Το ντέρμπυ

Σήμερα για κάποιους είναι μια οποιαδήποτε Κυριακή. Ξύπνησαν αργά, χαζεύουν το Ε και απο το απόγευμα θα αρχίσουν να κανονίζουν τα διάφορα ποτάκια στο κέντρο. Για κάποιους άλλους -και σε αυτούς ανήκω και εγώ- αυτή η Κυριακή είναι από τις πολύ δυνατές του χρόνου. Γράφω με αφορμή το ντέρμπυ και την έντονη απέχθεια που τρέφω για τους πάσης φύσης illuminati αυτού του τόπου που απόψε στις 21.30 θα είναι στην Πανόρμου ή στο DVDδικο της περιοχής τους και θα κάνουν ένα αφοριστικό σχολιάκι όταν πέσουν τυχαία κατα τη διάρκεια του ζάπινγκ πάνω στο ματς.
Σε αυτή τη στείρα και τεχνοκρατική εποχή που ζούμε ελάχιστα πράγματα θα σου βγάλουν τόσο πάθος και συναισθηματισμο όσο η μπάλα. Το '89 εκτός από τον υπαρκτό σοσιαλισμό πήρε μαζί του και μια βασική συνιστώσα για κοινωνική ισορροπία: την πολιτική νοούμενη ως φαντασιακή διέξοδο του κόσμου για την εκτόνωση των έμφυτων ανταγωνιστικών τάσεων και κυρίως ως πεδίο ελεγχόμενης σύγκρουσης των κοινωνικών παθών. Όσοι βλέπουν μπάλα έχουν αδιαμφισβήτητα νιώσει την μεγάλη ποικιλία συναισθημάτων που απορρέει από π.χ. ένα φάουλ του Καραγκούνη στο Euro. Έχουν νιώσει σε όλο τους το μεγαλείο τη λύτρωση της ανατροπής, τη νίκη του αουτσάιντερ έναντι του ισχυρού, την στενοχώρια και την αίσθηση αδικίας για ένα αποτέλεσμα. Όσοι περιμένουν οτιδήποτε από τα παραπάνω στο κοινωνικό πεδίο θα τους φαν τα μαύρα γεράματα, όσοι το περιμένουν στο θρησκευτικό δεν θα το δουν ποτέ. Μην προτρέξει κάποιος να μου πει ότι αυτά είναι κάλπικα και ότι "δεν μπορεί να χαίρεσαι εσύ για 22 πολυεκατομμυριούχους που κυνηγάν μια μπάλα". Η ακόμα ότι είμαι ένα πρόβατο που το εκμεταλλεύονται οι ομάδες-εταιρίες για να πάρει καινούριο κότερο ο Κόκκαλης. Ο ανορθολογισμός που βγάζει το παιχνίδι, οι σημαίες, τα μπινελίκια, οι οπαδοί είναι σπάνιος και θα γίνεται όλο και πιο σπάνιος όσο ολοένα και περισσότεροι θα υιοθετούνται οι εργαλειακές ηθικές επιταγές του λογιστή, του φυσικού, του διαφημιστή και θα εξοστρακίζουν το συναίσθημα ως κάτι παράταιρο στον ορθολογικό ιστό της δυτικής αντίληψης. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στο εξωτερικό. Κάνε μου εσύ ένα Γερμανό να χοροπηδάει για οποιοδήποτε άλλο λόγο και τα παίρνω όλα πίσω Το συναίσθημα ακόμα και να μην είμαι εγώ στο γήπεδο και να κλωτσάω βιώνεται τόσο έντονα ώστε να είναι πιο πραγματικό ακόμα και από άμεσές μου εμπειρείες. Και ναι. Το αγοράζω αυτό το συναίσθημα από τον Κόκκαλη, το Νικολαίδη και τον Αμπράμοβιτς όπως αγοράζω ένα πακέτο τσιγάρα ή τα δικαιώματα χρήσης ενός DVD.
Γουστάρω με τρέλα να επικοινωνώ με ανθρώπους που δεν θα είχα τίποτα κοινό αν δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο. Χάρηκα όσο τίποτε άλλο την σύντομη συζήτηση με έναν παππού στη Σκιάθο για την κλήρωση της ΑΕΚ με τη Σεβίλλη ("Αυτοί παλλικάρι μου έχουν κάτι σεντερ φορ διαόλους"). Σε αυτή την κουβέντα δεν υπάρχουν μορφωμένοι-αμόρφωτοι, σωστοί και λάθος, ειδικοί και μη. Είναι μια από τις πιο άμεσες συζητήσεις που μπορείς να έχεις. Και εκεί έγκειται η γοητεία της: όλοι χωράνε. Είμαστε προικισμένοι να έχουμε ένα από τα πιο διεφθαρμένα, τριτοκοσμικά πρωταθλήματα στην Ευρώπη. Το παρασκήνιο που προκύπτει από αυτό το μπάχαλο είναι ένα από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα στην Ελλάδα σήμερα. Οι διάλογοι του Μπέου με τον Κούγια, ο Μάντζιος που χάθηκε στα ζάρια, η "κόμπρα"όπως έλεγαν το Μπόρχα το μεγαλύτερο παλτό που έχει δει αυτή η χώρα, ο Ψωμιάδης που μάσησε και κατάπιε την ακάλυπτη επιταγή, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ που έβριζαν την Αθήνα τις προάλλες στην Τούμπα όσο έπαιζε η εθνική, τα ενός λεπτού σιγή που διακόπτωνται από τον κλασικό γηπεδάκια που ξεστομίζει αφάνταστες χυδαιολογίες... Πειράζει που εγώ γελάω με αυτά και όχι με τα αστεία mail με τις γατούλες και τα παπάκια που μου'ρχονται σωρηδόν; Ξέρω, και στην πολιτική συμβαίνουν αυτά και ακόμα πιο διασκεδαστικά (λέγε με Μαντούβαλο). Στην πολιτική υπάρχουν όμως επιπτώσεις και δεν έχω φτάσει ακόμα το επίπεδο αταραξίας του cool πενηντάρη για να γελάω και με αυτά με την ψυχή μου.

Τεσπά, enough said που θα λεγε και ο επίσης ποδοσφαιρόφιλος Morrissey. Τα λέμε σπίτι μου 21.15...