Συζήτηση από πίσω

Μιλούσαν. Σαν ο καθένας μόνος του. Είχαν αρχίσει να σχηματίζουν έναν ιδιόμορφο διάλογο γεμάτο από αξιωματικές φράσεις και νεκρικές σιωπές.

Αξιωματική φράση- Νεκρική σιωπή- Αξιωματική φράση- Νεκρική σιωπή

Κάθε φορά που ο ένας δε συνέχιζε με περιτριγύριζε η παγωμάρα του θανάτου...και τους ίδιους πιστεύω...γι αυτό και ξαφνικά τσούπ! ανένηπτε μια ο ένας μια ο άλλος, και ησύχαζα...

Η αφηγηματικά αργόσυρτη κίνηση του τρόλλεϋ ταίριαζε απόλυτα με την αργόσυρτη αφήγηση της νεότερης και σύγχρονης ελληνικής ιστορίας που θα ακολουθούσε. Ακριβώς όπως σε ένα συνεπές εμπορικά δελτίο ειδήσεων, το πρώτο θέμα ήταν το Ασφαλιστικό. "Μα να πάρω σύνταξη στα 70 μου?", η εύλογη απορία, και μετά σαν ντόμινο η συζήτηση επεκτείνεται στην πολιτική των ΗΠΑ, τα πυρηνικά, τον πόλεμο, το κατρακύλισμα του δολαρίου, όλα με μία υπόνοια συνομωσιολογίας όπως και η ακόλουθη συζήτηση για την Ε.Ε. και το με ποιους όρους έπρεπε να εισέλθουμε σε αυτήν -γιατί ο κάθε έλληνας ξέρει καλύτερα- και γιατί ΕΜΕΙΣ είμαστε απόγονοι του Αριστοφάνη (στόμφος) και "όταν εμείς γράφαμε για την ειρήνη αυτοί ήταν ακόμα στις σπηλιές!" (όταν εμείς είχαμε χοληστερίνη αυτοί τρώγανε από τα δέντρα κλπ---μπόλικη δοση αρχαιολατρείας._). Με ιστορικούς ελιγμούς που θα ζήλευε και ο Hopsbaum περνούν στο ζήτημα της μετανάστευσης, υπερπηδώντας το πρόβλημα της αστυφιλίας λόγω ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ μετανάστευσης και μεταφέροντας όλα τα δεινά στο 1.800.000 ξένων που α υ τ ή τη φορά δεν είναι "οι ξένοι που μας παίρνουν τις δουλειές" αλλά οι ξένοι που με μία Πολύ περιέργη συνεπαγωγή ευθύνονται για το ότι γεμίσαμε πολυκατοικίες.

Τελειώνει κι αυτό με το εθνικιστικό κρεσέντο ότι οι Τούρκοι είναι πιο έξυπνοι που δεν έχουν ξένους γιατί τους "σφάξανε" όλους. Ατόπημα παραδοχής της ανωτερότητας του "αιώνιου εχθρού" που σπεύδουν να αποκαταστήσουν με βολές εναντίον των Τούρκων στα Πομακοχώρια.

Στρίβοντας στη Λεωφόρο Αμαλίας περνούν από την ιδεοληψία της "Σύγχρονης Τουρκοκρατίας", στα Δεκεμβριανά στη θέα του κτηρίου που φέρει ακόμα τα σημάδια από τις σφαίρες εκείνης της εποχής ("αδελφός εναντίον αδελφού") για να αναρωτηθούν στη συνέχεια τι να απέγινε το κτήριο του ΟΗΕ που ήταν λίγο παρακάτω. Στη "μεγάλη Βρεττανία" επιστρέφουν στη συνομωσιολογία με μία επιχειρηματολογία για το πως ακόμα και σήμερα ναι, ναι ναι είμαστε πιόνια της Βρεττανικής Αποικιοκρατίας. Το Zonar's απαξιούν να το σχολιάσουν, μάλλον τους φαίνεται ξένο πια.

Κατεβαίνουν σε ιστορικά κομβικές στάσεις, ο ένας στο Πανεπιστήμιο κι ο άλλος στο Πολυτεχνείο κι εγώ παω στη δουλειά.

Αμφιβάλλω αν γνωρίζονταν απο πριν...