Εν-Taxi

P L A Y

Μια διαδρομή ταξί που διέσχισε από άκρη σε άκρη το κέντρο της Αθήνας καταμεσίς του μεσημεριανού ντάλα της Μεγάλης Δευτέρας της Επιστροφής ήταν αρκετή για να με εν-βαπτίσει βίαια όσο και ονειρικά στο νέφος των ένοπλων ρυθμών του μικρού μας γαλατικού χωριού.

Eίναι γεγονός : η λέξη-κλειδί της τελευταίας ημέρας του Αυγούστου είναι η λέξη ΑΡΝΗΣΗ.

Όλα είναι άσχημα, βρώμικα, κακότροπα, ακαλαίσθητα, ακόμα και οι άνθρωποι -που περπατώντας ταλαιπωρημένα, μηχανικά, σπασμωδικά, κάνουν άθελά τους τη μία μαλακία μετά την άλλη.
Δυστυχώς είναι αναπόφευκτο, σου την πέφτει από παντού, σε βουτάει από τα μαλλιά, είναι σαν η στάθμη του νερού να ανεβαίνει και να σε καλύπτει ενώ εσύ απλώς φοράς τη ζώνη σου, μπαίνει από τα παράθυρα, σου ποτίζει τον εγκέφαλο, σε περιβάλλει, σε έχει περικυκλώσει.

Είναι γεγονός Νο.2 : η πόλη είναι και πάλι επισήμως το μπουρδέλο που όλοι αγαπήσαμε.

Το μόνο που ζωογονεί πραγματικά το γίγνεσθαι στους δρόμους είναι η ζέστη και η πρόσφατη εμπειρία του καλοκαιριού που επιτρέπει στη γυμνή σάρκα, τη μόνη εναπομείνασα περιπλανώμενη αλήθεια, να παιχνιδίζει με τις αντιληπτικές αισθήσεις των παικτών.

Ο ταξιτζής, μοιραία, γαντζώνεται από το βάδισμα μιας πάρα πολύ ψηλής στα όρια της δυσπλασίας γκόμενας που τον προβλημάτισε αν αυτή τώρα θα την πήδαγε ή όχι και μέχρι να φτάσουμε μου εξιστορεί 2 περιστατικά θέλοντας προφανώς να μου υπογραμμίσει ότι "καλό μουνί δε σημαίνει και καλό γαμήσι" και τούμπαλιν.

Όχι τυχαία..

Λίγα λεπτά νωρίτερα είχα νοιώσει άσχημα που είχα χρησιμοποιήσει τη λέξη "δυσπλασία" καθότι ο παρακαθήμενός μου οδηγός τελικά έμοιαζε με δεινόσαυρο αλλά ευτυχώς γρήγορα κατάλαβα ότι δεν τον πτόησε στην περιπέτειά του με αυτό το μανεκέν. Η ιστορία με τη χοντρή και άπλυτη που του είπε "δεν πάω πουθενά, απλώς κατέβηκα να με γαμίσει ένας ταξιτζής" μάλλον ήταν αλήθεια αλλά ήταν τόσο σιχαμερή που σίγουρα θα προτιμούσα να μην την είχα ακούσει.

Ακόμα πιο πριν, περπατώντας για το ταξί είδα έναν άνθρωπο που πάσχιζε να περπατήσει εώς την είσοδο της πολυκατοικίας αλλά τελικά σωριάστηκε στα σκαλιά της πριν πατήσει το κουδούνι -χτυπώντας μάλιστα λίγο το μέτωπό του στη τζαμαρία της εξώπορτας.
Σταμάτησα να του τίνω χείρα βοηθείας και να τον ρωτήσω αν χρειάζεται βοήθεια και εκείνος αφού προσπάθησε για λίγο να σηκωθεί μόνος του τελικά κρατήθηκε από το χέρι μου μονολογώντας μου "ψύχωση.. δεν μπορώ παιδάκι μου, τα νεύρα μου, τα νεύρα μου" και μου έκανε να φύγω χωρίς ευχαριστώ.

Ευτυχώς μπουμπούνησες.