Μονόδρομος;

Ακρασία είναι η πνευματική κατάσταση κατά την οποία ενώ το υποκείμενο κρίνει μια πράξη ως τη βέλτιστη, παρόλ' αυτά πράττει κάτι διαφορετικό. Μ' αυτή την υπόθεση μπλέχτηκαν πολλοί φιλόσοφοι όπως Σωκράτης, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Σπινόζα.

Ο τελευταίος στην Ηθική του, στον πρόλογο του 4ου μέρους όπου ασχολείται με την ανθρώπινη δουλεία ή αλλιώς με την ισχύ των συναισθηματικών επηρειών, αναφέρει : Δουλεία καλώ την αδυναμία του ανθρώπου να μετριάσει και να καταστείλει τις συναισθηματικές επήρειες.

Σε αντίθεση με τον Σωκράτη, δεν πιστεύει ότι η ακρασία είναι αποτέλεσμα ελλιπούς γνώσης. Θεωρεί ότι είναι αποτέλεσμα της έντασης με την οποία τα συναισθήματά μας επιβάλλονται στη βούλησή μας. Χρησιμοποιεί τον στίχο από τη Μήδεια του Ευρυπίδη: Βλέπω τα καλύτερα και επικροτώ, πράττω τα χειρότερα.

Η γνώση που έχουμε για τα πολιτικά πράγματα, πολλώ δε μάλλον για τα οικονομικά, είναι σαφώς ανεπαρκής για να μας οδηγήσει σε μια ασφαλή στάση. Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα τι είναι συνολικά καλύτερο να πράξουμε. Ούτε όσοι θέλουν την Κυριακή να μείνουν σπίτι τους, ούτε εμείς που θέλουμε να συγκροτήσουμε το αυριανό πλήθος.

Πρέπει εμείς πρώτα να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε. Αρχικά τα πολιτικά μας συναισθήματα. Ύστερα να πείσουμε τους αντίπερα να μας ακολουθήσουν με μόνα λόγια τις αυριανές μας πράξεις. Αυτές μπορούν να μιλήσουν στους άλλους σε μια γλώσσα ακατανόητη μα πολύ αποτελεσματική.

Δεν μπορώ να αποδεχτώ το μονόδρομο που μου επιβάλλουν. Κι αν θυμάμαι κάτι από τις περιπλανήσεις σε πρωτοειδωμένα μέρη, είναι η συγκίνηση που είχα όταν ακολουθούσα κάποιον που είχε γενναία δηλώσει ότι δεν ήξερε που πήγαινε.

Εμείς, το αυριανό πλήθος, δεν ξέρουμε. Είμαστε. Η πρωτοπορία αυτοακυρώνεται μπροστά μας.

Όταν θα μας είναι χρήσιμη, θα μεταμορφωθούμε εμείς σε πρωτοπορία. Θα θέλουμε και αυτό θα αρκεί για να μπορούμε να είμαστε.