Μα έχει ήλιο!

ή " Το κατάστημα των οραμάτων"

Θα ήθελα να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους. Θα ήθελα να μη χρειάζεται καν να δουλεύω για λεφτά. Να μπορώ να μεταφέρομαι από το σαλόνι στο καφενειό κι από την πλατεία σε κάποιο βαγόνι -τρίτη θέση- ενός τρένου. Να ακούω και να ρωτάω. Να εκτίθεμαι ανέμελα στον κίνδυνο να συντριβώ στην αιχμηρή σκέψη τους. Να τολμώ, να προκαλώ.

Θέλω να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους. Περισσότερο όμως με συγκινούν οι πεθαμένοι. Αυτοί που μου προσφέρουν τη δυνατότητα να μιλήσω μαζί τους μόνο φανταστικά, μόνο μέσα από ό,τι ήδη έχουν πει και γράψει. Οι ζωντανοί ενέχουν το ρίσκο να σε απογοητεύσουν στο μελλοντικό πλου της ζωής τους. Οι νεκροί στέκονται εν πλήρει τάξει και ομορφιά, συνεπείς στην ιστορία, απέναντί σου. Ξέρεις ποιοι είναι. Άρα μιλάς σε ευθεία.

Θέλω να μιλήσω, σήμερα Κυριακή, σε πολλούς ανθρώπους. Αυτοί που υπήρξαν στο μικρό και άσημο κύκλο μου δε σας αφορούν. Δε θα καταλάβετε όπως κι εγώ δε θα καταλάβω τους δικούς σας διαλόγους. Μπορούμε όμως να μιλήσουμε φωναχτά με μερικούς που κι οι δύο ξέρουμε ή μπορούμε να γνωρίσουμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αν το επιλέξουμε. Έναν ποιητή, ας πούμε.

Θέλω να μιλήσω στο Μιχάλη Κατσαρό.



Δεν έχω προετοιμαστεί, δεν είμαι δημοσιογράφος κάποιας μηνιαίας ποιητικής επιθεώρησης.
Δεν εκδίδω τη "Γάμπα".


-Πες κάτι, Μιχάλη.

(Ανακάθεται λίγο στην καρέκλα του, όπως κάνουν οι ποιητές για να μας δώσουν χρόνο να ετοιμάσουμε τ' αυτιά μας. Μέχρι να μας φύγει η κάψα της αναμονής και ανέλπιστα ν' αρχίσουν, όταν πλέον δεν το περιμένουμε.)

Όταν…

Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό
όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα σαλόνια
όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου
να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να μιλάς
εγώ πάντα σωπαίνω.

(Κάνει μια πάυση, ακριβώς όση χρειάζεσαι για να διαβάσεις αυτή την παρένθεση.)

Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια και μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να γελούν
όταν ακούω πάλι να μιλούν
εγώ πάντα σωπαίνω.

(Γέρνει μπροστά κι ανοίγει το βιβλίο τσακίζοντάς το περισσότερο στη σελίδα που είναι.)

Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ’ ανοίξω το στόμα μου
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράκτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.

Πάλι σας δίνω όραμα.

_________________________________________________

Έχω μια έντονη επιθυμία να φτύσω στο πάτωμα.

Έτσι λέω να συζητήσω μαζί του. Αν θα καταλάβει ή θα απορήσει, ευτυχώς, δε θα το μάθω ποτε. Ο ήχος που βγαίνει από το στόμα μου κι ο ήχος της πρόσκρουσης στο μωσαϊκό είναι κάτι εντελώς δικό μου - μου θυμίζει ξαφνικά τα παιδικά μου χρόνια. Μια εποχή μου μοιράζαμε αθώοι το στίγμα μας παντού, σα γνήσιοι ποιητές.

________________________________________

Ευχαριστώ, Μιχάλη.

Εδώ το ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ από το αρχείο της ΕΡΤ, ψάξε μόνος σου γιατί δεν κάνει λινκ, αναζήτηση "ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ", σελ. 19.

Πιο πέρα, μια αληθινή επαφή μαζί του.

Λίγο homework.