Σελίδες

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Massa Confusa

Τα πράγματα γύρω σου εκτυλίσσονται με απότομες αλλαγές. Το ίδιο συμβαίνει και γύρω από εμένα. Οι αποφάσεις που πριν μερικούς μήνες έμοιαζαν βέβαιες, τώρα αναθεωρούνται ως προς τη βεβαιότητά τους, ακόμα και ως προς τη ίδια τους τη λογική εγκυρότητα. Έχει αλλάξει το τι δικαιούσαι να σκεφτείς με άλλα λόγια. Έτσι, θυμήθηκα ένα ξεχασμένο βιβλίο ποίησης και μια φοιτητική εργασία. Για κάποιο λόγο, έχω την πίστη ότι θα μπορέσω να τα βάλω σε διάλογο μέχρι το τέλος αυτού του ποστ.



Σε ένα καλάθι συνοικιακού βιβλιοπωλείου, πριν πολλά χρόνια, ίσως 15, βρήκα ένα πάμφθηνο βιβλίο με ένα δυνατό εξώφυλλο που μου τράβηξε το βλέμμα. Ζήτησα λεφτά από τον πατέρα μου και το πήρα για μερικές δραχμές. Το περιεχόμενο δεν έφτασε στο επίπεδο που θα με ικανοποιούσε, το εξώφυλλο παρέμενε πολύ ωραιότερο. Το ίδιο ωραίο όσο και το οπισθόφυλλο.



Η πρόσφατη αναζήτηση στο διαδίκτυο μου έδωσε μόνο μια αναφορά για το βιβλίο στη λίστα του old-books.gr. Ο ίδιος ο εκδοτικός οίκος Ερμείας, δεν το αναφέρει καν. "Πολύ μπέρδεμα" σκέφτηκα, "σαν τον τίτλο".

Massa Confusa.

Το πρώτο ποίημα με τίτλο Πορτραίτο Ιδιοκτησίας ξεκινάει ως εξής :

"Το έμβρυο ταξιδεύει
στον ωκεανό με αναμονή
ρουφώντας μίσος [...]"

Το μεγαλύτερο μέρος των ποιημάτων είναι ελάσσονος αισθητικής σημασίας για μένα. Ξεχωρίζουν μερικές φράσεις, εικόνες που μπορούν να διαλεχτούν μία μία. Αυτή η εκκίνηση όμως με άγγιζε από μικρό. Γιατί;

Προσπαθώντας να αυτο-ψυχαναλυθώ, στο δημόσιο τούτο χώρο, θα έλεγα ότι νιώθω οικείος με την έννοια του χρόνου που δηλώνουν οι λέξεις "ταξιδεύει" και "αναμονή". Η οικειότητα αυτή δίνει στην σκέψη μου την ελευθερία να αποφασίσει, για τα ερωτήματα που η ίδια θέτει, αργότερα. Χωρίς πίεση, λοιπόν, μπορώ να αναμετρηθώ με τον εαυτό μου. Περιέργως, ακόμα κι αν βρίσκομαι στην καρδιά της Massa Confusa.



"Το έμβρυο" είναι ένα ιδιάζον αντικείμενο του κόσμου αυτού. Εννοιολογείται περισσότερο για τη δυναμική του, για τη μελλοντική του πορεία (το γίγνεσθαι με αριστοτελική ορολογία) παρά για την παρούσα του μορφή. Ένα έμβρυο είναι περισσότερο το παρελθόν ενός μέλλοντος που έρχεται παρά το αντίστροφο. Δεν έχει ιστορία, αλλά έχει δυνατότητα ιστορίας. Δεν έχει παρελθόν, αλλά τη δυνατότητα δημιουργίας του. Έχει, με άλλα λόγια, όλο τον χρόνο μπροστά του για να υπάρξει που σημαίνει να αποφασίσει, για να το συνδέσω με το παραπάνω. Αφού η κάθε στιγμή στη ζωή που του χαρίστηκε (ή που την κέρδισε αν είστε δαρβινιστές) σημαίνει λήψη αποφάσεων.

