ε-2

To αιδοίο είναι το ανθρώπινο όργανο με τη περισσότερη μεταφυσική φιλολογία γύρω του, όντας παράλληλα αυτό που (από τότε που συνειδητοποιήθηκε η ολοκληρωμένη συμβολή του) λατρεύτηκε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Ο διττός του προορισμός, να προσφέρει ηδονή και να δημιουργεί ζωή, το κατέστησε ένα μυστηριώδες, σκοτεινό, διακριτικό και χθόνιο αντικείμενο λατρείας για τους πολιτισμούς του παρελθόντος. Η ίδια η φυσιολογία του ενισχύει τις απόψεις αυτές, ακόμα και σήμερα, που η επιστήμη το ‘χει – όπως και άλλα - εκτενώς αναλύσει. Γιατί όμως το αιδοίο προκαλεί τόσο δέος;

Στα αγγλικά η λέξη «αιδοίο» είναι “vulva” και προέρχεται από το Λατινικό “volva” ή “vulva” που σημαίνει «μήτρα».
Το ρήμα από το οποίο έρχεται το “vovla” είναι το “volvere” δηλαδή «τυλίγω». Η σχέση φυσικής και ετυμολογίας είναι πρόδηλη.

Κατά τη γέννηση του θηλυκού, δύο τουλάχιστον σημεία του σώματός του είναι αναλογικά μεγαλύτερα από το υπόλοιπο σώμα και θα παραμείνουν σχεδόν σε αυτό το μέγεθος (δηλ. Θα μεγαλώσουν εμφανώς δυσανάλογα) στην υπόλοιπη ζωή του. Το ένα είναι τα αυτιά. Το άλλο είναι το αιδοίο.

Οι απαρχή των θρησκειών βρίσκεται κάπου γύρω από το μυστήριο που αποπνέει αυτό το όργανο. Ήταν λατρείες του γυναικείου φύλου, του κύκλου της ζωής, του αιδοίου ώσπου ήρθαν οι γνωστές μονοθεϊστικές θρησκείες και προώθησαν το πατριαρχικό μοντέλο. Από τότε το αιδοίο φορτώθηκε με πολλά κουσούρια. Ήταν ανίερο, μιαρό, πρόστυχο, εκφοβιστικό, μα πάν’ απ’ όλα κατώτερο. Μέσα απ’ τους αιώνες, αυτό οδήγησε τις γυναίκες σε μια στάση απέναντι στο αιδοίο τους που διακρίνεται από ενοχή. Δε μιλώ απλά για πολλές γυναίκες, όσες ας πούμε πάσχουν από κατάθλιψη. Εννοώ τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών που μεγάλωσαν στις κοινωνίες δυτικού τύπου, στις ισλαμικές χώρες, των εβραίων κλ. Όπως το ανδρικό φύλο ταυτίζει το πέος με την ισχύ και την υπερηφάνεια, έτσι το γυναικείο διακρίνεται από ψυχολογική συστολή.

Έχοντας αυτά φυτεμένα βαθιά στο κεφάλι μου, φαντάζεστε πόσο εξεπλάγην όταν σε ένα καφενείο είδα ένα καδράκι με το ρητό:

«Το μουνί και το μπουκάλι, μ’ έφεραν σ’ αυτό το χάλι.»

Πίσω στο 2004 όταν αυτό συνέβη, ήταν η πρώτη γνήσια αναφορά στο δημόσιο χώρο της λέξης «μουνί» για μένα. Δεν αναφέρομαι σε άλλες περιπτώσεις που έχουμε όλοι δει τη λέξη γραμμένη στους τοίχους ή στο γήπεδο. Αυτή η αναφορά διαφέρει ποιοτικά. Στο καφενείο έστεκε και την άλλη μέρα, δεν προσέβαλε κανέναν και κυρίως, ενώ – προφανώς – αναφερόταν σε ένα συγκεκριμένο «μουνί», ήταν ανώνυμο. Καλούσε τον καθένα να ταυτιστεί ή όχι, ανεξαρτήτως φύλου, με τη φράση.
Θεώρησα αμέσως ότι η παρουσία του κάδρου εκεί έσπαγε μέσα μου ένα ταμπού. Με απελευθέρωνε ανεξάρτητα αν συναισθανόμουν ή όχι. Επιτέλους κάποιος αναφερόταν με έναν τίμιο τρόπο σε αυτό το όργανο. Ακομπλεξάριστα και με ειλικρίνεια. Όχι μαρκετινίστικα. Και συνέχισα να πίνω.


(Δεν μου αρέσει καθόλου το ύφος που μου βγήκε τελικά το ποστ αλλά ήδη με έχει ταλαιπωρήσει πολύ. Χέσε το "ακαδημαϊκό" στυλ. Μείνε στη ουσία.)