Η AΣXHMH ΠΛEYΡΑ ΑΥΤΟΥ TOY KOΣMOY

Σιχάθηκα και βαρέθηκα να ακούω πολιτικούς και δημοσιογράφους. Τα ίδια τα ίδια τα ίδια και τα ίδια. Όλα κλισέ μόνο κλισέ και μούφα. Δεν μπορεί να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, που να πιστεύουν σε αυτούς, σε αυτό το μοντέλο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσα μας που να πιστεύουν σε αριστερά, δεξιά, δημοκρατικές δυνάμεις, προοδευτικές παρατάξεις, συντηρητισμούς, αρνούμαι να δεχτώ ότι ακόμα κάποιοι δέχονται και προωθούν αυτό που ονομάζεται "πολιτική". Τόση υποκρισία αρνούμαι να δεχτώ ότι έχει αποδέκτες. Ίσως η παντόφλα μου να έλκεται από αυτή τη φάση. Θεωρώ πιο λογικό σαν εικόνα την παντόφλα μου να ψηφίζει, από κάποιους που περιμένουν με αγωνία το μεθαυριανό debate.

Τα παραπάνω δεν είναι απογοήτευση ούτε μηδενισμός.Η πολιτική έχει πεθάνει όχι επέιδή το λέω εγώ, αλλά επειδή η αποσύνδεση του κοινωνικού ιστού είναι τόσο τεράστια, που πλέον το πράμα δεν μπορεί να λειτουργήσει. Πως γίνεται κάποιος να τρέφει αισθήματα συμπάθειας για τον πρωθηπουργό του, τη στιγμή που δε γνωρίζει πόσα παιδιά έχει ο γείτονάς του? Τι με συνδέει με τον Δίπλα? Υπάρχει πραγματικά κάποιο κοινό συμφέρον, την διαχείριση του οποίου θα μπορούσαμε να την εμπιστευθούμε σε κάποιο τρίτο άγνωστο, ανάμεσα σε μένα, τον αγρότη της Λάρισας, τον ψαρά στα Κουφονήσια κι έναν ταξιτζή από το Ρέθυμνο? Η απάντηση είναι όχι, δεν υπάρχει τίποτα που να μας συνδέει, πέρα από την άμεση προσωπική επαφή, που συμβαίνει τη στιγμή που συμβαίνει και αν ποτέ συμβεί. Και αυτό είναι κάτι που μπορούμε να διευθετήσουμε και μόνοι μας, μην τρελαθούμε κιόλας.

Η έννοια του έθνους είναι ένα παραμύθι που χει πάψει προ πολλού να μας νανουρίζει, τα περί κοινωνίας χαώνονται αν λάβει κανείς υπόψη τα ποσοτικά δεδομένα, αμύνεσθαι περί πάρτης και άγιος ο Θεός. Και its ok, είναι λογικό αν το καλοσκεφτείς. Δεν υπάρχουν λάθη. Όπως στη φυσική έτσι και στην πραγματική ζωή, το ενδιαφέρον αρχίζει να μετατοπίζεται από το μάκρο σε ένα πιο μίκρο επίπεδο και από ότι φαίνεται εκεί θα κριθεί το παιχνίδι, άσε που έχει και πιο πολύ ενδιαφέρον. Γιατί εκεί ανατρέπονται οι κανόνες, επικρατεί η έκπληξη, το απροσδιόριστο, αυτό που καμιά φορά δεν έχει λόγια για να εκφραστεί και αν κανείς λάβει υπόψη κάποιους παλιούς γλωσσολόγους, που λένε ότι η πραγματικότητα οφείλει την ύπαρξή της στις λέξεις που έχουμε συμφωνήσει να την περιγράφουν, τότε καταλαβαίνουμε ότι η βαλίτσα μπορεί να πάει πολύ μακρυά. Ένα ωραίο σύνθημα που θυμάμαι λέει ότι, κακός ο ιμπεριαλισμός αλλά η κατάθλιψη είναι ακόμα χειρότερη (κάτι τέτοιο τέλως πάντων) και λέει τα πράματα με το όνομά τους. Κανένα κόμμα, κανένας πολιτικός, παπαγαλάκι δεν μπορεί να βελτιώσει τη ζωή μου, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράματα. Όλο το παιχνίδι παίζεται στις παρέες, τις γκόμενες, την οικογένεια, τις προσωπικές υπαρξιακές αναζητήσεις. Μίκρο is the answer.

Όποιος ανοίξει τώρα την τηλεόραση μπορεί να απολαύσει την υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Όλα τα νούμερα μαζεμένα, κλαμμένα και σταναχωρημένα. Αν πραγματικά το θέλαν όλοι αυτοί + 150 άλλοι σαν κι αυτούς και χειρότεροι θα μπορούσαν να χτίσουν 500 χωριά και να μορφώσουν 3000 παιδιά, αλλά δεν το κάνουν. Αντιθέτως για κάποιον ακατανόητο λόγο επιμένουν να μεταθέτουν την ευθύνη σε μας. Είναι οι ίδιοι που τα χουν κάνει σκατά και προσπαθούν τώρα να με γεμίσουν τύψεις. Κάτι σαν την κλιματική αλλαγή και τις τεράστιες βιομηχανικές εταιρείες που σε συνενόηση με την greenpeace, βάλαν ένα ψυχάκι πιτσιρικά να με απειλεί ότι θα με πλακώσει στο ξύλο, γιατί ξαφνικά εγώ φταίω για το φαινόμενο του θερμοκηπείου.

Γάμησε τους όμως αυτούς. Κάνε το πείραμα τώρα. Κλείσε το volume για λίγο. Κοίτα τις σκιές αντί για τα σώματα. Είναι κρίμα που απλοί άνθρωποι τσακώνονται μεταξύ τους για μία θέση parking, για μία ουρά στα goodys. Ο σκηνοθέτης της "γλυκιάς συμμορίας" και του "τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα" Νίκος Νικολαίδης πέθανε σήμερα. Much Respect..