μπεκρούλιασμα με την Πάρις Χίλτον" . Όμως κάποιοι άλλοι που ξέρουν κάτι παραπάνω απο αυτό λένε οτι η τελευταία του επιθυμια ήταν "ΠΑΛΙ".

Ο Γκουστάβ Ρενέ ήπιε τη λεμονάδα μονορούφι.

.....συνεχίζεται