Σπουδή πάνω στο "Le concert dans l'oeuf" του Ιερώνυμου Μπός

Τα περιστέρια όπου και να πάς είναι παντού τα ίδια. Απλά εδώ πριν κάνουν πρρρρρρ βάζουν μπροστά και το “le”. Le πρρρρρρρ. Ενα με έχει πλησιάσει υπερβολικά πολύ, τόσο που εχω ανησυχήσει οτι έχει πάρει χαμπάρι το πιάνο μεσα στο κεφάλι μου. Δεν εξηγείται αλλιώς γιατι βρίσκεται τόσο κοντα και με κοιτάει με αυτές τις κουμποτρυπες που μεσα τους χωράει όλη η σιωπή του κόσμου.Το έχει πάρει είδηση και πλησιάζει πιο κοντά για να ακούσει. Φύγε βλαμμένο ,ξού, μη με καρφώσεις.Τράβα δίπλα στα 16χρονα πιτσιρίκια που τραγουδάνε «where’s your head aaaaaaaaaaat» και γελάνε. Τους αρέσει η μπλούζα μου απο τα yuria: «c’est un elephant» τους λέω (προσπαθώντας να φανεί οτι μιλάω σοβαρά) και γελάνε ακόμα πιο πολύ.

Όποτε προσπαθώ να μιλήσω γαλλικά νοιώθω σα βράχος που θέλει να κυλήσουν απο μέσα του ρυάκια. Το σκεφτόμουν αυτό στην εκκλησία του Saint-Ettiene όταν είδα σε επιγραφή το Κατα Ιωάννη 7-38. Ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος. Κάτι πρέπει να σημαίνουν όλα αυτά. Αμα δε σημαίνουν τίποτα την βάψαμε μάγκα μου.Κοιτάω την κοπελίτσα που κοιτάει το απέναντι άγαλμα. Μοιάζει με εκείνη που κάθισε δίπλα μου στο café l’ecart και ήθελα να της μιλήσω αλλα πραγματικά δεν είχα τίποτε να πώ , τίποτα τουλάχιστον που να μη με κάνει να φανώ ηλίθιος και έτσι κατέληξα στο οτι μάλλον προκειται για μια γκόμενα βαμπίρ μέλος κάποιας αίρεσης που μου έχει στήσει παγίδα και περιμένει να της πιάσω την κουβέντα και μετά να με πάει σπίτι της να μου κλέψει τα νεφρά. Τελικά πέρασε η ώρα και δε της μίλησα και έφυγε και έτσι γλίτωσα χα χα δε σε χάλασε που δεν έπεσα στην παγίδα σου αδηφάγο τέρας , ύπαγε λοιπόν, γύρνα στα σκοτάδια που σε γέννησαν και συνέχισα τον καφέ μου ήσυχος οτι οι δυνάμεις του φωτός υπερίσχυσαν για άλλη μια φορά. Όμως μετα απο λίγο οι δυνάμεις του σκότους ξανακάθησαν δίπλα μου γιατι δεν είχαν φύγει τελικά , είχαν απλά πάει να κατουρήσουν και έτσι ,δε γαμιέται , είπα, μπορώ να ζήσω και με ένα νεφρό και πιάσαμε τη κουβέντα. Μου έδειξε στο χάρτη δυο τρία ωραία μέρη που τά χα επισκεφτεί ήδη ή θα τα επισκεφτώ και μετά έφυγε.
-νεφρό? Τη ρώτησα λίγο πληγωμένος που τελικά δεν ήθελε το κακό μου. Εκείνη γέλασε και έδειξε με το δάχτυλο προς τα που να κατευθυνθώ λέγοντας
-just follow the canal

Κοίταξα το κανάλι και αναρρωτήθηκα αν πρέπει να πάω προς τα εκεί.Ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος. Τα γαλλικά μου είναι χάλια.Είναι περίεργο γιατι όταν πήγαινα σχολείο κοιτούσα έξω απο το παράθυρο τόσο κατα τη διάρκεια των γαλλικών όσο και κατα τη διάρκεια των θρησκευτικών. Πώς γίνεται λοιπόν και δεν ξέρω γαλλικά?
-Ελέφαντα παιδί μου σταμάτα να τρώς τυρόπιτα την ώρα του μαθήματος , θα σε πετάξω έξω. Μετάφρασέ μας την φράση «αυτό το κτίριο είναι μια εκκλησία».Δε μπορούσα να την κάνω τη μετάφραση, κυρία. Βλέπετε, στη γαλλία είναι όλοι καθολικοί.

