ΜIA ΦOYNTΩΣH MIA ΦΛΟΓΑ

Πριν από κάμποσες μέρες μία τεράστια κίτρινη πεταλούδα με διπλή σειρά φτερών προσγειώθηκε στο αριστερό μου πόδι (το καλό).. Δεν ενοχλήθηκα από την παρουσία της. Αυτό που στην πραγματικότητα μου έκανε εντύπωση , ήταν η αντίδραση του διπλανού μου, ο οποίος έδωσε μια στην πεταλούδα, με μια πράσινη μυγοσκοτώστρα και την έλιωσε. Με στεναχώρεσε αυτή η κίνηση. Θυμήθηκα τον εαυτό μου πολλά χρόνια πριν, στο μέσο ενός σκοτεινού εγκαταλελειμένου μεταλλείου, να κρατάει φακό και να ψάχνει το τέλος της διαδρομής. Ένας θόρυβος ακούστηκε, λίγο χώμα έπεσε και φζουυμ μία λευκή πεταλούδα πετιέται μπροστά μου. Πανικοβληθήκαμε και κάναμε πανικόβλητη μεταβολή προς την έξοδο. Στα μισά του δρόμου το μυαλό μου καθάρισε και θυμήθηκα τη λευκή πεταλούδα. Τη θεώρησα σημάδι και θέλησα να εξερευνήσω το συμβολισμό της. Αν έφτανα στο τέλος του μεταλλείου και το τούνελ γκρεμιζόταν, αδιαμφησβήτητα θα ήταν κακό σημάδι, αν όχι... Έκανα πάλι μεταβολή αποφασισμένος αυτή τη φορά να λύσω την απορία μου. Φτάσαμε στο τέλος του τούνελ και γυρίσαμε ασφαλείς. Από τότε οι λευκές πεταλούδες είναι το αγαπημένο μου σημάδι, ότι όλα βαίνουν καλώς..
Αυτή βέβαια ήταν μία κίτρινη πεταλούδα οπότε... δεν παύει όμως ο βίαιος θανατός της να έχει προκαλέσει πολλές αλλαγές εδώ μέσα. Η πράσινη μυγοσκοτώστρα αποκαλείται πλέον και πεταλουδοσκοτώστρα, ενώ ο γκριζόκίτρινος λεκές από τα πεταλουδοέντερα έχει κολλήσει στο αριστερό πατζάκι της παραλλαγής μου λίγο πάνω από το γόνατο και όποιος δε γνωρίζει πραγματικά, παρεξηγεί την προέλευσή του...

Η χθεσινή νύχτα ήταν από εκείνες που ήθελα να κάνω ένα στριφτό, πριν πέσω για ύπνο. Συνήθως αυτές οι νύχτες είναι όμορφες.. Ήταν περασμένες 12, είχε ηχήσει το σιωπητήριο και οι περισσότεροι κοιμόντουσαν. Στη μεγάλη αυλή του στρατοπέδου σε ένα παγκάκι πίσω από την εκκλησία καθότανε ο Γιώργος Δόκου, ένας παθιασμένος με το Θεό στρατιώτης και γρατσουνούσε το μπουζούκι του. Έκατσα δίπλα του αθόρυβα, άναψα το στριφτό χαζεύοντας καναδέζες, ασθενοφόρα, ερπιστριοφόρα και το μεγάλο δέντρο στη μέση της αυλής. Ένα βατράχι πέρασε από μπροστά μου. Ένα κουνούπι με τσίμπησε. Μισώ τα κουνούπια.. Ο Γιώργος Δόκου σόλαρε στις ψηλές νότες χαμηλά, τις πιο παραπονιάρικες. Σκέφτηκα κάποιες υπέροχες στιγμές που έζησα τελευταία και μερικές άσχημες. Τις έβαλα στο μπλέντερ και ήπια το χυμό τους. Ευχήθηκα να είχα μία μπύρα εκείνη τη στιγμή. Ο δεκανέας αλλαγής συνόδεψε 5 φαντάρους στη βόρεια πύλη. Οπλίσαν, πυροδοτήσαν 2 φορές. Ο ήχος της σκανδάλης κάλυψε το σκοτάδι της νύχτας. Ο Γιώργος Δόκου συντονίστηκε στο ρυθμό, ανέβασε την ένταση, δε θυμάμαι ρε γαμώτο τι τραγούδησε.. Περίεργες στιγμές γεμάτες νόημα. Ο αξιωματικός υπηρεσίας ξαφνιάστηκε και στράφηκε προς εμάς. Αγνόησα το φόβο μου και τις 10 φυλακές που το ίδιο πρωί είχα φάει στο κεφάλι. Μου ήταν ξεκάθαρο, ότι δεν μπορούσα να χάσω αυτό το σκηνικό, όποιο και αν ήταν το τίμημα.. Μου αρέσει η μουσική.. μου αρέσει η μουσική, γιατί ενώνει και εξευμενίζει τους ανθρώπους, ακόμα και τους πιο σκληρούς..

"Έλα τώρα να τραγουδήσουμε το πιο όμορφο χασάπικο που γράφτηκε ποτέ", μου είπε χαμογελώντας, όταν έφυγε ο αξιωματικός. Έσβυσα το τσιγάρο και τον καληνύχτισα. Του είπα ότι ήταν μακράν η ομορφότερη στιγμή σε αυτούς τους 4 μήνες στρατού. Αισθάνθηκα λίγο ηλίθιος, μα το εννοούσα..