ρε άι...

άλλος ρώταγε τι γράφεις...άλλος ότι γράφεις τέτοια ώρα...δεν ήξερα ότι στο arxediamedia έχουμε περιορισμούς στην ώρα και στο τι θα γράφουμε...με νύχια και με δόντια προσπαθούσα να κρατηθώ και να μην ανοίξω το διαόλι...αλλά γεννήθηκα αντιδραστικό και σπαστικό πλάσμα...δικηγορίσκος...συνεχώς με τον λόγο και αντίλογο...
ελέφαντα...σήμερα ξαναγνωριστήκαμε...δυστυχώς τώρα όχι απλά ξέρω ποίος είσαι...αλλά ξέρω ότι σε ήξερα και από πριν...αφιερωμένο...για το στρατό που πέρασε...και για σενα και για μένα...

Καταχνιά
Ερμητικά κλεισμένος από σύννεφα
Σύννεφα που δεν πνίγουν, μα απελευθερώνουν.
Μία ανάσα πριν το γκρεμό
Δεν βλέπω, δεν μπορώ να δω πια
Μάταια προσμένω τη διάλυση
Το μπλε και το γαλάζιο από ψηλά για ν' αντικρίσω.

Δεν θυμίζει τίποτα χακί εδώ πάνω
Τα κτίρια, τα όργανα, οι άνθρωποι
Αφομοιώθηκαν στο ήσυχο, τ’ απόμακρο και το ειρηνικό.
Δεν θυμίζει γη εδώ πάνω
Μάλλον σε ουρανό κατοικώ σαν βρίσκομαι εδώ.
Μοιάζουμε άγγελοι που βάλθηκαν τ’ επίγειο να ζήσουν.

Το λατρεύω αυτό το απόμερο και ειρηνικό μέρος
Για τους χορταστικούς σπινθήρες που μου προκαλεί.
Λατρεύω την ομίχλη, τα σύννεφα, τον ήλιο
Τη θέα που ποτίζει τα σωθικά μου.

Στάλα στάλα απ’ τις χορδές της καρδιάς μου στάζουν οι σκέψεις μου.
Κατακλεισμένος από τα πιο έμορφα λόγια και αισθήματα
Κλεισμένος από την καταχνιά,
Αφήνομαι στο μέρος τούτο να με πάρει ο Βοριάς
Και της ψυχής μου το αστείρευτο σεντούκι να ανοίξω.

Καιρό είχα να αγαπήσω έτσι τις λέξεις
Είχα καιρό να νιώσω Άνθρωπος.

Μες στην βαθιά την ησυχία
Καρτερώ
Το επόμενο βήμα
Το επόμενο τάμα από τους ήχους της καρδιάς μου.

Βάσανο η πένα,
Να γεμίσει δεν μπορεί
Δεν φτάνει να χωρέσουν μέσα σ’ αυτή την καταιγίδα οι εικόνες και τα συναισθήματα
Κι εγώ που λέω πως πικράθηκα που στερήθηκα μία ακόμη ίδια μέρα απ' τη ζωή μου
Να που τώρα μάχομαι την αχόρταγη όρεξη μου για αγάπη να σταματήσω.
Πείνα, πείνα που κράτησε πολύ μα τώρα που με βλέπει εδώ πάνω
Ν’ ανοίγομαι, ν’ ανοίγομαι
Στον ουρανό μου φαίνεται πως κατοικώ
Μόνος, παρέα με αγγέλους
Τον άνεμο, το κρύο, την ησυχία,
Την καταχνιά.