Βγαίνω απο την εκκλησία και κατευθύνομαι προς το πάρκο. Στρίβoντας παραλίγο να πατήσω πανω σε σκατά σκύλου μετρίου μεγέθους ή μεγάλου και κακοταϊσμένου. «merde» αναφώνησα και έτσι πραγματοποίησα ένα όνειρο ζωής. Πάντα ήθελα να πώ αυτή τη φράση στο φυσικό της περιβάλλον. Να δούμε . Τι άλλο μένει τώρα να κάνω.

Σαφώς η πιο μεγάλη προτεραιότητα , είναι να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο για τα παιδιά μας. Αυτό φίλοι μου είναι πιο σημαντικο και απο το να κάνουμε εμείς οι ίδιοι παιδια. Παρακολουθώ εξ αποστάσεως τι γίνεται στη χώρα μου και Θελω να μιλήσω στους φίλους μου να τους εξηγήσω οτι δεν πρέπει να απογοητεύονται γιατι εμείς αυτό που θέλουμε δεν είναι να κερδίσουμε μαχες τώρα και να πούμε οτι νικήσαμε. Θέλουμε να αναδιαμορφωθούν οι σχέσεις μας, να γίνουμε εμείς άνθρωποι και έτσι να αλλάξει η κοινωνία, οι αξίες και στο τέλος οι θεσμοί μας. Είναι το πιο σημαντικό και παρότι είμαι μακρυά βλέπω οτι μπήκε το νερό στο αυλάκι. Θέλω να το πώ αυτό , θελω να πω διάφορα αλλα το στόμα μου δεν ανοίγει , υπάρχει μεσα ενας ποντικός απο το όνειρο ενος άλλου φίλου και με εμποδίζει.Με εμποδίζει να μιλήσω και να κοιμηθώ. Είναι περίεργο εμπόδιο ενα ποντίκι μεσα στο στόμα στην ακρογυαλιά. Επ. Για μια στιγμή λίγο...δεν είναι ακρογυαλιά αυτό, δεν είμαι στη Δονούσα. Είμαι στο πάρκο δίπλα στο, στην

Σκατά. Σε ποιά πόλη είμαι? θέλω να ρωτήσω που είμαι,γιατι αυτή τη στιγμή μοιάζει εξίσου σημαντικό με το πού παω και έτσι ζητάω συγνώμη απο ένα περαστικό αλλα με κοιτάει περίεργα, είναι προφανές οτι δεν καταλαβαίνει , πιθανότατα γιατι είναι Ολλανδός και εγώ δεν είμαι πια ούτε στο Βέλγιο ούτε στη Γαλλία, είμαι στο Amsterdam και εκεί δε μιλάνε γαλλικά. Μου πετάει πεντε λέξεις που δεν είναι λέξεις , είναι πέτρες και με πετυχαίνουν στο μέτωπο και με ρίχνουν στο πάτωμα σα κυριακάτικη ραπτομηχανή που έσκισε το σακάκι του γάμου.
«ει» μου λέει η Ζουλιέτ , «είσαι καλά»? περιεργο πως γίνεται αυτο? Αφού δεν την έχω γνωρίσει ακόμα που ξέρει το όνομά μου? Α. Μια στιγμή. Δεν είπε το όνομά μου. Όμως με ξέρει. Πώς με ξέρει? Κάποιος πρέπει να της το είπε οτι θα συναντηθούμε.Δεν έχω ιδέα τι να κάνω όταν την συναντήσω.Νοιώθω πολύ περίεργα.Πιθανότατα τρελαίνομαι. Πρέπει να μείνω στον πραγματικό κόσμο πρέπει να μείνω στον πραγματικό κόσμο πρέπει να μείνω στον πραγματικό κόσμο.Κοιτάω τον Γκουστάβ Ρενέ που κάθεται αμίλητος δίπλα μου.

-Παλιομαλάκα εσύ της είπες το όνομά μου?

