Κίτρινο χαρτί 3

Κάθε φορά που σε ψάχνω και δεν σε βρίσκω, φουσκώνουν τα χείλη και τα πνευμόνια μου και ανησυχώ για την καρδιά που δεν αντέχει να μείνει ήρεμη. Κάθε στιγμή που με πιάνει το άγριο βροχόνερο, στηρίζομαι σε μία ανάσα που χάνεται, σε ένα χαμόγελο που πικράθηκε, μία σταγόνα αίμα που φοβήθηκε να πει το σ’αγαπώ και κυλά αδιάφορα στο τελείωμα του κρεβατιού μου. Δεν αρνιέμαι τη μοναξιά που γεμίζει τις νύχτες μου, τα παγωμένα δάχτυλα των ποδιών μου, που φέρνουν την ανάμνηση της ανοιξιάτικης βόλτας στους κήπους του νησιού μας.
Σαν αρχίζεις όμως να γερνάς, και το βλέπεις στα κόκκινα μάτια των αργοπορημένων ξυπνημάτων σου, νιώθεις την ανάγκη να γυρίσεις εκεί που άρχισες και να αισθανθείς έτσι τη μελανιασμένη αδιαθεσία του απογεύματος. Και δεν χωράει να δείξω πόσο πολύ ενδιαφέρομαι για ένα κουδούνισμα από γέλια, για ένα συγγνώμη καταλυτικό και πολυπρόσμενο, για μία ζεστή χαρά που λιώνει πάνω στο μεσημεριανό φαγητό.
Όμως δεν είσαι εδώ, για να σε ξεχνώ. Δεν χωράς μέσα στην αφάνταστη πολυπλοκότητα των γεγονότων. Και θα ήθελα να ήσουν εδώ. Να δεις...πώς γερνώ και πώς πεθαίνω...σε κάθε χτύπο της καρδιάς μου. Να δεις πώς γίνομαι μεγάλος, όπως θα το ήθελες. Να δεις και να καμαρώσεις το γιο των αγγέλων, το τέλειο του ονείρου, την αγάπη του έρωτά σου μέσα στις εφηβικές σου νύχτες.
Εδώ δεν είναι κανένας τώρα πια. Ούτε εγώ, που ταξιδεύω πολύ πιο μακριά από εσένα. και εκεί, στα ταξίδια μου, δεν βγάζω με ευκολία με ό,τι γέμισα την ψυχή μου. Και δεν βγάζω με τίποτα την αναζήτηση, την αναμονή, την προσμονή ότι θα καταλάβεις...ότι αξίζει να πονάς, αξίζει να μην σου δίνουν, αξίζει να μην έχεις το τέλειο, αξίζει η αγάπη...