ΣΚΙΕΣ

Ξεκινώ από σήμερα να δείχνω μία σειρά από φωτογραφίες στις οποίες πρωταγωνιστής είναι η σκιά και όχι το άτομο αυτό καθαυτό. Στο τελευταίο μεγάλο ταξίδι που έκανα, στη Λατινική Αμερική απέκτησα μία "λύσσα" με τις σκιές και πιο συγκεκριμένα τη δική μου. Ίσως και να με ωθούσε το γεγονός ότι ένιωθα το ανώτατο θεό των Ίνκας, το θεό του Ήλιου, να έρχεται πιο σιμά. Ίσως ότι ο Ήλιος είχε μία άλλη δυναμική, ίσως πιο δυνατή από τον φιλόξενο Ήλιο που λαμβάνουμε στον ελλαδικό χώρο και δεν ήθελα να φωτογραφώ κατάματα...ίσως γιατί είχε φτάσει η ώρα να βλέπω όχι μόνο τη φωτογραφία, αλλά και τη σκιαγραφία...ίσως γιατί απλά είχε φτάσει η ώρα...ίσως γιατί απλά θέλω να πιστεύω ότι κάτι περίεργο και δυνατό συνέβη σε εκείνο το ταξίδι και προσπαθώ τώρα να αιτιολογήσω το γεγονός ότι δεν μου έχει φύγει ακόμα η γεύση της Λατινικής Αμερικής από τα χείλη μου και μεγαλοποιώ έτσι πράγματα και καταστάσεις...τα σχόλιά σας μπορεί να δείξουν κάτι...

Η πρώτη φωτογραφία που ανεβάζω είναι από τις τελευταίες μέρες του ταξιδιού και μία από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της ζωής μου ως τώρα...με τον Νίνο έχουμε ξεκινήσει εδώ και μία ώρα περίπου για το Aguas Calientes, το χωριουδάκι κάτω από το Macchu Picchu. Είναι απόγευμα, ο ήλιος σιγά-σιγά πέφτει μπροστά μας...έχουμε ακόμα δρόμο κάτω από τα πόδια μας και όχι τις γραμμές του τρένου, όπως θα γινόταν λίγες ώρες πιο μετά...οι σταγόνες του San Pedro αρχίζουν να δροσίζουν την ψυχή μας και να μας δίνουν δύναμη και όρεξη για περπάτημα...2 χιλιόμετρα πέρασαν...30 ακόμα...

I think it’s time to take a picture...λέει με την πάντα ιταλική προφορά του ο Νίνο...ας μην τραβήξουμε όμως το τοπίο μπροστά μας...ας δούμε τι χάνουμε στο πίσω μέρος, καθώς προχωράμε...και κάπως έτσι πήραμε μία φωτο με το τοπίο και μαζί και τις σκιές μας και τις φέραμε ως εσάς...