Anti-Comment

Σε μια εποχή που η γη ήταν το κέντρο των πάντων 2, 3 10 τύποι έσκασαν και μόνοι εναντίον όλων μας έβαλαν στη θέση μας. Μέσα στη έπαρση τους θεώρησαν πως το σύμπαν είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή και έθεσαν τα θεμέλια της μηχανικής. Αυτή η μηχανική αντίληψη κυριάρχησε στην καρδιά τους και θεώρησαν πως τα πάντα είναι αμφιμονοσήμαντα, πως υπάρχει η δυνατότητα να εξουσιάσουμε το σύμπαν μέσω ενός απόλυτου νόμου. Αυτή η ρομαντική εποχή της κλασσικής εποχής έδωσε την θέση της στην κβαντομηχανική όπως οι μηχανές και τα ρομπότ στα i-pod. Η γραμμικότητα δεν υπάρχει, είναι μια σύμβαση, μια προσέγγιση, μια υπεραπλούστευση. Τίποτα δεν είναι γραμμικό, αλλά πάλι αυτό το έχουμε νιώσει όλοι μας στην ζωή μας. Αλλά η γραμμικότητα είναι ένα φάντασμα που επιμένει και που για κάποιο λόγο έχει στιγματίσει το πώς βλέπουν την φυσική οι άνθρωποι που έχουν μια επιδερμική σχέση μαζι της.
Όμως εδώ και τουλάχιστον 100 χρόνια κανένας φυσικός δεν ισχυρίστηκε πως μπορεί να βρεί την αλήθεια, και μάλιστα χωρίς να νιώθει κανένα σύμπλεγμα κατωτερότητας. Δεν υπάρχει τρόπος να προσεγγίσουμε την απόλυτη αλήθεια, αυτό το ξέρουμε πλέον. Η περίφημη απροσδιοριστία δεν είναι ένα ψεγάδι ούτε του ανθρώπινου νου ούτε του πολιτισμού του. Υπήρχε και θα υπάρχει για πάντα καθώς είναι μια εν γένει ιδιότητα του σύμπαντος και χωρίς αυτήν ο κόσμος θα είχε άλλη όψη. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως η φυσική απέτυχε, απεναντίας η αποδοχή την απροσδιοριστίας είναι ίσως η μεγαλύτερη υπέρβαση του ανθρώπινου πνεύματος καθώς αντιβαίνει μέ ό,τι θέλαμε να επιτύχουμε. Είναι γνωστό πως το πιο εύκολο θύμα για να εξαπατήσουμε είναι ο εαυτός μας και όλοι οι ανα τον κόσμο φυσικοί αναζητούν την απόλυτη αλήθεια οπότε η ποσοτική τεκμηρίωση της αδυναμίας τους δείχνει την συστηματική διαφοροποίηση την φυσικής απο τις υπόλοιπες επιστήμες. Και πάλι όμως δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με την θεολογία καθώς η δεύτερη δεν αναφέρεται ποτέ σε μετρήσημες ποσότητες οπότε και είναι αδύνατο να ελεγθεί. Μετρήσιμες όχι ορατές γιατί ορατή είναι μόνο η ύλη, όλα τα άλλα είναι αφαίρεση. Ο R.Feynman σε κάποια διάλεξη είχε πει πως δεν έχει σημασία πόση όμορφη είναι η θεωρία σου, ούτε πόσο έξυπνος είσαι, ή πόσο cool ή πόσο επαναστατικός ήταν ο τρόπος που έφτασες σε μια αποδειξη, εάν η θεωρία σου διαφωνει με το πείραμα είναι λάθος και αυτή η μικρή διατύπωση είναι το κλειδί της επιστήμης.

Αυτή είναι η τεράστια διαφορά των φυσικών επιστημών, είναι αυτο-ελεγχόμενες σαν τα μαθηματικά. Πέρα όμως απο το επίπεδο της αυστηρότητας κάτω απο την οποία ένας φυσικός καλείται να ''βιώσει'' το σύμπαν τα ''δόγματα'' της φυσικής απαιτούν ένα απίστευτα βαθμό αφαιρετικότητας και αυταπάρνησης που παραπέμπουν άμεσα στο φαινόμενο της θρησκείας. Ένα όμορφο παράδειγμα είναι η θεώρηση του ανθρώπου όπως και κάθετι του υλικού σαν την στατιστική απεικόνηση του μέσου μιας σύνθεσης άπειρων ουσιαστικά σφαιρικών κυμάτων ή ακόμα η αποδοχή του παρόντος ως την γενέτειρα ενός ριμάνειου κώνου στο χωροχρονικό συνεχές. Τέτοιου είδους συνειδητοποιήσεις άνετα συγκρίνονται με την θρησκευτική ευλάβεια ενός πιστού μπροστά στο δημιούργημα του θεού του, με μόνη διαφορά την πλήρη αποτυχία τους να δίνουν λύσεις στη καθημερινή εμπειρία του ''πιστού''. Όμως απο την άλλη η φυσική είναι σαν το sex, μπορεί να έχει κάποια πρακτικά αποτελέσματα αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που το κάνεις. Για να τελειώνω, τελικά μπορείς να πεις πως η φυσική είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος της θρησκείας. Πού θα αναζητούσες τον θεό σου? Σε ένα σύμπαν κέντρο του οποίου είσαι εσύ ή σε μια άδεια γειτονιά ενός αχανούς γαλαξία κάπου ανάμεσα σε 1000000000000000000000000000000000000000000 άλλους.