Πάει καιρός που έπαψα να μυρίζω
Μαζί
Χάθηκε και ο έρωτας.
Τώρα πια
Μόνο επιθυμίες έμειναν,
Απουσία του απρόσμενου και απροσδόκητου
Ακόμη και το τυχαίο λογικοποιήθηκε
Και η σύμπτωση επιστημονικοποιήθηκε.
Τώρα πια
Μόνο αναμνήσεις
Από το άνθος του κίτρου
Και του ανοιγμένου και υγρού λωτού τη βαρβατήλα.
Τώρα πια
Μόνο την άνοιξη,
Διότι είναι κοινωνικά αποδεκτό,
Διότι το έγραψαν τα περιοδικά και το είπαν στις ειδήσεις,
Μυρίζω τη Μυρσίνη, την Ερατώ, την Αγάπη, την Παναγιά και την Ελπίδα.
Πάει καιρός
Που χάθηκα και γω μέσα στην έλλειψη του έρωτα.
12 σχόλια:
Συγκινήθηκα το ομολογώ.
καλή μεγάλη παρασκευή..
(άκου "του ανοιγμένου και υγρού λωτού τη βαρβατήλα")(!)
Διαβάζω το ποιήμα σου και μου έρχεται στο νου..
" hay algo en el amor que pertenece a este mundo.. pero algo en el amor no es de este mundo."
viernes santo..
Συγνώμη για τα ισπανικά αλλά αυτό μου ήρθε στο μυαλό.
καληνύχτα..
ερωτααααααα εεεερωωωωτααααααα.....
Και όταν λεμε έρωταααααα
εεενοούμεεε εεερωωωταααα...
Ερωτευσου.
egw prospathw, alloi de m'afinoune...
@teresa: muchas graias amiga...me gusto essa cosa que tu mandiste...
οι νερατζιες φταίνε...
τώρα το διάβασα
.
.
ωραιο ήταν... κ ο αναγνωστης ταυτιστηκε.. δυστυχως.
Δημοσίευση σχολίου