Όρος Αιγάλεω

Αχ, πόσο δύσκολο είναι όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με ηθικά διλήμματα. Έρχεται η ώρα που οφείλεις, απέναντι στον εαυτό σου πρωτίστως, να ζυγιστείς και να σημειώσεις τα αποτελέσματα στη μνήμη σου. Αδύνατον να ξεφύγει κανείς από την ίδια του τη μνήμη και την εσωτερική του αξιολόγηση. Το ζητούμενο είναι να θέσεις το πεδίο της μεγάλης μάχης, εκείνη την πεδιάδα ή τις ρεματιές όπου οι δυο στρατοί που σε υπακούουν θα τουφεκιστούν, θα στήσουν παγίδες και θα ξεκοιλιάσουν αλλήλους. Μου θυμίζει κάποια παιχνίδια στρατηγικής για τα οποία γνωρίζω ελάχιστα. Επιλέγεις τον τύπο του στρατιωτικού σώματος, την αρματωσιά, τις θέσεις, την τακτική, τι έφαγαν χτες και άλλες σπουδαίες παραμέτρους για την κρίσιμη στιγμή και αφήνεις το μοντελοποιημένο από τους προγραμματιστές παιχνίδι να "τρέξει" την εξομοίωση. Κάπως έτσι φαντάζομαι να εκτυλίσσεται μέσα μου η διαδικασία επιλογής αποφάσεων.

Από τη μία μάχονται οι ιδεολογικοί σχηματισμοί σου. Απότοκα βαριών αλυσίδων σκέψης, αιτιακές αλληλουχίες που αν αναζητήσεις τις απαρχές τους σε βυθίζουν στα σκοτάδια της προσωπικής σου μεταφυσικής. Ψηλά κάστρα που, άλλοτε κρυμμένος στις επάλξεις τους από ισχνή αβεβαιότητα κι άλλοτε όρθιος και περήφανος πολεμιστής των ιδεών σου, σου παρέχουν την οπτική του κόσμου σου. "Αυτός είμαι", ψιθυρίζεις, μήπως σε ακούσουν κατά λάθος άνθρωποι στους οποίους δεν μπορείς να δικαιολογήσεις τις επιλογές σου. "Αυτός είμαι", βροντοφωνάζεις, όταν κρατάς γερά στα δυο σου χέρια την αναγκαιότητα των συνειρμών σου.  "Είμαι αυτός;", αναρωτιέσαι ακούγοντας την εσωτερική σου φωνή. Και κάπως έτσι αποβλέπεις στο είδωλο της προσωπικής σου ταυτότητας, μέχρι αποδείξεως του επόμενου "εναντίου".

Από την άλλη μάχονται οι πολεμιστές της εφαρμοσμένης ηθικής σου. Η οδυνηρή διαδικασία της διακύβευσης που ενώ διαρκεί ελάχιστα, μα πόσο κάνει ένα ζάρι να σταματήσει την κατρακύλα του (;), φαίνεται χρόνος πολύς και δύσκολος να αντέξεις. Το ερώτημα στέκει σε κατάσταση πλήρους εξάρτυσης, με όλο το μεγαλείο της επιτακτικότητάς του. Αριστερά του φέρει τον υπασπιστή με το όνομα Εδώ και δεξιά του αυτόν με το όνομα Τώρα. Η τριανδρία κατέχει μια μαγική δύναμη που ομοιάζει στο απείκασμα έντονων εικόνων. Όπου κι αν γυρίσεις τα μάτια σου, όση ώρα κι αν τα κλείσεις για να αποφύγεις την εικόνα, αυτή εμμένει να γράφεται μέσα σου. Διαρκώς, σταθερά και με μια επιμονή ψυχαναγκαστικής υφής. Αρχαία τραγωδία για έναν μονάχα θεατή, κι εσύ να κινείς απλά τον Χορό σαν το μπουλούκι του θρυμματισμένου εγώ σου, νομίζοντας εσφαλμένα ότι πράγματι συμμετέχεις. Φενάκες, σου λέω.

Ας αρχίσει η μάχη, λοιπόν. Ό,τι επιλογές έκανες, έκανες. Τώρα δεν υπάρχει για σένα παρά μια θέση στο όρος Αιγάλεω για να δεις τη μάχη σου. Να θαυμάσεις τον εμφύλιο που έστησες εντός σου για να δεις τι τελικά θα έπρεπε να είχες επιλέξει από την αρχή, χωρίς να χρειάζεται να σφαχτούν τα μέλη σου. Η μάχη είναι βίαιη και συ πονάς για κάθε χτύπημα ανεξάρτητα από το ποιος το δέχεται. Πονάει το χέρι σου που σηκώνει το βαρύ σπαθί της ιδεολογίας για να κόψει το κεφάλι του καλού σου σύμβουλου Και-αύριο-τι-θα-ξημερώσει. Πονάει το κεφάλι που κόβεται και αφήνει έναν γδούπο ικανοποίησης για την ακεραιότητά σου, ο Αυτή-είναι-μια-βασική-αρχή-μου χαμογελά. Η μάχη συνεχίζεται, κεφάλια κυλάνε, χέρια και σώματα φυτρώνουν στο χώμα, ο ήλιος δύει και είναι η ώρα να μαζέψεις τα πτώματα. Όλα δικά σου, όλα έχουν το πρόσωπό σου και το βάρος σου. Όλα θάβονται μαζί στον τύμβο που πάνω του θα ρίξεις μια πλάκα με τη σημερινή ημερομηνία για να θυμάσαι άλλη μια μάχη που έχασες ή που κέρδισες ή που έστησες για να παρακολουθήσεις με ασφάλεια. Είσαι ο νεκρός ήρωας, είσαι ο μαρμαροτεχνίτης που σκαλίζει από πάνω σου το μάρμαρο (λευκό για να θυμίζει πάν΄ απ΄ όλα την αγνότητα των κινήτρων σου), είσαι το παιδί που αφήνει στεφάνι.

Ποιος νίκησε; Τι θα κάνεις;