First they came...

την ακούμε συχνά αυτή τη ρήση (αγαπημένη επίσης της παλαίμαχης Νίτσας) και ίσως αρκετές φορές την έχουμε πει και εμείς. είναι τόσο επίκαιρη και αληθινή αυτή η ρήση του Martin Niemöller για κάθε λαό, κάθε εποχή και κάθε κατάσταση που περιγράφει την κοινωνική αδράνεια, τη μη συνοχή των πολιτών για την υπεράσπιση των κοινών τους δικαιωμάτων και αιτημάτων, την εγωκεντρική πλευρά των εαυτών μας...

έτσι και εδώ στην Ελλάδα, χωριστήκαμε σε φατριές και κλαδικές, με κοτζαμπάσηδες (γραμματείς συνδικαλιστές) οπλαρχηγούς και προτάζαμε κάθε φορά τη στήθη και τις σημαίες μας μόνο για τα δικά μας αιτήματα, έχοντας ως όπλο τη διατάραξη της ησυχίας της κοινωνίας και των υπολοίπων...έτσι...

πρώτα ήρθαν οι τελωνειακοί και στερεύσαμε από καύσιμα, αλλά εμείς δεν σταθήκαμε κοντά τους, γιατί δεν είμασταν τελωνειακοί,
έπειτα ήρθαν οι φαρμακοποιοί και ξεμείναμε από φάρμακα, αλλά εμείς δεν σταθήκαμε μαζί τους, γιατί δεν είμασταν φαρμακοποιοί,
έπειτα ήρθαν οι εκφορτωτές στο Ικόνιο και ξεμείναμε από εμπορεύματα, αλλά εμείς δεν σταθήκαμε μαζί τους, γιατί δεν είμασταν εκφορτωτές,
έπειτα ήρθαν και οι αγρότες και έκλεισαν τους δρόμους, αλλά εμείς δεν σταθήκαμε στο πλευρό τους, γιατί δεν είμασταν αγρότες,
έπειτα ήρθαν και οι φορτηγατζήδες και έκλεισαν και αυτοί τους δρόμους, αλλά πάλι δεν σταθήκαμε μαζί τους, γιατί πάλι δεν είμασταν φορτηγατζήδες...

και όταν τελικά έκλεισα και εγώ το δρόμο, δεν ήρθε να σταθεί κανείς δίπλα μου, γιατί είχαμε πια μπερδευτεί τόσο πολύ από τις τόσες πολλές πορείες, απεργίες και διαδηλώσεις που μας τάραζαν κάθε τόσο τη ζωή μας - και που χρησιμοποιούσαν δηλαδή τη διατάραξη της ζωής μας ως μέσο πίεσης για την επίτευξη των κλαδικών μας αιτημάτων - που κανείς πια δεν μπορούσε να βρει άκρη στο κατά πόσο είχαμε δίκιο να αιτηθούμε όλα όσα αιτούμασταν, στο κατά πόσο είχε τελικά συμφέρον να διαδηλώσουμε μονο για την κλαδική μας, στο κατά πόσο κάνεμε σωστή και χρηστή χρήση των νόμιμων δικαιωμάτων μας για απεργία και διαδήλωση...

τελικά το "first they came" επισημαίνει με τόσο εύστοχο τρόπο ότι το αν το "διαίρει συνεχίζει το βασιλεύειν" και "η ισχύς είναι εν τη ενώσει"...γιατί ψάχνουμε κάθε φορά να τετραγωνίσουμε τον κύκλο; γιατί κάθε φορά στρέφουμε το αίτημα μας προς τα μέσα, αντί να το μεγαλώσουμε και να το ανοίξουμε προς τα έξω; γιατί κάθε φορά κοιτάμε να διαλύσουμε αυτή την - υποτυπώδη έστω - κοινωνία, αντί - έστω υποτυπωδώς - να την συγκροτήσουμε;

υγ: δεν βάζουμε ποτέ ρίγανη στην κόκκινη σάλτσα...ακόμη και όταν είμαστε σε φρι-κάμπινγκ...