Για να συμμαζέψω τα παραπάνω: Εγώ και το έμβρυο ταυτιζόμαστε ως προς το ότι διαθέτουμε την πολυτέλεια να λάβουμε τις αποφάσεις μας αργότερα. Πόσο αργότερα, εύλογα αναρωτιέται κανείς. Αφού κατά το απόσπασμα η διαδικασία της αναμονής γίνεται  ρουφώντας, η απλή σκέψη μάς οδηγεί σε ένα όριο. Δεν μπορώ να ρουφήξω περισσότερο από όσο μπορεί να χωρέσει εντός μου. Αυτό είναι το όριό μου, το εκάστοτε σώμα μου, ο εκάστοτε χώρος που περικλείεται από εμένα, που με διαχωρίζει από το υπόλοιπο λακανικό (να με συγχωρέσουν οι γνώστες) Άλλο. Είτε είμαι έμβρυο, είτε είμαι πρόσωπο, είτε είμαι πλήθος, διαθέτω ένα σημείο βρασμού, ένα σημείο θραύσης, ένα όριο στο αυτόνομο αργότερα που χαρίζω στον εαυτό μου.

Κλικ για να δεις πώς το θέτει η Μις Πίγκυ.

Δεύτερο συμμάζεμα: Εγώ και το έμβρυο ταυτιζόμαστε ως προς το ότι διαθέτουμε την πολυτέλεια να λάβουμε τις αποφάσεις μας αργότερα, μέχρι όμως ενός συγκεκριμένου σημείου, από το οποίο κι έπειτα αναγκαζόμαστε να λάβουμε μια απόφαση.

Δε θα ασχοληθώ με τις λέξεις ωκεανός και μίσος προς το παρόν. Έχουμε μιλήσει για όλες τις υπόλοιπες αν ρίξεις μια ματιά (έμβρυο, ταξιδεύει, αναμονή, ρουφώντας).




Ας κάνουμε ένα άλμα στη φοιτητική εργασία. Αφορούσε ένα σπουδαίο έργο του Walter Benjamin που λέγεται Θέσεις για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας και γράφτηκε το 1940 στην τερατώδη σκιά που άπλωνε ο φασισμός στην Ευρώπη. Αποτελεί το κύκνειο άσμα του Μπένγιαμιν και αξίζει να διαβαστεί από όλους, ακόμα και ως λογοτεχνικό έργο.

Η δική μου ανάγνωση με έφερε αντιμέτωπο με ένα τεράστιο δίλημμα που αντιμετώπιζα από μικρός. Το ερώτημα που ανέμενε (δες παραπάνω: αναμονή) ήταν το πόση βία.  Είχα ξεμπερδέψει νωρίτερα με το ερώτημα βία ή όχι βία, αλλά με βασάνιζε το πόση. Και όταν λέω "είχα ξεμπερδέψει" δεν εννοώ ότι είχα ασκήσει βία σε συνανθρώπους μου οπότε είχα το βάπτισμα του πυρός. Εννοώ ότι είχα δικαιολογήσει με όρους ηθικής τάξης τη χρήση της.

Εξάλλου, αν το καλοσκεφτείς κι εσύ, είναι το πρόταγμα που δικαιολογεί τη χρήση και σχεδόν ποτέ δεν παρουσιάζεται η βία στη ζωή μας ως αυτοσκοπός. Εννοώ ότι αν ο στόχος επιτευχθεί, ο βιαστής παύει να τη μετέρχεται. Η βία για τη βία (πόσο έχει φορεθεί η φράση) εμφανίζεται σπάνια και αποτελεί για μένα πεδίο της ψυχιατρικής, ειδικά αν προκαλεί ανεπιθύμητο πόνο στον άλλο.

Πίσω στο δίλημμα, λοιπόν, που μου ανέσυρε το κείμενο. Έπρεπε πια να αποφασίσω πόση βία. Και το κείμενο αυτό, γραμμένο από έναν σημαντικό στοχαστή, μου έδωσε κάποιες απαντήσεις. Το λάθος που κάναμε (το έμβρυο και εγώ) ήταν ότι κοιτούσαμε αποκλειστικά  προς το μέλλον. Η ανάγνωση μού φανέρωσε ότι ο ιστορικός χρόνος διαχέεται και προς τις δύο κατευθύνσεις ισότροπα και ότι αν θέλω να είμαι δίκαιος (ηθική τάξη) θα πρέπει να αλληθωρίζω υγιώς προς τις δύο άκρες του Χρόνου. Τη μία που εκτείνεται προς το Παρελθόν και τη γνωρίζω από την ιστορική επιστήμη, και την άλλη που εκτείνεται προς το Μέλλον και την παράγει η φαντασία μου. Αυτή η ιστορικιστική στροφή στην ανάγνωση της ιστορίας, αποτέλεσε ένα πλήγμα στην πρωτοκαθεδρία της προόδου ως τη μόνη ορθή φιλοσοφικά θεώρησή της. Η εργασία, σχετικά με αυτό, ανέφερε:

