tipota

Ανοίγω τα μάτια κοιτάω λέει idle system process τι στο διάολο είναι αυτό που μου τρώει τη μνήμη γαμώτη χτυπάει το τηλέφωνο , το σηκώνω ακούω σούπερ ποιοτική noiz τρέχω να πάρω το μικρόφωνο , μέχρι να το συνδέσω έχει πέσει η adsl και αυτο το αριστούργημα της τέχνης έχει φύγει ανεπίστρεπτα και από μέσα από το ακουστικό του τηλεφώνου ακούγονται φωνές. Είναι ο θείος μου ο ιπποπόταμος. Έμαθε ότι θα πάω στρατό και αρχίζει

–πωπωωωω έχεις αυτή τη μπούρδα τώρα να κάνεις που δεν έχει κανένα νόημα , αυτή τη βλακεία , την ανοησία που θα σου φάει ένα χρόνο τζάμπα από τη ζωή σου, αυτό το αρχίδι που πρέπει να φάς χωρίς κανενα απολύτως λόγο επειδή η ανθρωπότητα ζεί εξαπατημένη στις μεγαλουπόλεις μακρυά από τους καταράκτες γαμώ τη πουτάνα μου, σκατά να φάνε αυτοί που πουλάνε όπλα και η general electric λέω εγώ , ναι αυτό λέω, όλοι μαλάκες κοιτάνε μόνο την πάρτη τους και στέλνουν χωρίς λόγο τα παιδιά μας στον Έβρο στα χιόνια με τους λύκους και

-Θείο χαλάρωσε (του λέω) ντάξει το έχω πάρει ψύχραιμα , δεν τρέχει, μη φρικάρεις , ένας χρόνος είναι θα περάσει δε τρελαίνομαι

-ναι μωρε αυτό λέω και εγώ , δεν είναι τίποτα , πλάκα έχει , καλά θα περάσεις , θα διαβάσεις κανενα βιβλιαράκι , θα τραβήξεις καμμια μαλακία , ντάξει ωραία θα είναι , θα κάνεις και φίλους.

Μμμμ. Δε θέλω άλλους φίλους , μου αρέσουν αυτοί που έχω , μου πήρε 7 χρόνια να φτάσω ως εδώ. Έχω αλλάξει τέτοιου είδους ρούχα μια φορά , δε θα ήθελα να ξαναλλάξω.Είμαι κατα κάποιο τρόπο πλούσιος και πίνω πίνα κολάδα στα φίτζι με ένα ιδιωτικό σύννεφο πάνω απο το κεφάλι μου, Φεύγω πάω στην κουζίνα Εκεί ο πατέρας μου ο ρινόκερος έχει φρικάρει πρέπει να πάει κρήτη εκεί που δε γεννήθηκε καμμία αφροδίτη και να επιστρέψει σε μια μέρα αφού ασχοληθεί με τις ελιές. Πρέπει να κατέβουν , μου λέει ,κάνει βόλτες νευρικός στη κουζίνα σαν τον ντάφυ ντακ , η νευρικότητά του έχει σκάψει μια τάφρο του λέω ρε πατέρα χαλάρωσε γαμω τη πουτάνα μου μέσα , έχω adsl σου λέω θα τις κατεβάσουμε τις ελιές από εδώ δεν τρέχει μία , τεχνολογία σου λέω μα δε καταλαβαίνεις? Α οκ μου λέει γαμώ. Ναι γαμώ εντωμεταξύ ο παππούς μου ο γύπας έχει ανέβει σε ένα κλαδί και τιτιβίζει . Που στο διάολο φύτρωσε αυτό το κλαδί στο σαλόνι? Εγώ το φύτεψα μου λέει ο παππούς μου και περιστρέφει το κεφάλι του γύρω από τον εαυτό του σαν κουκουβάγια χα χα αστείο σαν κουκουβάγια κοιτα να δείς σύμπτωση , η μάνα μου είναι κουκουβάγια.

