ΑΣΠΡA MAΛΛIA MΑΥΡA ΡOYXA

Άχαρο πράμα να είσαι αυτόπτης μάρτυρας σε τροχαία δυστυχήματα. Απ το μπαλκόνι του σπιτιού μου, βλέπω συχνά κάμποσα από δαύτα. Ένα σταυροδρόμι είναι, όπου απλά κανείς δε σταματάει. Ο βαθύς γδούπος της σύγκρουσης, τα τζάμια που θρυμματίζονται, οι λαμαρίνες που λυγίζουν. Πετάγομαι τρέχοντας κάθε φορά. Μ αρέσει να χαζεύω, χωρίς να παρεμβαίνω. Έχω την αίσθηση, πως αν μιλήσεις τη στιγμή του τσακωμού για το τι είδες, θα βρεθείς στο δικαστήριο, να ορκίζεσαι στο ευαγγέλιο και να στέλνεις κάποιον φυλακή. Δε θέλω να το κάνω αυτό, παρόλο που θα με ενδιέφερε κάποια στιγμή να παρακολουθήσω κάποια δίκη. Όχι όμως κάτι τέτοιο. Κάτι πιο ενδιαφέρον. Τη δίκη ενός τρομοκράτη ή ενός δολοφόνου ίσως. Όχι, όχι, καλύτερα να μη μιλάς σε αυτές τις περιπτώσεις. Καλύτερα να φτιάχνεις καφέ και να αράζεις.

Συμβαίνουν διάφορα τέτοια τελευταία. Ο αδελφός μου ήταν παρών στην καραμπόλα της εθνικής πριν μερικές μέρες. Ήταν από αυτούς, που βρίζαν την κίνηση, μα στη συνέχεια το βούλωσαν βλέποντας εκείνη τη νεαρή κοπέλα να γελάει νευρικά στο κινητό, ενώ περιφέρεται πλάι σε πτώματα, διαλυμένα αμάξια, χέρια που κρέμονται στα παράθυρα. Ο αδελφός μου είπε, ότι είδε ένα κομμένο κεφάλι στην άσφαλτο. Μπορεί και να το φαντάστηκε όμως. Άσχημα όλα αυτά και δεν είναι τα μόνα, γαμώτο. Προχθές ένας αξιωματικός του ελληνικού στρατού στη Σάμο, έφυγε στο γκρεμό ενώ οδηγούσε. Ενώ άλλος ένας πιτσιρικάς φαντάρος αυτοκτόνησε, αυτή τη φορά στην Κύπρο. Τα δύο τελευταία δε δημοσιοποιηθήκαν. Το πρώτο γιατί δεν υπήρχε λόγος, το δεύτερο γιατί συνέπεσε με τις εκλογές και προφανώς δε συνέφερε κανέναν.

Μ αυτά και μ αυτά από μικρός έχω ένα προαίσθημα, πως από τροχαίο θα πάω. Περνάω τις λεωφόρους τρέχοντας κι ας είναι πράσινο. Σφίγγω τα δόντια ενστικτωδώς σε κάθε προσπέραση νταλίκας στην εθνική Αθηνών- Πάτρας. Ξεκινάω μαθήματα οδήγησης έχοντας πλήρη επίγνωση των παραπάνω. Δε γίνεται αλλιώς. Οι φόβοι ξεριζώνονται μόνο αν βουτήξεις βαθιά μέσα τους και τους αρχίσεις στα μπουκέτα. Όσο ο θάνατος ταξιδεύει πλάι μας σε απόσταση ενός χεριού από τον αριστερό μας ώμο, κάθε αίσθημα ασφάλειας είναι επίπλαστο, οποιαδήποτε απόπειρα ταξινόμησης του μέλλοντος καταδικασμένη να αποτύχει.

Στατιστικά η αυτοκτονία είναι μία γυναικεία υπόθεση τόσο στην πράξη όσο και στη σκέψη. Επίσης αυτοί που φοράνε γιαλιά, τα βγάζουν λέει πριν σαλτάρουν στο κενό. Ωραίο αυτό. Φαντάζομαι δε συμβαίνει το ίδιο και με τους φακούς επαφής. Η ταυτόχρονη αυτοκτονία του Αντρέ Γκόρζ και της γυναίκας του με τον τρόπο που έγινε και τα νοήματα που φέρει, αποτελεί ότι πιο σημαντικό συνέβη την τελευταία δεκαετία σε αυτή την ήπειρο. Δείχνει το δρόμο και ανοίγει επιτέλους μία συζήτηση, που λέει ότι ο αυτοκαθοριζόμενος, αξιοπρεπής θάνατος, θα έπρεπε να είναι δικαίωμα του καθενός μας.