βοηθάω το σαλλιγγάρι να περάσει το δρόμο

Για κάποιο λόγο τυχαίνει σε συγκεκριμένες φάσεις στη ζωή μου να αντιλαμβάνομαι (συνήθως τύφλα) επίσης συγκεκριμένα σαλλιγκάρια που έχουν σκαλώσει στη μέση του δρόμου φανερά προβληματισμένα ως προς τα εξής πολύ ανθρώπινα θέματα.
Πού πηγαίνω?
και με την ευκαιρία , τι είμαι?
λοιπόν,αλήθεια, άραγε ,τι υποτίθεται οτι πρέπει να κάνω?

Εχω πάρα πολλές φορές σταματήσει να ρωτήσω ένα σαλλιγγάρι "συγνώμη μήπως είστε ο κύριος Κάντ" αλλα ποτέ δεν πήρα μια ξεκάθαρη απάντηση, πάντα τα ίδια μισόλογα και σάλια ίσως και μια κακή εμπειρία απο βασανιστήρια με αλάτι με πρόσχημα το επιστημονικό ενδιαφέρον. Δε διαμαρτύρομαι. Φαντάζομαι οτι πάντα έπαιρνα την απάντηση που έπρεπε.

Κάθε φορά επαναλαμβάνεται το ίδιο πράγμα. Επεμβαίνω σε αυτή την τυχαιότητα και περνάω το σαλλιγγάρι στην άλλη μεριά του δρόμου. Το σαλλιγγάρι είναι προφανές (άσχετα με την κατεύθυνσή του) οτι ζεί μια τρομακτική και αξέχαστη εμπειρία. Τηλεμεταφέρεται Πετάει Έχει Οργασμο Διασχίζει αποστάσεις μέσα στα μάτια μου. Ούτως ή άλλως και παρά τα φαινόμενα υπάρχει μια καταπληκτική ταχύτητα στο θέμα σαλλιγγάρι ακριβώς όπως με το χρόνο , ναι , όπως το λέει ο πλάτωνας. ο χρόνος είναι κινούμενη εικόνα της ακινησίας. Αυτό ακριβώς . Νομίζω οτι είναι βέβαιο οτι ο πλάτωνας όταν έγραφε τον Τιμαιο είχε φάει σκάλωμα με κάποιο σαλλιγγάρι.

Παρεπιπτόντως έχω τραβήξει ένα ταινιάκι μονοπλάνο στο ηράκλειο της κρήτης πρίν απο χρόνια , λέγεται "Το απίστευτο ταξίδι του Καθηγητή Σαλιγγάρι" και δείχνει τον Καθηγητή Σαλλιγγάρι (που τον υποδύεται ένα σαλλιγγάρι) να διασχίζει ένα κάγκελο μήκους 2 μέτρων. Η ταινία διαρκεί 26 λεπτά.

Επίσης αυτό μου θυμίζει εκείνο το βράδυ στο σπίτι της ariel-i-gorgona που ένας κοχλιός το είχε σκάσει απο το ταψί με τους άλλους χριστιανούς κοχλιούς που σιγοψήνονταν στο τηγάνι και είχε ανέβει πάνω στο μπουκάλι με τη ρακί. Ο psarras είχε πρωτοστατήσει ωστε να του χαρίσουμε τη ζωή τιμώντας το θάρρος του.Διαφωνήσαμε λίγο ως προς το αν ο συγκεκριμένος κοχλιός ήταν θαρραλέος ή απλά αλκοολικός αλλα τελικά συμφωνήσαμε να του χαρίσουμε τη ζωή και τώρα κανείς δεν ξέρει πια που βρίσκεται. Τους υπόλοιπους κοχλιούς τους ξεσκίσαμε. Ακόμα ρουφάμε.

Κάθε φορά που περνάω το σαλλιγγάρι στην άλλη μεριά του δρόμου (έχει τύχει να με πάρει και τηλέφωνο φίλος και να με ρωτήσει "τι έγινε ρε φίλε τι κάνεις" και να του πώ "βοηθάω το σαλλιγγάρι να περάσει το δρόμο") λοιπόν κάθε φορά που βοηθάω το σαλλιγγάρι να περάσει στην άλλη μεριά του δρόμου επιστρέφω σπίτι μου και με βασανίζει το ίδιο επίμονο φιλοσοφικό ερώτημα.
οκ θα με πιάσει ποιητικό αμόκ και είναι θα λίγο μεγάλο πάρτε ανάσα

Μήπως τελικά δεν είμαι σε θέση να ξέρω εγώ τι είναι καλύτερο για ένα σαλλίγγάρι?

μμμ δεν ήταν και τόσο μεγάλο τελικά το ερώτημα, δε με έπιασε παραλήρημα , θέλω να πώ αμα ήθελε να πάει στην ΑΛΛΗ πλευρα του δρόμου απο την οποία το πήγα εγώ και του είχε πάρει 2 ώρες ήδη να διασχίσει το δρόμο ή αν απλά άραζε και είχε κάποια οραματική εμπειρία με τον άγιο Τάδε και εγώ του τη χάλασα λίγο πριν την αποκάλυψη του νοήματος της ζωής ή αν πιό απλά επρόκειτο για ένα σαλλιγγάρι στη μέση του δρόμου ευτυχισμένου μεσα σε ένα σύννεφο έλλειψης σκοπιμότητας και νοήματος τότε μήπως οκ μαλακία που το πέρασα στην άλλη πλευρά του δρόμου και εν πάσει περιπτώσει μήπως κάποια αλλαζονεία? Δεν υποκρίνομαι άραγε και ξεγελάω τον εαυτό μου με μία σύμβαση της φυσικής πραγματικότητας μόνο και μόνο για να νοιώσω ασφαλής εγώ?

Γυρνάω σπίτι μου και φαντάζομαι το σαλλιγγάρι να μου κατεβάζει χριστοπαναγίες και σκέφτομαι πόσο περισσότερο εγκληματίας είμαι τελικά απο τον psarras.
νιάου