πώς με πάτησε το μαύρο αμάξι

οκ λοιπόν , όλο λοιπόν και ούτε ένα φάρμακο. Εκείνο το βράδυ το είχε σκάσει απο το ζωολογικό κήπο ενα πράσινο λιοντάρι. Κανείς δεν ήξερε γιατι ήταν πράσινο. Ακόμα λιγότεροι αναρρωτιόντουσαν γιατί ήτανε λιοντάρι. Είχανε όλοι κλειστεί τρομαγμένοι στα σπίτια τους, στους δρόμους τριγυρνούσε μονάχα ενας μελαγχολικός επιθεωρητής. Οι γυναίκες άκουγαν απο τη κουζίνα τους τη θάλασσα να έρχεται και να φεύγει. Επικρατούσε πάλι ησυχία πιο απορροφητική και απο εκείνη της ερήμου, δηλαδή υπέθετα οτι υπήρχαν εκεί ψάρια καπνοδοχοκαθαριστές ή φωταγωγοί που κατάπιναν κάθε ήχο με ραββινική ευλάβεια. Και πράγματι. Κάπου στον ουρανό αυτού του βυθού μια επιγραφή απο νέον έγραφε «τηρείται σιωπή ιχθύος» είδος πινακίδας τηλεπαιχνιδιού applause αλλα στο ανάστροφο. Αναβόσβηνε πένθιμα, σκέφτηκα οτι κάποιος επρόκειτο να πεθάνει. Μιά μπαλαρίνα χόρευε κάτω απο τις ταράτσες υδραργυρικών τοπίων σαν εκείνο απο το προηγούμενο όνειρο. Το ήξερα απο παλιά , λεγόντουσαν τα αρνητικά της νύχτας, επρόκειτο για σεληνιακά λιβάδια με μώβ λουλούδια που μόνο αργότερα κατάλαβα οτι ήταν υάκινθοι. Δυσκολευόμουν να περπατήσω σε αυτό ή στο άλλο όνειρο, δε μπορούσα να ανοίξω το στόμα μου μολονότι υπήρχε η επιληπτική ανάγκη να καλέσω αυτό το πτηνό στα σύννεφα που ήταν κάποιο είδος πλυντηρίου ή κρατήρα. Το έλεγαν υάκινθο των οριζόντων ή φοίνικα γιατι κάθε πρωί ανακάλυπτε το αλφάβητο απο την αρχή. Προσπάθησα πάλι να μιλήσω αλλα οι λέξεις στο στόμα μου ήταν γράμματα απο μακαρόνι με γεύση τέσσερα ή τρία τυριά και το μόνο που κατάφερα να πώ ήταν όμεθερμηνευόμενονεστί. Ημουν σε πολύ δυσάρεστη θέση. Ευτυχώς υπήρχαν μικροί πιγκουίνοι που έκαναν τσουλήθρα στις φλέβες μου και έτσι όταν γύρισα να κοιτάξω πίσω είδα να στέκεται εκεί ο μελαγχολικός επιθεωρητής είχε βάλει το κεφάλι του μεσα στο στόμα του πράσινου λιονταριού που τελικά τον κατάπιε και δεν έμεινε τίποτα παρα μόνο μια μικρή λίμνη που πάνω της χτενίζεται κάποιος που τον λένε Πέτρο