Το μοναδικό που δεν έχουμε δει ακόμα είναι να κυκλοφορήσουν οι συσκευασίες των τσιγάρων και των καπνών προπαγανδιζοντας κατά του Συριζα.
πχ θα μπορούσαν να γράφουν :
"ο Συριζα προκαλεί γήρανση του δερματος"
ή "Όσοι ψηφίζουν Συριζα πεθαίνουν πρόωρα"
ή "ο Συριζα βλαπτει σοβαρά την υγεια"
ή "όχι, σοβαρα τώρα"
ή (το αγαπημένο μου) "Το Κάπνισμα μπορει να προκαλέσει Συριζα".
Φοβαμαι όχι του δεξιους , ούτε την εμφυλιοπολεμική κουλτουρα που μας χαρακτηρίζει (γιατι αυτό είναι μια εγγενής ποιότητα της ανθρωπινης ψυχής γενικά, όχι μονο του έλληνα) αλλα τους φίλους μου και εμένα , μήπως γίνουμε σα τους γονεις μας να λέμε τις ίδιες ιστοριες λες και συναντάμε πραγματικά τον εαυτό μας σε αυτές και όχι μια καρικατούρα του που βιαστικά μουτζουρώσαμε πάνω σε αυτό που θεωρησαμε κενό. Ωστόσο βλέπω με ελπίδα στις παλιες μας φωτογραφίες το οδυνηρο αυτό γεγονός να αφοπλίζεται.
Αυτό δηλαδη που φοβαμαι είναι μηπως ο μήτσος πάψει το μπαγλαμαδακι ή το ακορντεόν. Και μήπως μια μέρα μας λείψει ο αυτοσαρκασμος και δε συναντησουμε στο γέλιο μας τους άλλους.
Φοβαμαι επίσης την κυβερνηση που θα ανεβει μετα το Συριζα που θα ειναι ακομα πιο ολοκληρωτική απο αυτη που εχουμε τώρα και φοβάμαι οτι τότε θα με κάνουν πραγματικά να αρχίσω να ελπίζω σε κάτι. Φοβάμαι οταν επιστρέφω στις αγγυλώσεις μου καθε βράδυ και τις παίρνω αγκαλιά και πιο πολύ οταν βλέπω με μεγάλη ικανοτητα να συμβαίνει το ίδιο και στους άλλους και να μην μπορούμε να επικοινωνήσουμε.
Χέζομαι πανω μου φίλε μου γιατι φοβάμαι οτι θα αρχίσω να ελπίζω.
Έτσι οπως το βλέπω φόβος και ελπίδα είναι τα ίδιο πράγμα με άλλο όνομα , μεταμφιεσμένες προσδοκίες, η ανόητη πραξη της διάχυσης στο μέλλον ενος υλικού που δε σου ανήκει, απο κάποιον που δεν είναι καλα-καλα στο παρόν. Ενας χυδαίος τοξοβόλος του Ζεν σε μια ξέκωλη προσπάθεια να δεσμεύσει το τώρα.
Το μόνο που έχει να φοβηθεί κανείς είναι η αιχμαλωσία απο τις σκιές των ονομάτων.
πχ θα μπορούσαν να γράφουν :
"ο Συριζα προκαλεί γήρανση του δερματος"
ή "Όσοι ψηφίζουν Συριζα πεθαίνουν πρόωρα"
ή "ο Συριζα βλαπτει σοβαρά την υγεια"
ή "όχι, σοβαρα τώρα"
ή (το αγαπημένο μου) "Το Κάπνισμα μπορει να προκαλέσει Συριζα".
Φοβαμαι όχι του δεξιους , ούτε την εμφυλιοπολεμική κουλτουρα που μας χαρακτηρίζει (γιατι αυτό είναι μια εγγενής ποιότητα της ανθρωπινης ψυχής γενικά, όχι μονο του έλληνα) αλλα τους φίλους μου και εμένα , μήπως γίνουμε σα τους γονεις μας να λέμε τις ίδιες ιστοριες λες και συναντάμε πραγματικά τον εαυτό μας σε αυτές και όχι μια καρικατούρα του που βιαστικά μουτζουρώσαμε πάνω σε αυτό που θεωρησαμε κενό. Ωστόσο βλέπω με ελπίδα στις παλιες μας φωτογραφίες το οδυνηρο αυτό γεγονός να αφοπλίζεται.
Αυτό δηλαδη που φοβαμαι είναι μηπως ο μήτσος πάψει το μπαγλαμαδακι ή το ακορντεόν. Και μήπως μια μέρα μας λείψει ο αυτοσαρκασμος και δε συναντησουμε στο γέλιο μας τους άλλους.
Φοβαμαι επίσης την κυβερνηση που θα ανεβει μετα το Συριζα που θα ειναι ακομα πιο ολοκληρωτική απο αυτη που εχουμε τώρα και φοβάμαι οτι τότε θα με κάνουν πραγματικά να αρχίσω να ελπίζω σε κάτι. Φοβάμαι οταν επιστρέφω στις αγγυλώσεις μου καθε βράδυ και τις παίρνω αγκαλιά και πιο πολύ οταν βλέπω με μεγάλη ικανοτητα να συμβαίνει το ίδιο και στους άλλους και να μην μπορούμε να επικοινωνήσουμε.
