MIA BOKAMBYΛIA ΘΕΛEI NA ME ΠNIΞΕΙ

Από μικρός πίστευα, ότι η ύλη έχει περίεργες ιδιότητες, που δύσκολα γίνονται αντιληπτές από γυμνές αισθήσεις. Ότι δεν της αξίζει αυτή αυτή η ύποπτη καχυποψία, που τρέφουν για αυτή όλες οι μεγάλες θρησκείες, ίσως από υπερβολική γνώση, ίσως από υπερβολική άγνοια..

Τις προάλλες ένα λουκάνικο μου μίλησε σε πολύ έντονο ύφος. Δεν του έδωσα σημασία, μα εκείνο επέμενε. Γύρισα, το κοίταξα με απορία και το λουκάνικο συνέχιζε να μονολογεί σε μία νέα, ακατανόητη για τον άνθρωπο γλώσσα. Θέλησα να επικοινωνήσω μαζί του, να γίνουμε φίλοι, αλλά αμέσως το μετάνιωσα, όταν μια σταγόνα καυτό λάδι εκτοξεύτηκε από τα σπλάχνα του τηγανιού και μου έκαψε τη μύτη. Στα δάση της Ταυλάνδης πάλι, μια μυστήρια σαύρα άραζε νωχελικά στους κορμούς των δέντρων και κάθε που βράδιαζε άνοιγε το στόμα της και επαναλάμβανε μονότονα τη λέξη "γκέκο¨. Τι ήθελε να πει η σαύρα ¨¨γκέκο¨? Καθόμασταν με την Άριελ και το φιλοσοφούσαμε με τις ώρες, όταν μέσα σε μία λάμψη φωτός αντιληφθήκαμε, ότι έχουμε να κάνουμε με μία φυλή φωτισμένων εξωγήινων με τη μορφή σαύρας, εξόριστων από τον πλανήτη τους, που τριγυρνούν στο σύμπαν από γενιά σε γενιά διαδίδοντας κωδικοποιημένα τη μία και μοναδική λέξη που απαντάει με μιας σε όλα τα μυστήρια του σύμπαντος και τα ερωτήματα της ύπαρξης... ¨γκέκο¨. Επίσης το ψυγείο τώρα τελευταία παίζει ένα φοβερό άμπιεντ.

Το παιχνίδι όμως έχει αγριέψει. Η ύλη φαίνεται να ξυπνάει από τους αιώνες καταναγκαστικής χειμερίας νάρκης, που της είχαν επιβάλλει οι ενωμένοι δικτάτορες της ψυχής και του πνεύματος και στέλνει εναντίον τους τον πιο αδίστακτο κυνηγό, το πιο αιμοβόρο αρπακτικό που διαθέτει... τη βοκαμβύλια. Πρώτο της θύμα εγώ.

Η βοκαμβύλια στο μπαλκόνι του σπιτιού μου στην αρχή ήταν απλά κατακόκκινη, κάλυπτε τον κήπο και μας τραβούσαν φωτογραφίες οι τουρίστες. Είχε πλάκα. Στη συνέχεια μεγάλωσε, ψήλωσε και μας έκανε και σκιά εκείνα τα καλοκαιρινά μεσημεράκια, όταν τρώγαμε οικογενειακώς ψάρια και θαλασσινά ή κάποιο άλλο πιάτο που συνοδευόταν συνήθως από πατάτες τηγανητές και χωριάτικη σαλάτα. Γούσταρα πολύ τότε. Ήταν ωραία φάση. Ήμασταν παιδιά και τριγυρνάγαμε ανέμελα όλη μέρα. Κάναμε βουτιές από τη βάλα και το φάρο. Πάιρναμε φυσοκάλαμα, φτιάχναμε βελάκια με καρφίτσες και την πέφταμε κρυμμένοι στα χωράφια στους ¨μεγάλους¨, που πηγαίναν στο αλώνι να καπνίσουν στα σκοτεινά και να χορέψουν μπλουζ.

Τώρα όμως κάμποσα χρόνια μετά η βοκαμβύλια έχει επαναστατήσει, δρα ανεξέλεκτη και κοντεύει να καταπιεί εμένα, το σπίτι, το χωριό και σύντομα, αν την αφήσουμε, όλη την Ελλάδα. Όρμηξε στην πέργκολα, την καβάλησε και αφού την πλάνεψε, έσπασε βίαια τα δύο κεντρικά της ξύλα, που στήριζαν την καλαμωτή και την κεραία της τηλεόρασης. Τώρα ούτε καλαμωτή έχουμε ούτε κεραία τηλεόρασης. Παράλληλα στρατιές εκατοντάδων πεσμένων φύλλων κάλυψαν τη σκάλα μετατρέποντας σε στίβο καταδρομέων τα σκαλοπάτια. Την ίδια στιγμή ένα πελώριο αγκαθωτό κλαδί, καμουφλαρισμένο στο χρώμα της νύχτας, έφραξε την είσοδο απο άκρη σε άκρη κι έτσι τώρα κάθε επίσκεψη στο σπίτι μου ισοδυναμεί με ένα εν δυνάμει παιχνίδι με το Θάνατο... Δεν το απολαμβάνω πια.

Η μάχη είναι σκληρή. Σαβουρώθηκα στις σκάλες, γρατσούνισα την πλάτη μου, προχθές λίγο έλειψε να με αφήσει τυφλό. Ο τοπικός γκουρού με συμβούλεψε να κάνω ειρήνη μαζί της, να τη δεχτώ ως έχει και να κοιτάξω να διδαχθώ από τη μεταξύ μας συμβίωση.. ¨Τι άλλο μπορείς να κάνεις, από το να πάρεις όλα τα ρίσκα πάνω σου και να περιμένεις την καταστροφή¨, μου είπε και κοίταξε ανατολικα. Λες?

Οι μέρες περάσαν, η ζέστη ήρθε, οι πρώτες τόπλες τουρίστριες κάναν δειλά δειλά την εμφάνισή τους και τώρα με τη βοκαμβύλια περνάμε μια χαρά. Έχουμε γίνει φίλοι, εγώ πράσινος αυτή κόκκινη, έχει ο καθένας το χώρο του και μου προσφέρει και την τέλεια κάλυψη όταν θέλω να κάνω βρωμοδουλιές.. Τώρα πια αγαπιόμαστε βαθιά. Μου ξεκουράζει το βλέμμα με αυτό το παραδεισένιο της χρώμα και μου δίνει μαγευτική θέα ανάλογα με το φως του ήλιου σε συνδιασμό με το καφέ της γης, το φρεσκοβαμμένο λευκό των σπιτιών και το γαλαζιο μπλε του ουρανού και της θάλασσας. Το επόμενο βήμα είναι να τη δέσω, να τη σουλουπώσω λιγάκι, ίσως να της ρίξω και κανένα κλαδεματάκι.

Το περιστατικό με το λουκάνικο, ο dj ψυγείος, η συχνή επαφή με τα ¨γκέκο¨ και τώρα η δολοφονική βοκαμβύλια που μετατράπηκε σε τάντρα γκόμενα, ενισχύουν τη θεωρία μου για την ύλη. Κανείς τώρα πια δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Δεν είμαστε μόνοι. Πρόσεχε τι λες. Μη γυρίσεις απότομα... κάποιος σε παρακολουθεί.
Φωτίστηκα!