"Η τυφλή πίστη στην πρόοδο και η νεωτερική ανάγνωση της ιστορίας που υποκλίνεται σε αυτήν, αποτελεί κατά τον Benjamin το εργαλείο της κυρίαρχης τάξης ώστε να αφομοιώσει το παρελθόν του πλήθους υπέρ της δικής της αφήγησης."

Αλλά, εύλογα, συμπέρανα ότι αν η βία πηγάζει από ένα πρόταγμα του μέλλοντος, δε γλιτώνει από τον προοδευτισμό που αμφισβητεί. Αντίθετα, η βία πρέπει να πηγάζει από ένα πρόταγμα του παρελθόντος, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται αυτό εξ αρχής. Η λέξη κλειδί που χρησιμοποιεί ο Μπένγιαμιν είναι η αναμνημόνευση, δανεισμένη από τη θεολογική ορολογία της εβραϊκής θρησκείας. Η αναμνημόνευση (remembrance) στις Θέσεις είναι η επαναληπτική μνεία όλων των περασμένων γενεών αθροιστικά που υπήρξαν στο κάτω μέρος του κοινωνικού σχίσματος, δηλαδή οι καταπιεσμένοι της Ιστορίας. Φανταστείτε το σαν ένα συλλογικό μνημόσυνο που τελούμε για τους συγγενείς μας στο νεκροταφείο, χωρίς άλλο διαχωρισμό ανάμεσά τους, παρά μόνο ότι αυτοί είναι νεκροί ενώ εμείς όχι. Το όριο της αναμνημόνευσης είναι η επιδιόρθωση (Tikkun στα εβραϊκά) του Κόσμου ως όλον, δηλαδή, σε πολιτικούς όρους, η αποκατάσταση του παρελθόντος και της Ιστορίας από την σκοπιά των καταπιεσμένων.

 Μέχρι εδώ έχουμε και λέμε: Έχουμε φτάσει στο σημείο που πρέπει να λάβουμε μια απόφαση για το Μέλλον, ενώ "κοιτάμε" στο Παρελθόν. Την ίδια στιγμή επηρεαζόμαστε από τις συγκυρίες του Παρόντος που δεν μας επιτρέπουν άλλη αναβολή στη χρήση (κάποιας μορφής και κάποιας έντασης) βίας.

Ελπίζω να το λήξουμε στο update του ποστ γιατί το βλέπω να βαραίνει σιγά σιγά.

Συνέχεια του κειμένου

Στον αντίποδα ημών, που συμφωνήσαμε παραπάνω να μετέλθουμε μιας κάποιας βίας, υπάρχει η πλειοψηφία των υπόλοιπων πολιτικών υποκειμένων, του λαού (όπως λένε οι πολιτικοί του νεωτερισμού), της κοινής γνώμης (όπως λένε οι στατιστικολόγοι). Η ανάλυση του Μπένγιαμιν επιτίθεται στην κομφορμιστική ανάγνωση της ιστορίας ως τη μόνη έγκυρη. Δηλαδή σε αυτή ακριβώς την "ιστορία" που εφάπτονται οι ιδέες της πλειοψηφίας. Κατ' αυτόν, η επίπλαστη μοναδικότητα αυτής της οπτικής, οδηγεί τους ακολούθους της στην ακηδία. Η μελαγχολία του πεπρωμένου συντηρεί μια μόνιμη συνθηκολόγηση με τους ισχυρούς του κοινωνικού σχίσματος. Συντηρεί τη στάση της μη βίας στην πλειοψηφία. Αν χρησιμοποιήσω τη ρητορική των ημερών μας, θα έπρεπε να γράψω τη στάση των ίσων αποστάσεων. Η εμμονή τούτη στηρίζεται σε μια ιδέα για τον ιστορικό χρόνο σύμφωνα με την οποία οι περίοδοι καταπίεσης είναι ο κανόνας ενώ οι επαναστάσεις* είναι τα διαλείμματα, οι εξαιρέσεις. Η αναστροφή της ιστορικής εικόνας θα αναδείκνυε τις επαναστάσεις ως τον κανόνα και τις μακρές περιόδους κανονικότητας ως τις εξαιρέσεις. 