Ο Ρενέ με κοιτάει σιωπηλός.Μπα δεν έχει λόγο να απαντήσει ,δεν έχει άλλωστε τι να πεί ακόμα, σκουπίζει τα αίματα απο το μέτωπό του , σηκώνεται απο το παγκάκι και ακολουθεί μια πάπια που ακολουθεί μια βάρκα που ακολουθεί το κανάλι. Ναι ρε μαλάκα, μπράβο. Φύγε και σύ. Ωραία. Στα αρχίδια μου. Τωρα είμαι μόνος , μπορώ να κάνω ότι θέλω. Μπορώ να κάνω ότι θέλω.
Τι να τον κάνεις τον κόσμο αμα δε μπορείς να τον μοιραστείς? Τίποτα, σας το λέω με βεβαιότητα. Πρέπει όμως ο άνθρωπος να μένει και μόνος γιατι κάποιες κοιλάδες δε διασχίζονται με παρέα. Οι χιώτες δεν εξαιρούνται απο αυτόν τον κανόνα. Να μείνεις μόνος μεχρι να έχει νόημα που ήσουν μόνος. Μεχρι να συγχωρέσεις ή να μετανοιώσεις. Αν και μερικές φορές το να μετανοιώνεις είναι ενα μπουκάλι χωρίς πάτο.Τουλαχιστον μεχρι να το πιείς όλο , να τελειώνεις και με αυτό σιγα σιγά. Χωρίς βιασύνη όμως. Όσο γίνεται πιο

Σιγά σιγά το μουσείο κλείνει και με τον αδερφό μου αρχίζουμε να ψάχνουμε την έξοδο. Λίγες ώρες πιο πριν προσπαθούσα να μη φρικάρω με τον κόσμο που συνωστιζόταν μπροστά στην Μόνα Λίζα.Μιλάμε η τύπισσα είναι σα να κάνει dj-set σε παρτάρα στο Βερολίνο και απο κάτω ο κόσμος να τα σπάει. Δεν είναι αστείο. Αν δείτε τον κόσμο που μαζεύεται μπροστά της , τότε θα καταλάβετε γιατι χαμογελάει έτσι.
Ο Καντίσκυ ήταν πραγματικά ιδιοφυής όταν της πρόσφερε αυτό το χαμόγελο. Εεεεε. Όχι , Κάτι δε πάει καλά. Θεέ μου δε μπορώ να θυμηθώ ποιος ζωγράφισε τη Μονα Λίζα. Και επιπλέον Kαντίνσκυ δεν είχα δει ακόμα τότε, θα δώ σε λίγο και σχεδόν θα με παρουν τα κλάμματα μπροστά στα σχεδίασμα του με τα 2 κανόνια. Όχι όχι , δεν μπορεί να είναι σωστό αυτό. Τα δύο κανόνια τα είχα δεί στη Βιέννη πριν απο 4-5 χρόνια. Και η Μονα Λίζα είναι στο Λούβρο όχι στο Πομπιντού. Μα εγώ δεν είμαι στο Πομπιντού. Πού στο διαόλο είμαι γαμώτο? Και το κυριώτερο , εσύ που να είσαι?

-Eγώ? Με ρωτάει ο αδερφός μου
-οχι , του λέω. Εγω. Σου εξηγούσα οτι δεν έχει τελικά σημασία αν υπάρχει θεός ή όχι. Δεν αλλάζει κάτι εκτός κι αν πιστέψεις οτι πρόκειται για κάποιο παππού ηθικολόγο με την αισθητική υπερβατικού γουρουνιού. Συζητάμε πολύ ώρα και προσπαθώ να του εξηγήσω αυτό που μου αποκαλύφθηκε εκ νέου μερικές μέρες μετά διασχίζοντας την κοιλάδα της σκιάς του θανάτου στο Άμστερνταμ. Ο θεός είναι μια σύμβαση για αυτή την άγνωστη αλλα ωστόσο αυταπόδεικτα πραγματική ζωική δύναμη που αναμφίβολα διαπερνά τα πάντα , που κάνει τα λουλούδια να ανθίζουν , τα ποτάμια να κυλάνε , τους ζωγράφους να μεθάνε,τη γαλλιδούλα στον πάνω όροφο να βογγάει και κατ' επέκταση εμένα να μη μπορώ να πάω για ύπνο,την Ιωάννα της Λωρέννης να εγκαταλείπει τα πρόβατα και τη σερβιτόρα στο café le monde moderne στη Lille να χασκογελάει κάθε φορά που της εξηγώ οτι θέλω ενα εσπρέσσο διπλό και ενα ποτήρι πάγων. Συγνώμη τα γαλλικά μου είναι χάλια, ενα ποτήρι παγωμένη. Γαμώτο ενα ποτήρι με παγάκια εννοώ.Με ρωτάει αν είμαι ισπανός επειδή πίνω έτσι τον καφέ μου. Και στην ελλάδα έχουμε ήλιο της απαντάω.Τον κρύβουν τα σύννεφα αλλα σε διαβεβαιώ υπάρχει. Εκείνη δε ξέρω αν με καταλαβαίνει. Μιλάω desperado γαλλικά,ιταλικά,ισπανικά και αγγλικά μαζί σαν τον Σαλβατόρε στο Όνομα του ρόδου και το ποντίκι μεσα στο στόμα μου ψιθυρίζει penitenziagite.

