Λεοπόλδος, Ο Μικρός Σωτήρας Chapter 1b

Μια μέρα είδα μακρυά στο τέλος του λιβαδιού καπνό. Πολύ καπνό. Σαν καμινάδα. Όταν ο καπνός άρχισε να έρχεται πολύ κοντά μας, εγώ άρχισα να ανησυχώ. Όλα τα άλλα καλαμπόκια γύρω μου άρχισαν να φωνάζουν και να κλαίνε. Ρώτησα τη μητέρα μου τι τρέχει.

«Μικρέ μου Λεοπόλδο,» μου είπε, «Δεν έχουμε σωτηρία! Είναι η εποχή του Θέρους! Έφτασε το τέλος μας!»

«Μητέρα, μήπως έχετε τριπάρει όλοι;», της απάντησα με ανέμελο ύφος, γιατί όντας ο μικρότερος της αγέλης δεν είχα ακούσει ποτέ τις ιστορίες για τον Κούλλη, γνωστό και σαν «Ο ΘΕΡΙΣΤΗΣ».

Ξαφνικά μέσα από τους καπνούς και τα κλάματα των αδελφών μου ξεπρόβαλε το τέρας. Τέτοιο πράμα δεν έχω ξαναδεί. Ένα μεγάλο, κόκκινο τέρας, που έβγαζε καπνούς από τον κώλο του και πάνω του καθόταν ο Θεριστής, ο οποίος το είχε πρωτύτερα δαμάσει. Το στόμα του τέρατος ήταν από πίσω, κοντά στον κώλο, με τεράστια δόντια που μακάβρια σύνθλιβαν τα λεπτά κορμιά των αδελφών μου.

Έκλεισα τα μάτια και άρχισα να προσεύχομαι για το έλεος του Θεού. Πριν καλά καλά το καταλάβω, είχα κι εγώ σωριαστεί στο χώμα. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τη μητέρα μου ξαπλωμένη δίπλα από μένα, αργοκλείνοντας τα μάτια.

«Μάνα μη φεύγεις, σε παρακαλώ!»
«Αντίο καλέ μου, τα λέμε άπστεαρς...», μου είπε. Άραγε τι να εννοούσε; Δεν θα μάθαινα ποτέ. Τα μάτια της μητέρας μου είχαν ήδη κλείσει και δεν θα άνοιγαν ποτέ ξανά....



Τώρα βρίσκομαι σε ένα σάκκο φτιαγμένο με περισσή μαστοριά. Είναι απο καμβά και είναι μεγάλος και καφετής. Είναι λίγο στενάχωρος όμως, γιατί είμαστε πάνω απο πενήντα καλαμπόκια εδώ μέσα. Ένας, δύο καλαμπόκια πιο κάτω, μου είπε πως μας πηγαίνουν στη σφαγή.

Δεν το πίστεψα ούτε για μια στιγμή. Στη σφαγή; Γιατί να σφάξουν εμάς; Τι τους κάναμε;
«Για να μας φάνε», ακούω να μου λέει μια φωνή από πίσω.
«Μη γίνεσαι γελοίος!», του φώναξα. Ποιός θα μπορούσε να ήταν τόσο απάνθρωπος, ποιος θα μπορούσε να είχε τόσο αρρωστημένο, καννιβαλίστικο μυαλό ώστε να θέλει να φάει ένα καλαμπόκι;

Σταματήσαμε να κινούμαστε. Κάποιος ή κάτι σήκωσε το σάκκο όπου μας περιείχε και κάπου μας κουβάλισε. «Βοήθειααααααααααα!», άρχισα να φωνάζω, ώντας επηρεασμένος από τις αλλόκοτες παρανοϊκές ιστορίες που είχα ακούσει πρωτύτερα στο ταξίδι μας μέσα στο στοιβαγμένο σάκκο. Ξαφνικά το όν που μας κουβαλούσε σταμάτησε. Κοντοστάθηκε και μας έριξε αμέσως κάτω. Κατεύθυνα το βλέμμα μου προς την κορυφή και είδα φως! Αλήθεια, πόσος καιρός είχε περάσει από την τελευταία φορά που είχα δει φως;

Σιγά σιγά η χαραμάδα απ’όπου ερχόταν το φως άρχισε να μεγαλώνει και η λάμψη του γινόταν όλο και λαμπρότερη. Άρχισα να στριγγλίζω από έκσταση.
«Επιτέλους! Οι προσευχές μας εισακούστηκαν αδέλφια! Ο Θεός μας έστειλε τους SWAT! Σύντομα θα λυτρωθούμε όλοι μας! Ζήτω!». Κανένας δεν είπε τίποτα. Όλοι με κοίταζαν περιφρονητικά.

Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά καθως περίμενα τους SWAT να ανοίξουν το σάκκο και να με ελευθερώσουν. Όχι, ας μην γίνομαστε εγωιστές. Να ΜΑΣ ελευθερώσουν. Ναι, έτσι είναι καλύτερα.

Το κορδόνι που μας χώριζε από τον έξω κόσμο είχε σχεδόν λυθεί. Σιγά σιγά μέσα στο άπλετο φως που τύφλωνε τα μάτια μας που είχαν συνηθήσει το παρατεταμένο σκοτάδι, άρχισα να διακρίνω μια φιγούρα. Τότε με έλοθσε κρύος ιδρώτας. Έμεινα παγωμένος να βλέπω εκέινον που είχε ανοίξει το σάκκο. Δεν είπα λέξη. Ήξερα ότι το τέλος μας είχε φτάσει. Όχι, δεν ήταν οι SWAT, που είχαν έρθει να μας σώσουν. Όχι, όλα ήταν στο μυαλό μου, όλα ήταν ψέματα. Ήταν κάτι κακό. Κάτι χειρότερο. Κάτι χείριστο. Κάτι αναπάντεχο. Κάτι ευκολόχρηστο. Κάτι μπλε. Κάτι μυτερό στην μια άκρη και ασημί και στην άλλη άκρη στρογγυλό και μπλε. Τι ήταν;


Ποιός είναι ο μυστηριώδης δολοφόνος που άνοιξε τον σάκκο με τα καλαμπόκια; Και άραγε θα καταφέρει ο μικρός Λεοπόλδος να ξεφύγει από το φρικτό θάνατο που τον περιμένει; Θα μπορέσει άραγε να σώσει τα αδέλφια του πριν καούν όλοι μαζί στην πύρινη κόλαση;

Όλα αυτά και αλλα πολλά...

«Δεν θα με πάρετε ποτέ ζωντανό!»
«RUN, FOREST, RUUUuuuuuuun!»
*RAKATAKATAKATAKATAKA!!!*
«ΟΟΟοοοοοχιιιιιιιιιιιιι..........»
*KABLAAAAM*
piou piou piou ipouu piouuuu

…στο επόμενο επεισόδιο του «Λεοπόλδος : Ο Σωτήρας»! Αξίζει να το χάσετε!