Ξυπνήσαμε;

Μετά τα τελευταία κινήματα, κινητοποιήσεις και λοιπές πολιτικές κινήσεις στην ελλάδα του μνημονίου, αλλά και την υποθετική διάχυτη απογοήτευση των πολιτών προς τα κόμματα εξουσίας, αλλά και το σύνολο των πολιτικών που κατοικοεδρεύουν στη βουλή «των ελλήνων», περίμενα πως στις επόμενες εκλογές θα καταγραφόταν αυτό στις κάλπες με υψηλά ποσοστά συνειδητής εκλογικής αποχής που θα έδειχναν αυτήν την απογοήτευση προς το σύνολο του πολιτικού, αλλά και οικονομικού συστήματος τοπικά και παγκόσμια. Που θα έδειχνε πως δεν είναι το Πασοκ ή η ΝΔ που φταίνε, αλλά όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι που λέγεται αντιπροσωπευτική δημοκρατία που ποτέ δεν μου έδωσε την ευκαιρία να αποφασίσω κάτι ο ίδιος που να αφορά τη δική μου ζωή και τη ζωή των ανθρώπων για τους οποίους νοιάζομαι και τους οποίους πονάω. Το μόνο για το οποίο έχω το δικαίωμα να αποφασίσω είναι για το ποιος θα με κυβερνήσει, ακόμα και αν θεωρώ πως ο ίδιος ο τρόπος διακυβέρνησης είναι σάπιος και βρομάει από την κορφή ως τα νύχια.

Ωστόσο, τις τελευταίες μέρες με έκπληξη ακούω φίλους και συντρόφους να μου λένε το αντίθετο, δηλαδή πως ακριβώς: «σε αυτές τις εκλογές πρέπει να ψηφίσουμε»...

Γνωρίζω πολύ καλά πως έτσι όπως έχουν φτιάξει τον εκλογικό νόμο τα περιθώρια είναι λίγα. Είτε απέχεις, είτε ψηφίσεις λευκό ή και μικρά κόμματα, πάλι με κάποιον (μαγικό?) τρόπο επωφελούνται τα μεγάλα κόμματα και συγκεκριμένα αυτό που θα έρθει πρώτο, το οποίο και πριμοδοτείται με επιπλέον έδρες για να καταφέρει, παρά ίσως το μικρό πραγματικό ποσοστό αυτών που θα το ψηφίσουν, να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Δεν βρίσκω διαφορά στις επιλογές που μου δίνουν. Δεν πιστεύω πως έχει διαφορά αν το κόμμα που ζητά την ψήφο μου έχει «δεξιά» ή «αριστερή» πρόσοψη. «Φιλελεύθερη» ή «εναλλακτική» λογική, αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι συμμετέχει σε αυτό το πολιτικο-οικονομικό σύστημα το οποίο ζει από τον κοινωνικό αποκλεισμό, την εκμετάλλευση και τη φτώχια, τους πολέμους και την κυριαρχία των τραπεζών και των πλουσίων. Δεν μπορώ ηθικά, πλέον, να στηρίξω ένα τέτοιο σύστημα που βασίζεται σε «ρυθμούς ανάπτυξης», «αξιοποίηση» και «ανταγωνισμό», που εντείνει την αλληλοσφαγή και την απανθρωπιά.

Εγώ θέλω να συμμετέχω σε μια κοινωνία ή καλύτερα πολλές κοινότητες που στο πρότυπο των διεθνών ομοσπονδιών θα στηρίζονται σε αξίες όπως είναι η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά, η υπευθυνότητα, που θα συμβάλλουν στην πανανθρώπινη πρόοδο, που θα δείχνουν το δρόμο προς τη συνολική απελευθέρωση από τις τεχνικές και πρακτικές της εξουσίας τύπου «διαίρει και βασίλευε». Προσπαθώ, και θέλω να συμβάλλω στη δημιουργία αυτόνομων κοινωνιών και κοινοτήτων που τα μέλη τους ισότιμα θα αποφασίζουν για τις ζωές τις δικές τους και των συνανθρώπων τους εντός και εκτός «συνόρων», χωρίς διαχωρισμούς, μισαλλοδοξία και (φυλετικές, πολιτισμικές, οικονομικές, επιστημονικές και τεχνολογικές «ανωτερότητες».

Και ξέρετε κάτι; Αυτά δεν τα βλέπω να γίνονται μέσα από αυτές τις εκλογές. Αλλά ακόμα ξέρω πως ούτε και εσείς τα βλέπετε να γίνονται μέσα από αυτές τις εκλογές, αλλά πολλοί από εσάς θεωρείτε λύση το «μη χείρον βέλτιστο»... ή ακόμα θεωρείτε τα παραπάνω «ουτοπία»... λέτε πως με την αποχή δεν κερδίζουμε κάτι, ότι η συνειδητή αποχή δεν ξεχωρίζει από την σταρχιδιστική αποχή, ότι θέλει βήμα, βήμα, ότι με την αποχή θα μπει στη βουλή η ΧΑ, ότι... ότι, ότι, ότι... εγώ λέω βαρέθηκα...