Χέζομαι πανω μου φίλε μου γιατι φοβάμαι οτι θα αρχίσω να ελπίζω.
Έτσι οπως το βλέπω φόβος και ελπίδα είναι τα ίδιο πράγμα με άλλο όνομα , μεταμφιεσμένες προσδοκίες, η ανόητη πραξη της διάχυσης στο μέλλον ενος υλικού που δε σου ανήκει, απο κάποιον που δεν είναι καλα-καλα στο παρόν. Ενας χυδαίος τοξοβόλος του Ζεν σε μια ξέκωλη προσπάθεια να δεσμεύσει το τώρα.
Το μόνο που έχει να φοβηθεί κανείς είναι η αιχμαλωσία απο τις σκιές των ονομάτων.
7 σχόλια:
Το μόνο που έχει να φοβηθεί κανείς είναι η αιχμαλωσία από τις ιδέες του, φίλε.
Θά'μαστε απέναντι. Γιατί δεν έχει σημασία μόνο από ποια μεριά είσαι αλλά και ποιοι είναι δίπλα σου.
Δεν πειράζει, όσο θά'μαστε απέναντι εγώ θα κοιτάζω εσένα - δεν θα αντεχω να κοιτάζω τους διπλανούς σου.
Θέλω να σχολιάσω με μια φωτογραφία αλλά ούτε που θυμάμαι αν γίνεται.
[...]
Έψαξα, και βαριέμαι να το κάνω. :/
[...]
Θα το κάνω ανορθόδοξα.
Πήγαινε εδώ ,
βρες το Proposition 50, και κλίκαρε στο scholium.
Πρέπει να διαβάζεις αυτό:
Things which are accidentally the causes of hope or fear are called good or evil omens. Now, in so far as such omens are the cause of hope or fear, they are (by the definitions of hope and fear given in IIII. xviii. note) the causes also of pleasure and pain; consequently we, to this extent, regard them with love or hatred, and endeavour either to invoke them as means towards that which we hope for, or to remove them as obstacles, or causes of that which we fear. It follows, further, from III. xxv., that we are naturally so constituted as to believe readily in that which we hope for, and with difficulty in that which we fear; moreover, we are apt to estimate such objects above or below their true value. Hence there have arisen superstitions, whereby men are everywhere assailed. However, I do not think it worth while to point out here the vacillations springing from hope and fear; it follows from the definition of these emotions, that there can be no hope without fear, and no fear without hope, as I will duly explain in the proper place. Further, in so far as we hope for or fear anything, we regard it with love or hatred; thus everyone can apply by himself to hope and fear what we have said concerning love and hatred.
Θα συμφωνήσω με τον Philemon, αλλά από την άλλη πλευρά.
Θα είμαστε δίπλα. Δε θα είναι η πρώτη φορά που φίλοι βρέθηκαν απέναντι σε κρίσιμες στιγμές, ούτε που βρέθηκαν δίπλα ακολουθώντας διαφορετικές πορείες.
Τουλάχιστον, με φίλους ξέρεις ότι συμφωνείς στο ήθος.
νομιζω αυτό που ονομάζουμε πλευρα και άλλη πλευρά είναι απλώς πλευρές. εμείς στην πραγματικότητα δεν ανήκουμε σε μία πλευρά μόνο (αυτό είναι ενα μικρό καθημερινο γελοιο ψεμματάκι για να λεμε οτι ξερουμε ποιοι είμαστε ή μαλλον ποιοι δεν ειμαστε). Ακομα περισσότερο , αυτό που θα μπορουσαμε να πουμε ότι μας συμβαίνει είναι οτι βιώνουμε τις πιεσεις που δεχομαστε απο τη διαμαχη μεταξυ αυτών των πλευρών. Προφανως η εκλογική αναμέτρηση ειναι απλά αλλη μια ακομη εκδηλωση αυτού του ανθρωπινης συνθηκης.Το πραγματικό διακυβευμα εδω είναι η καταρριψη του μυθου του καλου και του κακού και το να καταφερουμε να γελάσουμε με τη μυωπία μας. Εν ολιγοις δεν υπάρχει δίπλα και απέναντι, ολοι μαζί είμαστε
επισης , γιατι καθε φορα που αποδεικνύω με επιτυχια οτι δεν ειμαι ρομποτ , δε νοιώθω ικανοποιημενος?
επρεπε να εχει άλλο ενα κουτακι απο κατω που να λεει "ε ναι λοιπον ,φτανει πια, ειμαι ρομποτ , δε μπορώ να κρυβομαι άλλο"
Μακάρι να έχετε δίκιο.
Όσο θέλω να πιστέψω ότι όλα θα πάνε καλύτερα, άλλο τόσο δεν έχω σημάδια για αυτό.
Καλό μας δρόμο.
Δημοσίευση σχολίου