Οδηγός επιβίωσης : Πως να σκοτώσετε ένα ζόμπι

The desert pole is not a waste so dead
Charles Pierre Baudelaire

N.I.T.

Λοιπόν.
λέω να γράψω ένα πόστ (είπα). περάσανε μέρες , περάσανε μήνες. Περάσανε όπως περνάνε αυτά. Θέλω να το ανοίξω το γαμημένο αλλα δεν ανοίγει , βρίσκομαι μέσα σε μία τσιχλόφουσκα. Κάθομαι λοιπόν μέσα στη φούσκα (πολύ αναπαυτικά , έχω βάλει και καναπέ) και περιμένοντας να με μασήσουν και να με ξανακάνουν τσιχλόφουσκα, θεωρώ. Θεωρώ αναθεωρώ επιθεωρώ. όλα αυτά. Τις δύσκολες ώρες σκοτώνω ζόμπι στον υπολογιστή και βλέπω ποστ-αποκαλύπτικ ταινίες. Εντάξει μου πήρε λίγο καιρό αλλα τελικά το κατάλαβα οτι το ζόμπι στην πραγματικότητα είμαι εγώ.

Γενικά μιλώντας ενα ζόμπι είναι δράση χωρίς σκεψη. Δεν είναι τυχαίο που τα ζόμπι κυκλοφορούν μουρμουρίζοντας μυαλααααα μυαλααααααα. Θέλουν να φάνε αυτό που τους λείπει. αλλα επειδή δεν έχουν μυαλό (πράγμα που τα κάνει επιεικώς ηλίθια) δεν μπορούν να σκεφτούν οτι και να τα φάνε τα μυαλά δε θα αλλάξει τίποτα. Στο κάτω κάτω αν ίσχυε αυτό θα ήταν ενα κακόγουστο κοσμικό αστείο σε βάρος της νευροχειρουργικής.

Ο αδερφός μου είναι νευροχειρούργος. Μου έλεγε προχθές οτι σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιούν τρυπάνι (με την παραδοσιακή έννοια) για να ανοίξουν τον εγκέφαλο του ασθενή. Σκέφτηκα οτι τελικά ο κόσμος είναι απλός και γέλαγα μόνος μου οτι εντάξει δεν είναι και τίποτα πολύπλοκο να κάνεις επέμβαση στον εγκέφαλο τελικά. Η αλήθεια είναι μάλλον οτι ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να γίνεται όσο μπορεί πιο πολύπλοκος για να αντιμετωπίσει αυτή την επιθετική απλότητα του κόσμου. Είναι επίσης πολλά άλλα πράγματα. Διπολικός εκ φύσεως , αρσενοθήλυκος, ανίκανος να είναι ολόκληρος χωρίς το άλλο του μισό (ρεαλιστικά και καθόλου με τη ρομαντική έννοια) , εγκλωβισμένος στο παρόν ανάμεσα σε παρελθον και μέλλον , νοιώθοντας δέος πάντα για τα δύο μεγάλα μυστήρια του κόσμου , τη ζωή και το θάνατο. Καταδικασμένος να τρώει τα υγρά φαγητά (όπως σούπα) με κουτάλι και τα στέρεα (όπως πατάτα στο φούρνο) με πηρούνι. Αναποφάσιστος ως προς το αν πρέπει να παραγγείλει πίτσα ή σουβλάκια. α ναι. και να ξυπνάει το πρωί καθώς και να κοιμάται το βράδυ. Αν και αυτό είναι σχετικό. Τα βαμπίρ και τα φαντάσματα πχ ξυπνάνε τη νύχτα.

Όλοι οι νεκροζώντανοι έχουν ένα κοινό μυστικό. Έχουν κολλήσει στο φάσμα που ζωή και θάνατος αλληλοαναιρούνται. Νεκροί αλλα ωστόσο ζωντανοι. Αλλα κυρίως νεκροί. Στην τελική όμως τίποτε απο τα δύο. Γιαυτό και είναι πάντα pure evil και προκαλούν τρόμο. Εντάξει βοηθάει και το κομμάτι κρέας που κρέμεται απο το στόμα του ζόμπι όταν του ρίχνεις το φακό στη μούρη αλλα ο τρόμος είναι κυρίως μεταφυσικός με την φιλοσοφική έννοια, πιστέψτε με. Οι νεκροζώντανοι είναι στην πραγματικότητα ένα συγκεκαλλυμένο ανέκδοτο της επιστήμης του πριν και του μετά. Ενα ανέκδοτο που προκαλεί ΤΡΟΜΟοοοο . Γιατι κανένας δε θέλει να είναι ακρόβάτης της ζωής και του θανάτου. Κάποιοι θέλουν να ζούνε , κάποιοι άλλοι όχι. Κανένας το ενδιάμεσο. Εντάξει κάποιοι που το σκέφτηκαν πρόχειρα θα ήθελαν να είναι αθάνατοι αλλα αυτό δεν είναι καθόλου το ίδιο με το να είσαι νεκροζώντανος. Ελπίζω να γίνομαι αντιληπτός. Ενα ζόμπι δεν είναι αθάνατο. Όλοι ξέρουν οτι αν του τινάξεις τα μυαλα στον αέρα με μια κοντόκανη θα πεθάνει.