Η ανάληψη της εντόπιας και σύγχρονης πολιτικής ευθύνης του καθενός είναι ο τρόπος για να ανασταλεί (με πιθανότητα να αποτραπεί) η σταθερή πορεία της ανθρωπότητας προς τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Και δεν είναι μόνο η ορατή βαρβαρότητα (οι σχέσεις εξαρτημένης εργασίας, η φυσική πείνα, η ψυχολογική ανασφάλεια, το trafficking, η βιομηχανική κατασκοπία, οι βασανισμοί καθεστώτων), είναι και η αόρατη βαρβαρότητα που ασκούμε εμείς, τώρα, προς στο Μέλλον. Άρνηση βίας στο Τώρα ισοδυναμεί με κατάφαση βίας στο Μέλλον. Έτσι, για μένα τουλάχιστον, διαλύονται οι ηθικές αναστολές της πεπατημένης των ίσων αποστάσεων

* Εδώ τις εννοώ μόνο ως θραύσματα/snapshots του Νέου Κόσμου, δηλαδή ενός κόσμου όπου οι  προβολές (projections) / κοινοί τόποι όλων των προταγμάτων που είχαν οι επαναστάσεις του παρελθόντος, ικανοποιούνται συλλήβδην. Ισότητα, Ελευθερία, Δικαιοσύνη και προσθέστε κατά βούληση.



Διάβασα:

"Το έμβρυο ταξιδεύει
στον ωκεανό με αναμονή
ρουφώντας μίσος [...]"



Κατάλαβα:

Κοιτώ πίσω μου και βλέπω την ιστορία να εκτείνεται προς το Παρελθόν.
Κοιτώ μπροστά μου και βλέπω την ιστορία να εκτείνεται προς το Μέλλον.
Κοιτάω μέσα μου Τώρα και συμπεραίνω ότι η αναμονή θα υπερισχύει πάντα όσο αρνούμαι να αναλάβω πρωτοβουλία.

19 σχόλια:

Tic Tac είπε...

Μίλησα στο "κορίτσι" για να το βάλω στο ποστ με κάποιον τρόπο αλλά, επειδή δεν πολυ-ξέρω το fb, μάλλον τα σκάτωσα.

http://www.facebook.com/massa.confusa.9

Tic Tac είπε...

Καλά.

ΓΤΠ είναι η φάση, ούτε οι contributors δεν περνάνε πια από δω μέσα.

SaLaMi-EdAfOuS είπε...

Εδώ είμαστε βρε..

chacakhan είπε...

Καλά σου λέει μωρή μίρλα!
:-)

8bit είπε...

ts ts ts

Raggedy Man είπε...

Περνάει κόζμος από το μαγαζί ρε. Ωραίο κείμενο. Ωραιότερο εξώφυλλο. ;)

unpause είπε...

χαχα... τικ τακ ο κόσμος περνά...

Tic Tac είπε...

Ντισκλέιμερ:

Κατ΄αρχάς να υπενθυμίσω ότι απευθύνομαι σε σας ως c o n t r i b u t o r s και όχι ως φυσικά πρόσωπα.

Σχόλιο:

Να τα χέσω τα σχόλια του τύπου "πέρασα να πω ένα γεια".

Βλέπω πόσοι διάβασαν το ποστ κι από τα stats, δε χρειάζεται παρουσιολόγιο.

Σχολιασμό επί της ουσίας, έστω και της ελάχιστης δυνατής, κάνει μόνο κανένας περαστικός.

Στα παπάρια μου αν γίνομαι γραφικός και γκρινιάρης. Έστω και κλαψομούνης, το δέχομαι.

Το θέμα είναι αλλού. Και είστε όλοι ιδιαίτερα ευφυείς (ως φυσικά πρόσωπα) για να καταλάβετε τον διανοητικό εκφυλισμό εδώ μέσα.

O Raggedy Man, ας πούμε, είπε έναν καλό λόγο. Κάτι είναι κι αυτό.