Άγετε οδό πενίας.Είναι κρίμα αυτός ο κόσμος , χωρίς χρήματα δε μπορείς να κάνεις τίποτα θεωρητικά.Αυτό δεν είναι βέβαια αλήθεια αλλα αλήθεια είναι οτι έχουμε καταντήσει αντι να ζούμε με τη λιμπιντό μας,να κυκλοφορούμε βασισμένοι σε μια μη αξιοκρατική εξαργύρωση της. Δε μπορώ να βγάλω απο το μυαλό μου τους πένητες, τους ερημίτες ,τον άγιο βασίλη,τα ξωτικά και τους τάρανδους και όλους αυτούς που περιφρόνησαν το χρήμα όχι σαν κάτι εκ φύσεως κακό αλλα σαν σύμβολο της τύφλας που διέπει την ευπαθή φύση του ανθρώπου. Τρέφω μόνο σεβασμό για όλες αυτές τις αιρέσεις που θαφτηκαν λόγω έκλειψης του θεϊκού σπινθήρα και απο πολιτικές σκοπιμότητες , είναι μια μεγάλη αμαρτία του χριστιανισμού που δεν είδε βαθυά μεσα στο γνωστικισμό τις αλήθειες που και ο ίδιος είχε αναγγείλει.

Τόσες αιρέσεις , τόσοι άνθρωποι και τόσες γλώσσες. Όσοι άνθρωποι τόσες αιρέσεις και τόσες γλώσσες. Τό χουμε ξαναπεί πολλές φορές , πρόκειται προφανώς για τον πύργο της Βαβέλ, δεν υπάρχει καμμία επικοινωνία.Προσπαθεί να πείσει ο καθένας τον άλλο για το πόσο πιο μεγάλη ελευθερία του παρέχει η κοσμοθεωρία του ή το ιδεολόγημά του.Είναι τέτοια η φύση των θρησκευμάτων και των ιδεολογιών ωστε έχουν πάντα διττό χαρακτήρα και εσωτερικές αντιφάσεις. Μπορούν να σε προστατεύσουν απο τον τρόμο του κενού και απο άλλους κατοίκους του ερέβους αλλα και να σε κάνουν να κρυφτείς απο πίσω τους όπως ενας ελέφαντας πίσω απο μια μαργαρίτα. Στην πραγματικότητα όμως τα διαπιστευτήρια της ελευθερίας στα δίνει μονάχα ο εαυτός σου όταν δεν νοιώθεις πια την πιεστική ανάγκη να πείσεις τους άλλους για την αυθεντικότητα του βιώματός σου.Μόνο τότε θα είμαστε ελεύθεροι ,όταν αφήσουμε τους άλλους να είναι ελεύθεροι. Οι γνωστικοί είχαν δίκιο, είμαστε όλοι φυλακισμένοι απλά κάποιοι τό χουν πάρει χαμπάρι και προσπαθούν να αποκτήσουν επίγνωση των ορίων της φυλακής τους. Οι υπόλοιποι κοιμούνται βαθυά ακόμα μεσα στο Matrix.Να εκταθείς όμως, να γίνεις κάτι άλλο, να βγείς απο το κουκούλι σου κρατώντας την ουρά του παγωνιού.Αυτό είναι το πραγματικά δύσκολο.Μακάρι στον άνθρωπο να αρκούσε η λυρικότητα. Αλλα αλλοίμονο, εμείς ψάχνουμε την αλήθεια. Αυτό κάνει τα πράγματα περίπλοκα την ώρα που είναι απλά.


