35 πονόδοντοι

Στον ύπνο μου βρίσκομαι στο σπίτι και σκέφτομαι ένα κείμενο που δε θα γίνει ποτέ ποστ το λέγανε "ο Ψινάκης και η αισθητική του θωμά του Ακινάτη" . Δε κρατάω σημειώσεις γιατι έχω μεγάλη εμπειρία απο όνειρα με φαγητά που δεν υπάρχουν εκεί όταν ξυπνάς. Συνήθως επρόκειτο για μακαρονάδες όμως Κάποιος είναι ξαπλωμένος στη πλαστική λινάτσα που κρέμεται σαν αιώρα απο τη νοτιότερη γωνία του δωματίου περιμένοντας ίσως να εμφανιστεί κάποια νεκρή γιαγιά απο την άλλη γωνία απο την οποία δεν κρέμεται τίποτα. Δεν υπάρχει πιάνο. Υπάρχουν τρείς μεγάλες κατσαρίδες που προφανώς πασχίζουν να μου εξηγήσουν τι εννοούσε ο παππούλης όταν έγραφε οτι η φύση είναι το ασυνείδητο ήμουν ανίκανος να καταλάβω μεχρι που διαπιστώνω οτι δεν μπορώ να τις εξολοθρεύσω είναι ταχύτερες και απο ταχύτητες σπίθας δηλαδή αυτό εννούσε. "quite post-modern" σκέφτομαι στον ύπνο μου τη σκέψη του yung.Τα μεγέθη είναι τα φυσικά.Οι αποστάσεις απο το ένα μπαλκόνι στο άλλο οι ίδιες. Μαζί με δύο γυναίκες μας καταδιώκει ένας ρινόκερος που δίχως άλλο είναι το ατομικό μου ασυνείδητο κινείται αδέξια και οι τοίχοι των διαδρόμων γκρεμίζονται γιατι δεν χωράει. Βρισκόμαστε τρείς ορόφους πάνω ή κάτω απο τη γή , το ίδιο κάνει. Λοιπόν Αυτή η διαολεμένη ικανότητα για προσαρμογή μου γαμάει το σπίτι στην κυριολεξία παίζει σταυρόλεξο με τα δάχτυλά μου και όσα δε χωράνε κάθετα ή οριζόντια τα διορθώνει. Εμένα με ενοχλεί ιδιαίτερα να αναπροσαρμόζουν τα δάχτυλά μου χωρις κάποια κάβλα , είναι σαν καλοκαίρι όμως κάπου υπάρχει και χειμώνας και κάτω απο την επιδερμίδα του ρινόκερου δικαιώνεται όλη η φύση και ο ξαπλωμένος στη νοτιότερη λινάτσα κοιμάται του καλού καιρού μεχρι που κοιτάζω λιγο καλύτερα ωστε αυτός που κοιμάται είμαι τελικά εγώ τελικά το ασυνείδητο είναι σαν την κλανιά θα βγεί στην επιφάνεια με το χρόνο του έξι μήνες και άλλους έξι σα χαρούμενος πηγκουίνος παρατηρώντας το φαινόμενο απο μέσα χωρις να καταλαβαίνει τίποτα