Κ. Συνεπής vs κ. Καλοπερασάκιας

Από τον πόνο της απώλειας στο φως της επόμενης ημέρας


Κι αυτό το ποστ το γράφω γιατί το έχω ανάγκη. Η "απεύθυνση" -με έναν πολύ ωραίο τρόπο- οδηγεί την σκέψη μου στο ροζ μιλιμετρέ χαρτί της πρώιμης γεωμετρίας. Υπόσχομαι στον εαυτό μου όχι backspaces.



Το θέμα είναι η πάλη του εαυτού ανάμεσα στη συνέπεια και την καλοπέραση. Χοντροκομμένα το τιτλοφορώ έτσι για να έχουμε έναν μπούσουλα. Ένας μόνο ρόλος στη διανομή, για να μη σας μπερδέψω. Μόνο εγώ και κάτι άψυχο, όχι άνθρωποι, όχι διαπροσωπικές σχέσεις, μόνο εγώ μέσα σε ένα "κουτί του Σκίνερ".

Το κουτί που λέγαμε

Η αντιμετώπιση της απώλειας κάποιου αντικειμένου ή μιας ευκαιρίας για την πραγματοποίηση μιας επιθυμίας, αρχίζει τη στιγμή της συνειδητοποίησής της. Μερικοί θα πουν - και πολύ σωστά - πως θα μπορούσε κάποιος να έχει προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο, ώστε όταν η απώλεια συμβεί αμετάκλητα (σαφώς πιθανό ενδεχόμενο) να έχει διαβασμένο το μάθημα στην τάξη από χθες. {Γενικά μπλιαξ}. Στην παρούσα φάση όμως δε μας απασχολεί αυτό. Είναι πολύ ζεν, τουλάχιστον για τη δική μου ψυχοσύνθεση. Άρα ξαναγυρίζουμε στο σημείο που "πλαφ" κάτι εξαφανίζεται μέσα απ' τα χέρια σου και συ μένεις για κάποια msec μαλάκας. Μετά απ' αυτό το συγκινητικό "πλαφ" αρχίζει ο νους να ερμηνεύει το γεγονός. Μπορεί να ήταν "θεία δίκη", "γραφτό", φυσικά αναπόφευκτο, συμπαντικά προγραμματισμένο, "καλύτερα έτσι", μέρος της συλλογικής ευφυίας ή οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστείς.

Ή μπορεί να φταις εσύ. Απλά και ωραία, να είναι αποτέλεσμα μόνο δικών σου χειρισμών. Λοιπόν, τότε αρχίζει το παιχνίδι με το μυαλό μας. Βίαιο παιχνίδι που - ειλικρινείς συνομιλητές των εαυτών των- δεν μπορούν παρά να παίξουν χωρίς fair play ελαφρυντικά, χωρίς διαιτητή παρά μονάχα με έναν αδέκαστο παρατηρητή που ηδονίζεται όσο η συζήτηση μαίνεται στο εσωτερικό γήπεδο.

Τα επιχειρήματα του κ. Συνεπή είναι ότι αφού είχες την επιθυμία της κατοχής του αντικειμένου πριν μερικά δευτερόλεπτα είναι απόλυτα λογικό τώρα που το έχασες να έχεις αρνητικά συναισθήματα. Ας πούμε, όσον αφορά στο μέτρο (πάντα προς τη φορά της αρνητικής κατεύθυνσης) όσο ήταν τα θετικά σου συναισθήματα λίγο πριν. Τώρα, αν η κατοχή του αντικειμένου θα διαρκούσε για ένα σχετικά μεγάλο διάστημα (πχ. lifetime, εκλογική τετραετία, όλο το καλοκαίρι σου) η χρονική διάρκεια του αρνητικού συναισθήματος θα έπρεπε να διαρκέσει το ίδιο (λχ. πνίγηκαν οι σαγιονάρες μου κι όλο το καλοκαίρι θα βλέπω τα πόδια μου με άλλες). Όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό δεν είναι απαραίτητο. Μπορεί να διαρκέσει λιγότερο ή περισσότερο ή και τον ίδιο χρόνο. Αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν επηρεάζει το αρνητικό πρόσημο.



