ΠAΡΑΛIΓΟ ΜΠAM

Για τρίτη φορά στη ζωή μου προχθές απέφυγα την έκρηξη στο παρά πέντε. Ήταν λίγο πριν το Θησείο όταν ξύπνησα από τη μυρωδιά του καμμένου λάστιχου και της φθαρμένης λαμαρίνας, που έμπαινε απαλά από τη μικρή τρύπα- πρόχειρο air condition, που κάθε ΚΤΕΛ που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει. Κανείς δεν έδειξε να ενδιαφέρεται. Ο οδηγός είχε προ πολλύ πιάσει τα 120 χλμ και έδειχνε πολύ απασχολημένος. Οι Πακιστανοί παραδίπλα μάλλον θα δούλευαν κάνα τριήμερο σερί και δεν έπαιζε να ξυπνήσουν. Η γκομενίτσα με το μαλλί στο θεό είχε κάτσει πρώτο κάθισμα, προφανώς για να γλιτώσει το μυαλό της από συναναστροφη με δυσάρεστες καταστάσεις σαν κι αυτή + το φόβο του βιασμού που κάθε γκομενίτσα, που κάθεται στο πρώτο κάθισμα του ΚΤΕΛ ή στο πρώτο βαγόνι του τρένου, για κάποιο λόγο νομίζει ότι θα της συμβεί, αν έστω και για ένα λεπτό κάτσει γαλαρία ή τελευταίο βαγόνι.. Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Ήμουν μόνος. Ξανά. Και καθόμουν πάνω σε μία ωρολογιακή βόμβα. Και κανείς δε μου έδινε σημασία. Και ντρεπόμουν να φωνάξω, μηπως και όλα αυτά δε συνέβαιναν, παρά ήταν φυσιολογικά ή απλώς αποκυδεύματα (??) της νυσταγμένης φαντασίας μου. Τότε όμως γιατί όλοι οι απ έξω δείχναν τρομοκρατημένοι τη μηχανή κοιτάζοντας μία πάνω και μία κάτω. μία πάνω και μία κάτω? Γιατί έξω από την καθολική εκκλησία οι καθολικοί πιστοί φώναζαν εκστασιασμένοι "Ηabemus Papam" ,"έχουμε Πάπα, έχουμε Πάπα"?

Ο φόβος της έκρηξης μαζί με το φόβο της σύγκρουσης με την νταλίκα του αντίθετου ρεύματος είναι οι πιο χύμα μορφές φόβου. Μόνο που με την νταλίκα ξέρεις ότι αν συνεχιστεί αυτή η επικίνδυνη προσπέραση σε 4 δευτερόλεπτα από τώρα όλα θα έχουν τελείωσει.. Ενώ με την έκρηξη ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί να συμβεί , μπορεί και όχι. Όλη σου η γνώση πάνω στο θέμα είναι πιο πολύ στις άπειρες ώρες που έχεις δει Hollywood παρά στην πραγματική ζωή και τα δεδομένα της στιγμής... Συμβαίνουν άραγες πραγματικά εκρήξεις?

Στο μυαλό μου σίγουρα. Και ήταν τόσο δυνατή, που με είδα να εκτοξεύομαι χωρίς πόδια με το κάθισμα στις φλόγες και να προσγειώνομαι πάνω σε αυτόν τον πανήψυλο φοίνικα στο προαύλειο της εκείνης εκκλησίας λίγο πριν το bios. O φοίνικας πήρε φωτιά και αυτόματα η αγοραστική του αξία, που μέχρι εκείνη τη στιγμή την υπολόγιζα γύρω στα 500.000 ευρώ (οι ψηλοί φοίνικες είναι πανάκριβοι), εξανεμίστηκε. Πάνω σε αυτόν το φοίνικα θα ήμουν νεκρός και άντε μετά να με κατεβάσεις.
Κοίτα πως τα φέρνει η ζωή..
Έχει περάσει κάμποσος καιρός από τότε στην Ταυλάνδη, που παρέα με την Άριελ αναρωτιόμασταν, αν μπορεί κάποιος να σκαρφαλώσει σε ένα φοίνικα από αυτούς τους τεράστιους που εκτείνονταν γύρω μας. Η απορία μας λύθηκε λίγες μέρες αργότερα, όταν μάθαμε ότι μία προγραμματισμένη συναυλία των Rolling Stones, αναβλήθηκε, επειδή ο Κιθ Ρίτσαρτς σαβουριάστηκε άσχημα πέφτοντας από έναν κοκοφόινικα. Τι παιδί!! Το κανονικό θα ήταν, να κάνουμε αυτές τις σκέψεις και μετά να κάναμε έρωτα κάτω από την πανσέληνο της ανατολής, αν η Άριελ δεν ήταν άντρας. Άλλος ένας από αυτούς τους ψυχανώμαλους που αλλάζουν το φύλο στο ψευδώνυμο τους, για να το παίξουν κουλτούρα στο διαδίκτυο. Αυτό βέβαια δεν μπόρεσα να το εξηγήσω ποτέ στη Φόφι, η οποία όταν είδε αυτο (πέμπτη φωτό από το τέλος).... Μακράν η μεγαλύτερη παρεξήγηση του αιώνα! Α ρε Φόφι...

Όπως και να χουν τα πράματα, προτιμώ το σενάριο τέζα πάνω σε ένα φοίνικα (φαντάζομαι κάπως έτσι θα ξεκίνησε και το έθιμο με τα αγγελάκια πάνω στο χριστουγεννιάτικο δέντρο) από αυτό των εγκαυμάτων 4ου βαθμού, οπότε και αυτομάτως θα οδηγούμουν κατευθείαν στην Ερμού, ζητιανιά και παρεούλα με εκείνο τον τύπο, η θέα του οποίου κάνει την πολύχρωμη φυσαλίδα μέσα την οποία ζούμε, στιγμιαία να σπάει και να μπάζει τύψεις και αμφιβολίες..

Ευτυχώς στο 90 πιάσαμε τερματικό σταθμό. Κατέβηκα τρέχοντας και έφυγα βιαστικά προτού το μέρος γίνει βίδες και θρύψαλα. Η πλατεία ντουμάνιασε και μέχρι το τρένο τα πάντα μύριζαν καμμένο λάστιχο. Η μυρωδιά μπήκε μαζί μου στο Θησείο και βγήκε στην Ομόνοια. Ο ελεγκτής δε φάνηκε πρόθυμος να της τσεκάρει το εισιτήριο. Έχω ποτίσει από τη μυρωδιά του καμμένου λάστιχου. Τα πάντα γύρω μου μυρίζουν καμμένο λάστιχο. Ακόμα..
Ήταν ωραία η νύχτα, όταν τα σκεφτόμουν όλα αυτά και γελούσα. Τ ο φεγγάρι ήταν φέτα και καθιστό και όπως λέει η μάνα μου "καθιστό φεγγάρι, καθιστός καπετάνιος"..
Ωραίος τύπος η μάνα μου, σήμερα μάλλον δε θα χει φεγγάρι.