Δεν ζητιανεύω "ευφημισμούς" σε καμία περίπτωση. Ίσα ίσα, προτιμώ το διαλεκτικό δρόμο της σύνθεσης.

Αυτό όμως απαιτεί μια ενεργή συμμετοχή.

Γενικά, μην μου απαντήσετε κάτι στα καπάκια, σας παρακαλώ.

Προτιμώ να μου δείξετε αν και τι καταλάβατε από το ντέρτι μου στα επόμενα ποστ που θα γίνουν εδώ μέσα, ανεξάρτητα από το ποιος τα κάνει.

Πα να βάλω ρακι.

Αγάπη.

Υστεριό-γραφο : arxediaMEDIA > MEDIA = λόγος, γραφή



Νίτσα Μαρούδα είπε...

άντε κι ας υποθέσουμε ότι εσύ καταλαβαίνεις αυτά που γράφεις ....αυτό που περιμένεις να τα καταλαβαίνουν κι άλλοι...

Tic Tac είπε...

Περιμένω να μου πει (αν κάποιος κάτι δεν καταλαβαίνει) τι είναι αυτό που δεν καταλαβαίνει.

Πολλές φορές νομίζουμε ότι υπάρχει υπόγειο μήνυμα που διατρέχει όλο το κείμενο και χάνουμε την προφάνεια του λόγου αναζητώντας το.

Με πολύ χαρα θα απαντήσω σε απορίες τέτοιου τύπου. Μπορεί να έχω κάνει κι εγώ μαλακία αλλά δε θα μάθουμε με την εξ αποστάσεως κριτική.

ελεφαντας είπε...

εγω ήλπιζα αφου διάβασα το ποστ (τωρα δηλαδη)οτι θα σου ήταν φανερό οτι τα βασανηστήρια και τα μαιντ γκάημς μας δεν μπορούν πια να κάνουν πικ νικ πανω σε αυτό το χορτάρι. είναι μια αγαπημένη αλλα στενή λωρίδα πράσινου. εγω δε μπορώ να επικοινωνήσω πια ετσι πραγματικά.
επι του πρακτέου , το κείμενά σου είναι σκοτεινότερα οσο παει και πρέπει να το καταλαβαίνεις αυτό. κανε το καλό και ρίξτο στο γυαλό.

το έμβρυο το οποίο αναφέρεις προφανώς ρουφάει μίσος. το ανάγκασαν να μπεί στο ρεύμα και τρέφεται απο τα λάθη της μάνας του. μεχρι να γεννηθεί δεν υπάρχει κάτι άλλο. η ελεύθερη βούληση που είναι στην πραγματικότητα το θέμα σου ώς ένα σημείο όπως το κατάλαβα εγώ , αφορά άλλωστε το όριο των μη ειλημένων αποφάσεων. ότι συνέβη ο λαός λέει "ήτανε μοιράιο". νεκροζώντανοι στέκονται μόνο μονίμως στο όριο που διαφοροποιεί την ιστορία απο την πιθανότητα. στο ημίφως. όταν ο άνθρωπος βγεί απο αυτή την κατάσταση τοτε η πρωτοβουλία που λες είναι πια τετελεσμένο γεγονός ανεπίστρεπτο. φυσικά υπάρχει πολυτέλεια στο έμβρυο. υπάρχουν πολλοί συγκεχυμένοι σκοποί.διαφορετικοί τρόποι να τελειώσει η ιστορία. η πολυτέλεια έτσι στην πραγματικότητα υπάρχει λόγο μέλλοντος. Η εντροπία τα κάνει τοσο γλυκούλικα τα μωρα. όμως το ¨ο γεγονε, γεγονε" είναι απλά πραγματικό. πχ τα γραπτά μένουν, dictum factum (ειπωμένο καμωμένο).κλπ κλπ

και μια και ο σπινόζα σε έχει αιχμαλωτίσει θα σου αποκαλύψω κάτι απο την ιστορία της τελετουργικής μαγείας. ψαξε να βρείς τι σημαίνει το abracadabra :) που το αφηγούμαστε σε παραμύθια για παιδια :)

και παρεπιπτόντως κατω στις σκουληκότρυπες εμφανίστηκε αυτό http://arxediamedia.blogspot.gr/2010/05/speak-with-conviction.html

"contrary to the wisdom of the bumper sticker it is not enough these days to simply question authority. You got to speak with it too."

