μη κοιμαστε στις επάλξεις (γ)

Αυτή η κουλτούρα του στυλ "αυτος φταίει , εσεις ειστε μαλακες , εγω τι σας φταίω" εμένα με ξενερώνει. Σε όλη την ανθρωπινη ιστορία , παγκόσμια ή προσωπικά ο τελευταίος υπεύθυνος που θα σκεφτούμε είναι ο εαυτός μας. Όσο είσαι στην επιφάνεια είναι απλά τα πράγματα. Υπάρχει ενα κακό άτομο , με κακή ψυχή που τον έβαλε σε μια θέση μια κακή υπηρεσία της οποίας τη ευθύνη έχει μια κακή κυβέρνηση. Μεχρι εδώ καλα. Είναι για τον πούτσο ο μπάτσος , η Ε.Α. και η κυβέρνηση που μας δουλεύει στη μουρη και δεν δεχεται παραιτήσεις υπευθύνων. Απαιτούμε να αλλάξουν αυτά τα πράγματα και καλά κανουμε. Για τον απλό λόγο οτι είναι προφανή. Παράλληλα όμως με αυτη την αντίδραση υπάρχει και μια παράληλη που είναι μαζί μας αλλα ταυτόχρονα συμπεριφέρεται και εναντίον μας. Είναι οι αναρχικοί. Θα περιμέναμε αυτοί οι τύποι να τα σπάνε όπως θα θέλαμε να τα σπάσουμε εμείς (αλλα δεν το κάνουμε γιατι δε μας το επιτρέπει η θέση μας , η παιδεία μας , η ιδεολογία μας , μπορεί και το θάρρος μας ). Σε κάποιο βαθμό μας ικανοποιεί λοιπόν λίγο (φανερά ή κρυφά) που καίγονται κάμερες , τράπεζες , σύμβολα οτιδήποτε σάπιου υπάρχει στην ελλάδα. Αν μη τι άλλο κατανοούμε την οργή γιατι σε αυτά τα πράγματα ο εχθρός είναι κοινός. Απο την άλλη δυσαρεστεί που αυτοί οι τύποι καίνε καταστήματα , τα αμάξια μας , τα σπίτια μας. Γιατι? Γιατι εμένα το αμάξι μου τι φταίει? ναι προφανώς δε φταίει , προφανώς είναι μαλακία αλλα επίσης είναι προφανές οτι όταν ο στόχος είναι ο άλλος τότε εμείς είμαστε ήσυχοι , δε φταίμε , δεν έχουμε αμεση σχέση με κάτι τόσο τραγικό όσο ο φόνος ενος παιδιού , δε θα γινόταν άλλωστε να φταίω εγώ , εγώ δεν είχα όπλο , δεν ήμουν εκεί , δε σκότωσα.

Μέσα στη μαλακία λίγων ανθρώπων που η θέση τους , η παιδεία τους και η ιδεολογία τους τους επιτρέπει να κάνουν μπάχαλα , εμφανίζεται ξαφνικά μια νέα πιθανότητα. Αυτοί οι άνθρωποι καίνε ότι βρούν μπροστά τους. Εμάς ο εχθρός μας είναι η αστυνομία , η κυβέρνηση , η ηλιθιότητα. Εκείνων το αντικείμενο της οργής τους είναι η πόλη. Μήπως υπάρχει εδώ η καλά κρυμμένη αλλα πασιφανής δήλωση οτι η πόλη είναι υπεύθυνη για το φόνο ενός παιδιού και όχι μονο ένας μπατσος ή μια κακή υπεύθυνη κυβέρνηση? Κανουμε πολύ καλα και θεωρούμε την κυβέρνηση υπεύθυνη για αυτό το γεγονός και όντως είναι και ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΤΩΡΑ. Ωστόσο όταν εμένα μου καίνε το αμάξι , και καίγεται όλη η πόλη τότε αναδιανέμονται οι κατηγορίες για τις ευθύνες του φόνου. Μήπως αυτή κοινωνία στη οποία ζώ είναι πιο σύνθετη απο αυτό που νόμιζα? Μήπως η ζωή μου , ο τρόπος που σκέφτομαι , οι αξίες μου , αυτά που βλέπω και έμαθα να ανέχομαι συνδέονται με ΟΛΑ , όχι μόνο με τη γκόμενα που θα γαμησω ή την καριέρα μου ή ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ μου ή το αυτοκινητό μου αλλα και με την πνευματικότητα , τη ζωή στον κόσμο , με άλλες πόλεις , άλλους ανθρώπους , την άγρια φύση που πεθαίνει , τις φάλαινες , την πολική αρκούδα , τον πόλεμο , την αδικία. Μπά όχι μωρέ. Δε κράταγα εγώ το όπλο. Πως είναι δυνατόν να φταίω εγώ?

Οι αναρχικοί άθελα τους (το πιο πιθανό) είναι οι Ρομπέν των Ευθυνών. Αναδιανέμουν τις ευθύνες σε όλους. Το κάνουν χωρίς να το καταλαβαίνουν συμβολικά , τα καίνε όλα, όχι μόνο τα πρόφανή αλλα και εκείνα που μας αφορούν σε προσωπικό επίπεδο και έτσι μας δίνεται μια ευκαιρία να αντιληφθούμε το πρόβλημα όχι στην επιφάνεια αλλα σε βάθος. Στη βία αυτή (δυστυχώς γιατι τέτοια είναι η εποχή μας) υπάρχει ο σπόρος ενός συνειδησιακού επιτεύγματος. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για τα σκατά της κοινωνίας που ζούμε και η ευθύνη αυτή επεκτείνεται απο το οτι ψηφίζουμε ενα κόμμα που ειναι για τον πούτσο , ως το οτι ζούμε τις μικρες ηλίθιες ζωούλες μας με τα κινητά μας και τις σκατοαξίες μας βρίσκοντας πάντα απαντήσεις στα φαινόμενα για κάτι που στην πραγματικότητα εμείς με την κατεύθυνση της ζωής μας δημιουργούμε.

Σιχαίνομαι όταν γίνομαι κλισέ αλλα η αλήθεια είναι οτι τον Αλέξη τον σκότωσε ο μπάτσος που έχουμε μέσα μας.