Απόγευμα ή πρωί 5 η ώρα ή 16 η ώρα. Μιλάμε για την απόλυτη αποσύνθεση κάθε συμβόλου , τίποτα δε σημαίνει πιά τίποτα. Κάπου εκει έξω υπάρχουν κομπρέσσορες που με κοροιδεύουν πίσω από γρίλλιες . Επίσημαίνουν την αδυναμία μου να κάνω κάτι που δεν έχω τη δύναμη να καταλάβω τι είναι, φοράνε τακούνια , στήνουν πονικοπαγίδες , στέλνουν sms με ταχύτητες αβοκάντο, αποσιωπούν κάθε οργανωμένη ενέργεια πολλών ζώων να σπάσουν το κεφάλι τους με τον τοίχο και το βράδυ μαζεύονται σε διάσημα clubs και κάνουν dj σετ στη σιωπή υποβάλλοντας την σε pitchbend, analyze, pimp, pump και mute μπροστά στο αποσβολωμένο κοινό που παρότι δεν ακούει μουσική , αναγνωρίζει με βεβαιότητα ότι ζεί τη νέα επανάσταση. Σαβουριάζει 5 κιλά κεταμίνη ο καθένας και γαμώ. Απέξω τα άλογα έχουν πορεία διαμαρτυρίας. Κρατάνε ταμπλώ που γράφουν «επιστρέψτε μας την κεταμίνη». Τα άλογα το ξέρουν, η μουσική έχει δικαίωμα στην τεκνοποιεία και θα τεκνοποιήσει με εμένα ή χωρίς εμένα μαλάκες κομπρέσσορες , θα τεκνοποιήσει όπως τεκνοποιούν τα κάστανα. Κατα βάθος όλοι το ξέρουμε πως όταν πεθαίνει ένα κάστανο γεννιέται ένα δέντρο. Παρόλαυτά δρομολόγια πίσω και μπροστά με τα χέρια στις τσέπες και παρεξηγήσεις αιώνων καθαρίζουν τα γυαλιά των συνανθρώπων μου, όλοι ξέρουν τι πρέπει να γίνει αλλα επιλέγουν κάτι άλλο μόνο και μόνο γιατι μπορούν να το επιλέξουν καταλήγοντας έτσι να μην επιλέγουν πραγματικά μόνο τα ζώα δεν επιλέγουν κύριοι , αυτό είναι η φύση , είναι οι συμπολίτες μου τα πρόβατα που διασχίζουν απέραντες εκτάσεις υπόγειων σταθμών με άλματα όπως οι γαζέλες στην αφρική όταν τις κυνηγάνε τα τσακάλια. Στέλνουν έτσι σήματα δείχνοντας τη δύναμή τους για να αποθαρρύνουν τους διώκτες τους να γιατι τρέχουν όλοι στο μετρό στις κυλιόμενες σκάλες , δείχνουν τη δύναμή τους , κυνηγάνε να προλάβουν τον εαυτό τους.Στην πραγματικότητα είτε στη βάση της σκάλας είτε στην κορυφή δεν έχει σημασία. Αργά ή γρήγορα όλοι θα ανέβουν. Γιαυτό λέγεται κυλιόμενη αυτή η σκάλα. Ανοίγω την τηλεόραση βλέπω fear factor ένα κοριτσάκι 14 χρονών χώνει το κεφάλι του σε σιρόπι κεράσι για να κολλάνε πάνω πιο ευκολα τα μεγάλα αφρικανικά σκουλήκια και μετά απο 3 πεντάλεπτα παρανοικού πανικού η δεύτερη ομάδα κερδίζει με 458 γραμμάρια σκουλήκια ναιαιαιαιαι μπράβο στην δεύτερη ομάδα το κοριτσάκι της πρώτης ομάδας κλαίει απαρηγόρητο που δεν κατάφερε να μεταφέρει με το κεφάλι του περισσότερα σκουλήκια ο πατέρας κλαίει απαρηγόρητος γιατι δεν κέρδισε 50000 ευρώ μα τι στο διάολο είναι αυτό το ευρώ? στην πραγματικότητα είναι κάτι που δεν υπάρχει αλλα το κυνηγάνε όλοι σα τις γαζέλες βρίζοντας το θεοκρατικό μεσσαίωνα για τα σκατά στα οποία βούτηξε την ανθρώπινη σκέψη και εκθειάζοντας τον ορθολογισμό που σου δίνει 50000 ευρώ αμα βουτήξεις πιο πολλές φορες το κεφάλι σου σε ένα κουβά αφρικανικά σκουλήκια. Στην πραγματικότητα είτε τώρα είτε πριν απο 7000 χρόνια είναι το ίδιο, στο τέλος όλοι θα ανέβουν τη σκάλα. Μα πού στο διάολο πηγαίνει αυτός ο κόσμος βγαίνω από το δωμάτιο - επ επ για μια στιγμή, μα εγώ ήμουν ήδη έξω μαλάκα μου αυτό είναι spooky πρέπει να μείνω στο μονοπάτι πρέπει να μείνω στο μονοπάτι πρέπει να μείνω σ