Το οποίο είναι και αστείο , όταν το παρελθόν στα σχόλια περιέχει προλέξεις του μέλλοντος :)
και μόλις τώρα μου έστειλες μνμ που είσαι και έρχομαι να σε βρώ

αιλαιφφαντασ είπε...

πράγματι ειχες δίκιο .αν μετα σταματήσει η χα για ορθογραφικό έλεγχο στο δρόμο ,τη γάμησα

Tic Tac είπε...

Τώρα τι να πω;

Άντε να προσπαθήσω λίγο μέχρι να ζεσταθεί το νερό.

Για την 1 § σου, δεν πιστεύω ότι έχει αλλάξει η ποιότητα του "γκαζόν" (η ΝΙΤ ακούει;)
και μπορώ με τον ίδιο τρόπο να αποθέτω επάνω του τις σκέψεις μου.
Ισχύει ότι άλλοτε είναι βασανάκια, άλλοτε mind games,
άλλοτε αόρατα καρφάκια που αφήνω μέχρι να σκουριάσουν ώστε κάποιο παιδάκι να γρατζουνιστεί επάνω τους
και να τρέχει για αντιτετανικό ορό.

2§: Θέλω διευκρίνηση στο :
" τρέφεται απο τα λάθη της μάνας του / μεχρι να γεννηθεί δεν υπάρχει κάτι άλλο"

Εννοείς ότι μέχρι τη φυσική απόσπασή του -με το κόψιμο του λώρου- είναι εξαναγκασμένο να είναι ένα οργανικό όλον με τη μάνα του;
Αν ναι, γιατί "λάθη" κι όχι "πράξεις"; Γιατί εκφράζεις ηθική κρίση (=σωστό/λάθος) κι όχι ουδετερότητα (=πράξη);


Kyrios Elefantas είπε...

μετα απο 20 μερες χωρις ιντερνετ ,επανερχομαι. Καλλιο αργα παρα ποτε.

η 1§ είναι απλά αυτό που νοιώθω εγώ, και όχι το τί είναι. Είναι συναισθηματική η κρίση. θα προτιμούσα να τα λεμε απο κοντα αυτά. Το γκαζόν ως επιφάνεια παραμένει αγαπημένο. δε κανουν τα ράσα τον παπα.

για τη 2§ τα λάθη δεν είναι μια λέξη φορτισμένη ηθικά , απλά φέρουν το βάρος της ιστορίας. Μπορώ να θυμηθώ πχ τον εαυτό μου να σκέφτεται οτι έχει κάνει κάτι "λάθος" στο παρελθόν , κάτι που δε μου αρέσει να θυμάμαι οτι έχω κάνει, κάτι που δε θέλω να ξανακάνω . Η ηθική έτσι όπως τη διαχωρίζεις απο τις πράξεις αφορά κυρίως κάτι που μου απαγορεύεται να κάνω ή κάτι που μου επιτρέπεται να κάνω. εγω μιλάω απλά για ιστορικά γεγονότα , για πεπραγμένα. Η μάνα κληρονομεί στο βρέφος την ιστορία της .Με το νόημα του Τοτέμ. Το έμβρυο γεννιέται στην κόψη του ανεπίστρεπτου. ως έμβρυο δεν μπορεί να αλλάξει την ιστορία και τα "λαθη" της μάνας γιατι ακριβώς σηματοδοτεί το τέλος των επιλογών.γεννιέται τη στιγμή που το λαμπάκι της εντροπίας βαράει κόκκινα. Μόνο το ίδιο αργότερα ως "μανα" θα συνεχίσει να γίνεται φορέας επιλογών και άρα πιθανός δημιουργός της ιστορίας. εξού και:

"Το έμβρυο ταξιδεύει
στον ωκεανό με αναμονή
ρουφώντας μίσος [...]"

δηλαδηστον ωκεανό (=στη μητρα) αναμένει ρουφώντας μίσος (=γιατι ρε μανα μού κληρονόμησες αυτες τις παπαριές?) ωστόσο έχει αρχίσει να ταξιδεύει προς τον τόπο που θα δημιουργήσουν η δική του πρωτοβουλία/επιλογές/πραξεις/λαθη/μαχη με το ζήτημα της ηθικής/συγκρίσεις με τους προγονους του.