Πάμε στον κ. Καλοπερασάκια τώρα. Αυτός έχει μια ροπή
να προσαρμόζεται γρήγορα στα νέα δεδομένα αφού δεν του αρέσει να βασανίζεται με ληγμένες υποθέσεις. Ασκεί έλεγχο πάνω στο θυμικό του και την απορρέουσα εξ' αυτού συμπεριφορά. Έφτιαχνα το γάλα μου και μου χύθηκε; Δεν πειράζει, δεν ήθελα γάλα! Δηλαδή στιγμιαία, και αφού έχει τελεστεί η απώλεια, τροποποιεί τη συγκεκριμένη επιθυμία σε μη-επιθυμία.




Αν αφήσουμε έξω από το πεδίο ακρότητες που μπορεί να συμβούν με τον κ. Συνεπή, όπως να το πάρει εντελώς κατάκαρδα/να τον κλαίνε οι ρέγγες/να πέσει να πεθάνει επειδή λογουχάρη μπλαμπλαμπλα κάτι σχετικά ασήμαντο, έχουμε έναν από τη μία που παραδέχεται την απώλεια ως τέτοια κι έναν που δεν παραδέχεται την απώλεια. Ο κ. Συνεπής αισθάνεται ότι η αλήθεια που οφείλει στον εαυτό του είναι οδυνηρή αλλά πρέπει να ακουστεί και να διαχειριστεί. Ο κ. Καλοπερασάκιας μειώνει εκ των υστέρων την αξία της πρότερής του επιθυμίας, αποφεύγοντας το αρνητικό κομμάτι της απώλειας, μετατρέποντάς την σε κάτι που χαρακτηρίζεται περισσότερο από θετικότητα, άντε ουδετερότητα.

Και αναρωτιέμαι, εγώ πώς θα διαχειριζόμουν μια απώλεια για την οποία ευθυνόμουν. Μάλλον, ποια πρέπει να είναι η συνάρτηση που θα χρησιμοποιώ ώστε κάθε φορά, ανάλογα με το ύ φ ο ς της απώλειας, να μπορώ να τη διαχειριστώ κατάλληλα. Ψάχνοντας την τομή της προσωπικής μου αλήθειας για το μέγεθος της απώλειας και της μη εμμονής σε κάτι τετελεσμένο βρήκα ότι η λύση είναι να εσωτερικεύεις το αρνητικό συναίσθημα (με όποια ένταση) μέχρι του σημείου που σε απαλλάσει από τη μνήμη αυτής της επιθυμίας. Εννοώ να μεταφερθείς διανοητικά και, προφανώς, μόνο σε ότι αφορά το συγκεκριμένο θέμα στο χρονικό σημείο ακριβώς που γεννήθηκε αυτή η επιθυμία. Η σχέση ανάμεσα στην ευκολία για το συναισθηματικό προσδιορισμό του σημείου αυτού και τη διάρκεια/ένταση του πένθους είναι ευθεία. Όσο πιο έντονα βιώσεις το αρνητικό κομμάτι τόσο πιο εύκολα θα θυμηθείς τον εαυτό σου πριν την επιθυμία. Καταλήγω ότι δίκιο έχει ο κ. Συνεπής και διαφωνώ τελείως με τη λογική του κ. Καλοπερασάκια. Γνωρίζω ότι οι κίνδυνοι για τον κ. Συνεπή και τη μέθοδό του είναι μεγαλύτεροι αλλά το αξίζω. Όσο για τον άλλον δε μου βγάζετε απ΄το μυαλό ότι έχει μεταφυσικές ανησυχίες και άλλα "τέτοια".

Είμαι καλύτερα και
- μεταξύ μας-
γαμήθηκα στα backspaces.