Θα ρίχνω την ψήφο μου στον κάδο των αχρήστων!

και θα τη ρίξω έγκυρη μόνο όταν αποφασίσουμε να κατευθύνουμε την ενέργεια, τους πόρους μας και τη σκέψη μας προς μια κατεύθυνση διαφορετική ή όπως λέει το παρακάτω απόσπασμα:

...Όταν τοπικές κοινότητες δρώντας συνολικά –στο πρότυπο των διεθνών ομοσπονδιών– αποφασίσουν την αυτοδιαχείρισή τους και εξετάσουν:

–Με ποιο τρόπο θα προωθηθεί η δημιουργία μορφών δωρεάν ενέργειας προς χρήση όλων.

–Πώς θα ιδρυθεί ένας επενδυτικός συνεταιρισμός που θα χρηματοδοτήσει την οικοδόμησή της.

–Πώς θα τεθεί σε λειτουργία η συλλογική διαχείριση ενός επενδυτικού ταμείου συγκροτημένου με τέτοια χρηματοδοτική συμμετοχή που να καθιστά δυνατή την άρνηση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων να καταβάλλουν τους δασμούς και τους φόρους που επιβάλλει το Κράτος-μπάνγκστερ.

–Πώς θα γενικευθεί η κατάληψη των εργοστασίων και η διαχείρισή τους από τους εργαζόμενους σε αυτά.

–Πώς θα οργανωθεί μια τοπική παραγωγή που θα προορίζεται για κατανάλωση από τις τοπικές και τις ομόσπονδες κοινότητες, ώστε να γλιτώσουμε από τις κομπίνες της αγοράς και να εξασφαλίσουμε σιγά σιγά τη δωρεάν διάθεση των αγαθών επιβίωσης, που καταργεί το χρήμα. (Μην πείτε πως είναι ουτοπία! Αυτό ακριβώς έκαναν το 1936 οι ελευθεριακές κοινότητες της Καταλονίας και της Αραγoνίας, πριν να τις συντρίψουν οι κομμουνιστές.)

–Πώς θα διαδοθεί η ιδέα και η πρακτική αυτού του δωρεάν που είναι το μόνο απόλυτο όπλο απέναντι στο εμπορευματικό σύστημα.

–Πώς θα ευνοηθεί η εξάπλωση των λεγόμενων βιολογικών αγροκτημάτων και η διείσδυσή τους μέσα στις πόλεις.

–Πώς θα πολλαπλασιαστούν μικρές σχολικές μονάδες γειτονιάς, απ’ όπου να έχουν εξοριστεί οι έννοιες του συναγωνισμού, του ανταγωνισμού και της αλληλοσφαγής. Ουτοπικό; Όχι. Στο Μεξικό, στο Σαν Κριστομπάλ, το Πανεπιστήμιο της Γης προτείνει μια δωρεάν εκπαίδευση στους πιο διαφορετικούς τομείς (συν τους παραδοσιακούς: εργαστήρια τσαγκαράδων, μηχανικών, ηλεκτρονικών, σιδηρουργίας, φυσικής καλλιέργειας, μαγειρικής, μουσικής, ζωγραφικής κτλ). Η μόνη απαιτούμενη ιδιότητα είναι η επιθυμία για μάθηση. Δεν υπάρχουν διπλώματα, αλλά ζητιέται από αυτούς «που ξέρουν» να μεταδίδουν δωρεάν και παντού τις γνώσεις τους.

–Πώς θα προικιστούν οι τοπικές κοινότητες με υγειονομικούς σταθμούς, όπου θα μπορεί να εξασφαλίζεται η βασική περίθαλψη με τη βοήθεια αγροτικών και συνοικιακών γιατρών.

–Πώς θα οργανωθεί ένα δίκτυο δωρεάν μεταφορών, που να μη μολύνει.

–Πώς θα τεθεί σε λειτουργία μια ενεργή αλληλεγγύη με στόχο τα παιδιά, τους γέροντες, τους αρρώστους και τους αναπήρους, τα άτομα με νοητικές δυσκολίες.

–Πώς θα φτιαχτούν εργαστήρια καλλιτεχνικής δημιουργίας ανοιχτά σε όλους.

–Πώς θα μετατραπούν τα σουπερμάρκετ σε αποθήκες, όπου τα προϊόντα, τερπνά και ωφέλιμα, θα ανταλλάσσονται με πράγματα ή με υπηρεσίες, με στόχο να εξαφανιστεί το χρήμα και η εξουσία.

Τότε θα ψηφίσω. Με πάθος!!!

Αναδημοσίευση από το κείμενο του Raoul Vaneigem στο http://classwar.espiv.net/?p=3022