η αναμονή που λες εσύ στο τελος του κειμένου σου (που είναι μια φωτισμένη παρατήρηση για τα αίτια της αναποφασιστικότητας, της κοινωνικής αδράνειας, της κίνησης προς την ολοκληρωση)είναι σε μια παραλληλη αναγνωση και η έλλειψη επιθυμίας του εμβρύου να ενηλικιωθεί. γιατι αν ενηλικιωθεί τότε είναι σε θέση πια να κριθεί για τα δικά του "λαθη" , για τη δική του ιστορία. εως τότε παραμένοντας σε εμβρυακή κατασταση έχει κάποιο είδος φαντασιακής εξουσίας πάνω στη ροή της ιστορίας.εκτος των άλλων Το Εμβρυο είναι εκείνο που έχει τελικά τον έλεγχο της κατάστασης στο σχήμα μανα-έμβρυο , όχι η μάνα. Αν η κατάσταση αυτη διαιωνίζεται "παρα φύσει" εναντια στο αναπόφευκτο της ενηλικίωσης τοτε το "έμβρυο" απλά φαντασιώνεται οτι έχει ακόμα τον έλεγχο , παραμένοντας νοσταλγός μιας εποχής που δε μπορούσε να του προσάψει κανείς τίποτα.

ενα τέτοιο έμβρυο φίλε μου είναι η ελληνική κοινωνία σημερα όπως πολύ σωστά εννοείς , η οποία ασκεί βία στο μέλλον με το να μην δέχεται την ενηλικίωσή της. Εξίσου βίαιη είναι και η νοσταλγία μιας εποχής ανέμελης . Στην ελλάδα ελάχιστοι αναζητούν ένα μέλλον που θα προέρχεται απο το βίωμα του παρελθόντος. Θέλουν απλά τα κεκτημένα τους πίσω. Χτυπάνε το ποδιν κατω και απαιτουν το βυζί της μάνας τους. Για αυτό η φάση είναι ΓΤΠ. Διότι αν σήμερα μας δίνανε πίσω τα προνόμια μας και την ευτυχισμένη σαπίλα του βολέματος που είχαμε στην κοιλιά της μάνας μας , δηλαδη της παλιάς κοινωνίας μας, τότε θα το βουλώναμε ευχαριστημένοι.Ειναι άδικη η επανασταση μας. Γιατι ακριβώς δε λεμε σα κοινωνία να ενηλικιωθούμε. είμαστε το γερικό έμβρυο που νοσταλγεί τη νεκρή μανα του. Εξαπατημενα εξαρτημένα τσογλάνια του κερατά ,είμαστε νεκροί και ακόμα να γεννηθούμε

υγ εχω εξαιρετικά αργό ιντερνετ μεν ,αλλα ιντερνετ δε




άπιαστος λέιζερ είπε...

Λοιπόν Tic Tac είπα να παίξουμε διαλεκτικά γιατί μ'άρεσε πολύ το κείμενο, και προτείνω μια εξής ανάγνωση με κόκκινο μάτι αϋπνίας:

Αν θεωρήσουμε ότι το γεγονός είναι η γέννηση και η κατάσταση είναι η ιστορία, το θέμα μετά είναι ποιές είναι οι δομές της κατάστασης που αφαιρούν την επαναστατικότητα του γεγονότος ή ποιά είναι η μοναδικότητα του γεγονότος που διακόπτει την κατάσταση. Σε μια αναζήτηση του γεγονότος ως διαδικασία που φέρει τις αλλαγές.

Επίσης ίσως πρέπει να διευκρινίσουμε τη γέννηση. Και σε ποιό έμβρυο ίσως αναφερόμαστε.

Διαβάσα (κυρίως με όλη την ανάρτηση και συζήτηση):

"Το έμβρυο ταξιδεύει
στον ωκεανό με αναμονή
ρουφώντας μίσος [...]"

Κατάλαβα:

Ενώ το Ιδανικό Εγώ μας, μας ταξιδεύει φαντασιακά και μας βάζει σε αναμονή για ολοκλήρωση στο μέλλον, εμείς ρουφάμε το μίσος ενός Ιδανικού του Εγώ. Και απ'τη σκοπιά της τελειότητας (και συγκεκριμένα του μέλλοντος) ονοματίζουμε εαυτούς ανάξιους και τσογλάνια του κεράτα στη δράση μας στο τώρα.

