SEX , ΧΡΗΜΑ, ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ

Το αν θα φας σκατα τη μερα που ρχεται το καταλαβαινεις απο το σημειο που θα σταματησει το μετρό. Αν εχεις παρει θεση μπροστα απο το πληθος ετοιμος να καβατζωσεις θεση παραθυρο, οχι αναποδα γιατι ζαλιζεσαι, και το μετρο σταματησει με σενα αναμεσα απο τα βαγονια τοτε ειναι ξεκαθαρο πως θα φας σκατα σήμερα. Αν παλι σταματησει ακριβως μπροστα σου σε πορτα, τοτε νομιζεις πως ολα θα πανε καλα και πως αυτη ειναι η μερα σου, αν και το πιο πιθανο ειναι πως και παλι σκατα θα φας σήμερα.
Η κατασταση στο μετρο παραμενει εκτος ελεγχου. Οι Ελληνάρες επιμένουν να εισβάλλουν πρωτού οι απο μεσα προλάβουν να βγουν, ο κοσμος συνεχιζει να αραζει αριστερά στις κυλιόμενες (αν και γίνονται βηματα προόδου εκεί, συνήθως υστερα από χοντρό μπινελίκι), οι μπάτσοι κοντεύουν να μη φαίνονται από τον εξοπλισμό που τους έχουν φορτώσει και κάμποσες μέρες πριν μία ελεγκτής είχε στριμώξει για τα καλά 2 κινεζούλες τουρίστριες έτοιμη να τους χώσει το πρόστιμο. Οι κινεζούλες είχαν χτυπήσει μισό εισητήριο επιδεικνύοντας μια διεθνή φοιτητική κάρτα, η ελεκτής όμως αρνιόταν επιμένοντας πως η κάρτα αυτή ίσχυε μόνο για τους Ολυμπιακούς. Με τον Ελέφαντα προσπαθήσαμε να σώσουμε το κύρος και την τιμή αυτής της χώρας κόντρα στη γενικά μαλακία που μας δέρνει, αλλά κατεβήκαμε μία σταση πριν την τελική απόφαση. Δυο τρεις μέρες τωρα σκέφτομαι πως μάλλον θα έπρεπε να μέναμε ως το τέλος και να πολεμούσαμε για το δίκαιο, ανταποδίδοντας ίσως τις κάμποσες φορές που δε μας χρεώσαν στο εξωτερικό μόνο και μόνο επειδή είμασταν τουρίστες.

Έξω απ το μετρό οι πιτσιρικάδες με τα skate επανεμφανίστηκαν αυτή τη φορά όχι στα σκαλάκια αλλά στην πιο κάτω άπλα, Αφρικανοί έχουν στήσει τρελό πανηγύρι μαιμούδων και κάμποσοι πυροσβέστες με τις στολές τους έχουν αράξει στο παζοδρόμιο, το δρόμο και τα Mc Donalds. Δεν κατάλαβα για ποιον απο όλους η αστυνομία έκλεισε την άνοδο της Βασιλίσσης Σοφίας, την κάθοδο προς Πανεπιστημίου, όλο το Συνταγμα, τη Φιλελλήνων και την Καραγιώργη Σερβίας. Κάποιο μποτιλιάρισμα για το τίποτα, κάποια γκρίνια προς τη λάθος κατεύθυνση.

Πρόσεξα την οδό Αξαρλιάν στο Σύνταγμα. Φαντάζομαι ότι είναι μία επίσημη αναγνωρισμένη ονομασία και αναρωτιέμαι αν το επίσημο κράτος θα αναγνωρίσει ποτέ και την οδό Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Εδώ και μέρες σκέφτομαι όλους αυτούς τους παπάρες της βίας που τα χουν κάνει σκατά απ όπου και αν προέρχονται. Κάποιος πρέπει να σταματήσει όλους αυτούς που πυροβολάνε, βάζουν βόμβες, σπάνε βιτρίνες, κάποιος όχι μπάτσος κάποιος φίλος τους και να τους εξηγήσει πως και οι ίδιοι είναι πλέον μέρος του συστήματος, πιο συντηρητικοί από ποτε, βαρετά απομεινάρια μίας τακτικής που αν συνεχίσει για πολύ, απλώς θα επιταχύνει την κάθοδό μας στη νέα σκοτεινή εποχή, που έτσι κι αλλιώς ολισθαίνουμε. Δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα αν δε ζούσαμε τη μετά Δεκέμβρη εποχή, όπου νέες φρέσκες φωνές θέλουν να βγουν στο προσκήνιο, αλλά δυσκολεύονται όντας στη μέση μίας ανίερης παρτίδας Γκρινιάρη ανάμεσα στο κράτος, τους ένοπλους αριστεριστές, τη συγκεκριμένη μερίδα αναρχικών και κεινα τα μαλακισμένα που πέταξαν τη χειροβομβίδα στο στέκι μεταναστών.

Έχει έρθει ο καιρός όσοι αρκούνται στην άρνηση και στην καταστροφή να πάνε σπίτια τους και να μείνουν μόνο όσοι έχουν κάτι να προτείνουν. Το πάρκο πάρκινκ στα εξάρχεια λέει πολλά για την αποτελεσματικότητα της δημιουργικής δράσης και μας δείχνει το δρόμο, για να συνεχίσει όμως να το δείχνει καλό θα ήταν να βάλουν και καμιά μπασκετούλα να παίζουμε και κάνα μπασκετάκι καμια φορά.