-Απλά πάγο , λέω στη Ζουλιέτ και γελάει.
Μάλλον κάτι άλλο της είπα, γαμώτο, τα γαλλικά είναι τρομαχτικά. Όπως τα σύννεφα στην Αμβέρσα που κάτι ξέρουν για σένα και δεν το λένε.Μου θυμίζουν ένα χαϊκού που σχηματίστηκε τυχαία απο υπότιτλους μιας ταινίας manga που έβλεπα προχθες ή πριν 5 χρόνια. « Στα σύννεφα στροβιλίζονται τοξίνες. Σας το είπα. Τρομαχτικό». Το πιο τρομαχτικό είναι οτι σε λίγο θα σταματήσεις να μου λείπεις.Και τότε ποίος θα είμαι εγώ?


Έτσι είναι , όταν καταλαβαίνεις οτι δεν ξέρεις ποιός είσαι, τρομάζεις.
-Δε ξέρω ποιός είμαι
-μπορείς να γίνεις όποιος θέλεις , μου λέει ο Γκουστάβ Ρενέ και σκύβει απότομα για να αποφύγει τις πέντε πέτρες που του πετάει ο ολλανδός. Μόνο που δεν είναι πέντε πέτρες , είναι πέντε φρούτα που σχηματίζουν ενα πολύπλοκο γκράφιτυ χρωματων και αρωμάτων πάνω στην ισοπεδωτική απλότητα του τούβλου.Αυτά τα φρούτα μου θυμίζουν το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Και εκείνο έβαλε τρικλοποδιά στον άνθρωπο και ομοίως τον έριξε στο πάτωμα σαν πιάτο με γίγαντες -σκορδαλιά σε Ιουλιανό τραπέζι απο το οποίο εγώ θα λείπω. Λοιπόν. Και εγώ ο ίδιος δεν είμαι σε διαφορετική θέση. Πριν μερικές μέρες ή πριν γεννηθώ ακόμα, διέπραξα το προπατορικό αμάρτημα απο την αρχή με ένα τρόπο που είναι αδιανόητο να εξηγηθεί και εκεί είδα δέντρα απροσέγγιστα , σάλπιγγες και πούπουλα, λαούς να τους σπρώχνουν τα ίδια τους τα πόδια σε γκρεμούς , είδα λαιμούς κύκνων να στρίβουν σα κεφάλια κουκουβάγιας , μεταξένια σώματα εικοσάχρονων ιταλίδων να μυρίζουν φορμόλη και να γερνάνε και να σαπίζουν και είδα τη ζωή στα σύννεφα να γίνεται θάνατος στην κοιλάδα και το όραμα μου απάθεια για το θείο δράμα.Είδα και σένα να απομακρύνεσαι περα απο την έκταση των δαχτύλων μου και μαζί είδα πολύ σκοτάδι και τρόμαξα γιατι δε το χόρτασα και χωρούσε κι άλλο.

Είδα όμως και τον σταυρωμένο να λάμπει στην ντουζιέρα της μεγάλης απόγνωσης και έπειτα σάλπιγγες και φτερά , τη Ζαν Νταρκ να υψώνει το ξίφος ,έναν ελέφαντα να μεγενθύνεται , να αλλάζει σχήμα και να μεταμορφώνεται σε άλλα ζώα, τον Ηρακλή να αποκτά επίγνωση μπροστά στη Λερναία ύδρα και να ξέρει πια τι να την κάνει όλη αυτή τη θηριώδη γνώση που απειλεί να τον κατασπαράξει.Είδα δύο γιαπωνέζες να κρατάνε η μία αρκουδάκι και η άλλη περίστροφο και στα μάτια τους την αρμονική περιστροφή του κόσμου, τα δαχτυλά των ποδιών μου να γίνονται πλήκτρα πιάνου και να με οδηγούν περα απο εκεί που σταματάει η μουσική. Είδα αυτή τη θαυμάσια μήτρα που αγάπησα να συσπάται απο τα δάχτυλα κάποιου άλλου και την αγάπη μου να αγκαλιάζει ακόμα κι αυτόν.Και χρώματα να υποτιτλίζουν άγνωστες διαλέκτους και υπότιτλους να μεταφράζουν πίνακες ζωγραφικής.Είδα τα τοπία να αλλάζουν με λυρικότητα , όχι ανόητη αλήθεια και το άγαλμα του saint-michel να μου ψιθυρίζει τα λόγια του Δαυίδ και του Αγίου Ιωάννη του Σταυρού. Και την πιο δύσκολη ώρα φίλοι μου, είδα την υπόσχεση εκκολαπτόμενου αυγού που ανοίγει και απο μέσα να ξεχειλίζει ο κόσμος όλος.