Ηλίθια ζόμπι , δράση χωρίς σκέψη. Εγώ έχω υπάρξει το αντίθετο , ενα ζόμπι απο την ανάποδη αλλα στην κοσμοθεωρία μου τα δίπολα είναι το ίδιο , επομένως φαντάζομαι αυτό σημαίνει οτι είμαι as good as οποιοδήποτε ζόμπι. Αυτό με μπερδεύει λίγο τώρα που το σκέφτομαι γιατι εγώ μπορώ να σκεφτώ , πράγμα αντιφατικό με το δόγμα της ταύτισης των αντιθέτων της κοσμοθεωρίας μου, το οποίο με τη σειρά του με κάνει να αμφιβάλω για τις σκέψεις μου. Πράγμα που με κάνει ένα πραγματικά ηλίθιο ζόμπι. ωραία.

Η άνοιξη είναι ωραία. Ειδικά όταν φτάνει 7 η ώρα το πρωί και δεν ξέρεις ποιός είσαι. Τότε είναι γαμάτα μιλάμε. Το κελάηδισμα των πρωινών πουλιών απο το πάρκο είναι πηγή άγχους χαχχαχα τρομερό έτσι ? στο τσίου τσίου δεν ακούγεται σαν goodmorning sunshine αλλα σαν "γιατι δε κοιμήθηκεεεεεες πάααααααλιιιι" .Υπάρχει η απεγνωσμένη ανάγκη να βρεθεί κάποιος να γίνετε κωλοτρυπίδι. Και κάπως έτσι θυμήθηκα εκείνο το πόστ τότε και έψαξα και το βρήκα και είδα οτι νοιώθω το ίδιο με τότε και εκτός απο αυτό που είδα , είδα επίσης και οτι στο τέλος τέλος τέλος τέλος υπάρχει κάτι που δεν το είχα δεί παρα μόνο τώρα , μήνες μετά. Και είδα οτι δε μπορούσα να το δώ γιατι έχει σβηστεί. Στεναχωρήθηκα γιατι θα ήθελα να το έβλεπα. Γυάλισα λίγο τη σαπουνόφουσκά μου απο μέσα γιατι είχε θολώσει απο την απότομη αλλαγή θερμοκρασίας και στράφηκα χωρίς λόγο στο χώλ και κόλλησα το βλέμμα μου πάνω στον καλόγερο που κρεμάω τα ρούχα. Αυτός ο καλόγερος μου θυμίζει τον Άγιο Ιωάννη του Σταυρού το έχω γράψει και σε άλλα πέντε πόστ αλλα δεν τα ανέβασα ποτέ.

Ο Άγιος Ιωάννης του Σταυρού έζησε το 16ο αιώνα και είναι γνωστός γιατι έγραψε το La noche oscura del alma. Η σκοτεινή νύχτα της ψυχής. Είναι ένα ποίημα (που μαζί με το σχολιασμό απο το συγγραφέα) περιγράφει ένα στάδιο της πνευματικής ζωής ενός χριστιανού στο οποίο η αφοσίωση στο θεό χάνει την εμπειρική της αξία. Η προσευχή βιώνεται σαν να λέγεται σε τοίχο. Είναι μια σκοτεινή μοναχική πορεία. ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ· ἡ ράβδος σου καὶ ἡ βακτηρία σου, αὗταί με παρεκάλεσαν (Ψαλμοί 22,4 εξού και ο πρώτος στίχος ). Είναι επίσης ενα σύνηθες αλλα χρήσιμο στάδιο μοναξιάς που περνάει ενας άνθρωπος στην πορεία της εξατομίκευσης κατα την αναλυτική ψυχολογία. Το οποίο και το ομολογώ, εξαπατήθηκα για μεγάλο διάστημα οτι ήταν ο λόγος που δεν επικοινωνώ , που δεν ανεβάζω πόστ , που δεν. Εντάξει. Τωρα ξέρω οτι η κάθοδος στον άδη είναι ενα προνόμιο που το έχουν οι ζωντανοι και όχι οι νεκροζώντανοι.


Καλημέρα :)