Άγρια Κάπαρη

Η γνωστή καλοκαιρινή θολούρα έρχεται να αδρανοποιήσει μεθοδικά και τα τελευταία των εναπομεινάντων μυαλών, αυτών που μέχρι πρότινος προκαλούσαν πρώιμη απογευματινή κούραση στους ‘τυχερούς’ κατόχους των, εν είδει αυξημένης εγρήγορσης και υπερβολικής αφομοίωσης terabyte δεδομένων σε μορφή υπερκείμενων, απόψεων, οικονομικών αναλύσεων, οπτικοακουστικών ντοκουμέντων, μυστικιστικών ανακοινώσεων και θρησκευτικής αφοσίωσης παρακολούθηση χιλιομέτρων threads με επαναστατικά tags και περιεχόμενο άλλοτε σοβαρό και άλλοτε γελοίο. 

Αυτό ή όντως ενεργούν ακόμη τα δακρυγόνα.

Αυτός ο αρκετές φορές ελπιδοφόρος μικρόκοσμος που τον τελευταίο καιρό αναπτύχθηκε γύρω μας μου θυμίζει την άγρια κάπαρη που φυτρώνει μες στο μπετόν δίπλα από τα σκατά και τα σκουπίδια, πίσω από ένα υπερφίαλο αυτοκινούμενο όχημα ακινητοποιημένο απρεπώς στο πεζοδρόμιο του σπιτιού μου. Τηρουμένων των αναλογιών τα δυο φεγγάρια που πέρασαν ήταν σαν την ευδαιμονία του υπέρμετρα ρομαντικού, που με βλέμμα καρφωμένο στην εν λόγω χαραμάδα θαυμάζει την δύναμη της φύσης, γεμίζοντας την σκέψη του με αφελείς αναλογίες περί κοινωνικής επανάστασης, μέχρι που ήρθαν τα σκυλιά και την κατούρησαν μες στην μάπα, και έπειτα τον κοίταξαν με νόημα πριν στρίψουν στην γωνία.

Δεν είναι πρόβλημα να μην πραγματοποιείται η επιθυμία σου εκτός κι εάν είσαι καλομαθημένος. Ο τρόπος όμως με τον οποίον παίρνεις τα αρχίδια σου είναι πιο σημαντικός.

Το χειρότερο είναι να μην καταλαβαίνουν ούτε καν οι δικοί σου. Να τους δείχνεις επίμονα τον μπάτσο να διαλύει ένα πρόσωπο και να σε κοιτούν με απάθεια. Εσύ να ωρύεσαι με αγανάκτηση και αυτοί χωρίς επιφωνήματα έκπληξης ή οργής, χωρίς έκφραση να ανασηκώνουν απειροελάχιστα τους ώμους, μια μικρή σύσπαση στα χείλη και τέλος. «Τι έφαγες σήμερα;».

Τα ανέμελα χαμόγελα στην δουλειά, μόλις μια μέρα μετά, και οι χαζοκουβεντούλες, τα χι χι χι και χα χα χα.

Η σταδιακή αποδοχή, το shift από την καθολική άρνηση όσων δεν επιθυμούν να καταλάβουν τι παίζει ή απλά δεν μπορούν, μέχρι την προσχηματική συμβίωση και κανονικοποίηση των σχέσεων γιατί δεν βγαίνει αλλιώς και να σου από κοντά, σιγά - σιγά και η διασκέδαση που τόσο σου έλειψε κακόμοιρο πλάσμα και κλείνει ο κύκλος.

Η ψυχολογία όσων κατέβηκαν στους δρόμους είναι ένα τεράστιο συλλογικό έντερο που προσπαθεί να χωνέψει καυτές πέτρες με Tabasco, καυστικές ουσίες και οξέα δουλεύουν ακόμα πάνω στην εισερχόμενη εμπειρία και οι κλανιές να δίνουν. Φαλτσάρουν κιόλας, προκαλούν δυσφορία στους φιλήσυχους πολίτες.

Είναι φοβερό πόση οργή σου γεννάνε οι συμπεριφορές και οι δηλώσεις, η συνειδητοποίηση και η πληροφορία, η ωμή κοροϊδία, η ωμή βία. Τόσο πολύ που φλερτάρεις με την ιδέα να περάσεις απέναντι και να τα γαμήσεις όλα, αλλά δεν μπορείς, δεν το αντέχεις, σκέφτεσαι «δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό, τώρα πια θα καταλάβουν όλοι, δεν μπορούν να το κρύψουν πια» και όμως ξεχάστηκαν τα πάντα γιατί παράλληλα παίζει μια απίστευτη υποβόσκουσα ηλιθιότητα παντού. Τυφλοί κουφοί και ηλίθιοι γιατί έτσι μας αρέσει σε αυτό το μπουρδέλο με τον ήλιο την θάλασσα, θέα στην ακρόπολη και όλα κάτω από χαλί.

Γιατί σε αυτή την φάση εν τέλει μπορείς είτε να είσαι είτε ένας ευχαριστημένος ηλίθιος είτε ένας σκεπτόμενος παράξενος γεμάτος σκατίλα και οργή, διάλεξε και πάρε, δεν υπάρχει ενδιάμεση λύση όσο και εάν πιστεύει ο καθένας για το ξεχωριστό της περίπτωσής του, διάλεξε και πάρε, κανέναν δεν θα κατηγορήσω, αλήθεια. Ούτως ή άλλως συνεχώς μεταβαίνουμε από την μία κατάσταση στην άλλη για να δουλέψει σωστά το σύστημα, αυτό κάνουμε ουσιαστικά.

Αυτή ακριβώς είναι και η παρακαταθήκη όλων αυτών των ανθρωπάκων που έστω και για λίγο την άκουσαν εξουσία σε αυτό το μέρος, η επιλογή μεταξύ απλής ηλιθιότητας ή απάνθρωπης οργής.