Το μονοπάτι είναι στρωμένο με κορδέλες που γράφουν χρονια πολλά μάριε , δεν ξέρω κανέναν μάριο αλλα αν ήξερα σίγουρα δεν θα τον έλεγαν έτσι . Εκεί είναι μαζεμένοι οι φίλοι του οι βραζιλιάνοι και πετάνε πιπερόσκονη στο πλήθος. Είχα έναν συμφοιτητή που τον έλεγαν πιπερόσκονη (τους λέω) αλλα εκείνοι με κοιτάνε περίεργα, δεν έχουμε τρελούς στη βραζιλία μου λένε ρε τι λέτε τους λέω εγώ , είσαστε στα καλά σας? είναι όλοι τρελοι εκτός από εμένα δίνουν μεταξύ τους τα χέρια ανταλλάσσουν χριστουγεννιάτικα δώρα,φλερτάρουν τα πλαστικά μοντέλα στις βιτρίνες, ακούμπάνε τα αυτιά στο πάτωμα , έρχεται τρένο λένε , πού ? κανω εγώ , επιστρέφοντας το βλέμμα δεν είναι κανένας εκεί. Οκ προφανώς κάποια σύγχυση , στο τρένο επιβαίνουν θηριοδαμαστές και πλυντήρια οπότε δεν μου επιτρέπεται η επιβίβαση θεέ μου που να πάω τώρα τι είναι το σωστό ποιός θα με ακολουθήσει στους επόμενους 7 σταθμούς , με την άκρη του ματιού μου βλέπω ότι στο τρένο γράφει περσίλ εξπρές μα καλά είναι όνομα για τρένο αυτό (?) αλλα τότε το καταλαβαίνω δεν είναι τρένο είναι το πεπρωμένο το ίδιο ή η φύση ή δεν ξέρω τι είναι πραγματικά, άλλωστε κανείς δε θα καταλάβει κλείνω τα μάτια και με σκέφτομαι χωρίς αυτή τη ντελικάτη σκιώδη κυβέρνηση της αφροδίτης στον αιγόκερω και τότε έχω και πάλι πολύ μαρμελάδα σε βάζα και τα ταξινομώ στα ράφια, δεν είμαι πια απλά ελέφαντας είμαι θαλάσσιος ελέφαντας στην Ανταρκτική και στο σπίτι με περιμένει ο χαρούμενος πιγκουίνος μου που με ταίζει καρότα, οπότε λίγο πριν ξυπνήσω ή κοιμηθώ πραγματικά θυμάμαι τα λόγια /κι αν λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων ακόμα και των αγγέλων /κι αν έχω της προφητείας το χάρισμα /κι αν όλα τα μυστήρια κατέχω κι όλη τη γνώση /κι αν έχω όλη την πίστη ώστε να μετακινώ βουνά ,

αγάπη όμως αν δεν έχω , είμαι ένα