Αυτά μες την άγρια νυχτιά.

Tic Tac είπε...

@ Άπιαστο Λέιζερ

Θα προσπαθήσω να σε "πιάσω" αν και νομίζω ότι η ώρα του σχολίου σου ήταν καθοριστική για να με χαώνει. :)

Θα το πιάσω ολόκληρο γιατί γραμμή γραμμή θέλει πινγκ-πονγκ σχολιάκια της μιας αράδας. Μπορεί να το κάνουμε κι έτσι, θα δούμε.

1. Η ίδια η "γέννηση" είναι μια "επαναστατική κατάσταση" που μας φέρνει από την ανυπαρξία στην ύπαρξη.
Disclaimer: Η χρήση "επαν-" δεν υποδηλώνει "αποκατάσταση" πλατωνικού τύπου γιατί τότε δε θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πρότερη απόλυτη ανυπαρξία αλλα μόνο "υλική ανυπαρξια" (δλδ. ως να προϋπήρχε ως ιδέα).

Με αυτή την έννοια, όντως η γέννηση είναι "ρήξη". Και στη συνέχεια, είσοδος στην ιστορία, την "κατάσταση" όπως τη λες.

2. Ως έμβρυο εννοώ το κάθε *υποκείμενο-to-be* με δυνατότητα δράσης στον κόσμο τούτο.

3. Το κεφαλαίο ιώτα στο "ενός Ιδανικού του Εγώ" με διαλύει τελείως. Δεν μπορώ να σχολιάσω τίποτε. :(

άπιαστος λέιζερ είπε...

1) Ξεκινάω με την διάχωριση αλά Μπαντιού, γεγονότος και κατάστασης. Το γεγονός ως κάτι μοναδικό που περικλύει τις δομές εντός της κατάστασης αλλά και εκτός της. Αν μιλάμε για κάτι που θα κάνει την αλλαγή μέσω της μοναδικότητας του. Εδώ κολλάει και κάτι που βρήκα από τον Benjamin όπου το γεγονός “...singled out at a moment of danger … Where thinking suddenly stops in a configuration pregnant with tensions, it gives this configuration a shock.”

Επίσης δεν θεωρώ την γέννηση αυτή καθαυτή ως επαναστατικό γεγονός, οπότε το παώ λίγο πιο πέρα, και παίρνω το έμβρυο ως το υποκείμενο, όταν αυτό διαμορφώνει ψυχαναλυτικά του Εγώ του. Κυρίως αυτή τη διεργασία και όχι κάποια νευροεπιστημονική θεώρηση της συνέιδησης (τύπου ένα υποκείμενο to be και συγκεκριμένα από τη στιγμή που ο εγκέφαλος αρχίζει να κάνει περίπλοκες διεργασίες.)

Και εκεί αναφέρονται οι έννοιες του Ιδανικού του Εγώ κλπ, αλλά όντως θέλει μια επαφή με τη ψυχαναλυτική θεωρία για να σχολιάσεις. Οπότε moot point.

Tic Tac είπε...

Benjamin αγαπώ.
Badiou θα μάθω (λίγο έχω διαβάσει).

Tην 2η παράγραφό σου την εννοώ. Έστω και με λίγο Φρόυντ μόνο. Άντε και μια πρέζα Λακάν.

Αυτό του Benjamin μοιάζει λίγο ή όχι με την εισβολή του πραγματικού ("shock");

Μη χαθούμε, θα περνάω κι εγώ από σένα. ;)

άπιαστος λέιζερ είπε...

Μπαντιού και εγώ πολύ λίγα. Η αυτομόρφωση παίρνει χρόνο.
Benjamin αγνοώ, ότι βρήκα ήταν από σε περιπλανήσεις στον Λακάν.
Παραπάνω από πρέζα, είναι όλη Λακανική η ανάγνωση.

Ναι ναι μοιάζει πάρα πολύ, αν η εισβολή του Πραγματικού είναι η αποσταθεροποίηση της συμβολικής αρχής (αν εννοείς αυτό) το σοκ της κατάστασης από το γεγονός είναι και αυτό μια στιγμιαία δυνατότητα δράσης σε σχέση με το κενό που δημιουργείται στη δομή της κατάστασης.

Να περνάς.