τα arxedia MEDIA στην (α)πορεία

Από τις χθεσινές ρακές είχαμε συμφωνήσει ότι "ναι, φυσικά και θα πάμε στην πορεία". Εϊχαμε όλοι μας να πάμε από τις τελευταίες (κόσσοβο-ιράκ-κλίντον).. Ήταν φυσικά κοινός τόπος (όπως άλλωστε έχει ξανααναφερθεί σε αυτό εδώ το blog ) το γεγονός ότι στη γαμημένη αθήνα δεν υπάρχει ούτε ένα μπλοκ (αυτή η ηχητική ομοιότητα με τη λέξη blog αποτέλεσε αγαπημένο αστείο κατά τη διάρκεια της πορείας) στο οποίο να συμμετάσχεις και να μη νοιώθεις κοτόπουλο. Δε σου βγαίνει να φωνάξεις, δε νοιώθεις ότι εκπροσωπήσε, δεν μπορείς να νοιώσεις ότι συμμετέχεις, είσαι ένα κοτόπουλο. Ωστόσο, θα ήταν ιδιαιτέρως χοντρό να μην κατέβουμε στο δρόμο σήμερα. Και μόνο ότι μπορείς να περπατάς πάνω στους άδειους δρόμους της πόλης είναι ένα αρκετά ισχυρό κίνητρό για να το κάνεις. Και αρκετά ακόμα.. (+extra bonus : κάμποσοι ξένοι)
Ξεκινήσαμε λοιπόν από το μεσημέρι να προσπαθούμε να ξυπνήσουμε ο ένας τον άλλον. Τέλος καλό όλα καλά, φάγαμε κ ήπιαμε πρωινό στο σπίτι του φρέσκου psarra και φορτωθήκαμε στο μετρό -τη διαδρομή του οποίου περάσαμε σε βαθύ παραλήρημα γέλιου εξαιτίας δε θυμάμαι τί(νος).. Με το που βγήκαμε στην επιφάνεια, 2 ξένα γκομενάκια έπεσαν πάνω μας ξεσπώντας για το πόσο ξενέρωτη είναι η πορεία μας και πόσο στη χώρα τους (δε μας είπαν πού) δεν είναι έτσι και ότι έμαθαν ότι το μόνο συμπαθές μπλοκ είναι το free parade και πού είν΄αυτό. Αφού της στείλαμε στο αρχαιολογικό μουσείο, λίγα μέτρα πιο κάτω (και συγκεκριμένα : στο μουσείο) συνειδητοποιήσαμε ότι η πληροφορία περί museum που είχαν μάλλον θα εννοούσε το "εδώ". Δεν πειράζει, έδειχναν ότι θα τα κατάφερναν μια χαρά και έτσι.
Τίγκα και τέρμα το μεγάφωνο κυρίες και κύριοι και φτάσαμε στο σημείο εκκίνησης της πορείας (δηλαδή στο τέλος της). Η δική μας ιστορία ήταν προδιαγεγραμμένη: αφού "δεν έχω τόπο δεν έχω ελπίδα", θα διασχίζαμε κατά μήκος όλη την πορεία για να κάνουμε χάζι (άλλωστε έφτανε το ότι είμασταν απλά εκεί). Μετά το απαραίτητο chill out μπροστά στο βήμα απ΄όπου εξαγγέλονταν οι ενθουσιώδεις χαιρετισμοί και αφού παρέλασε από μπροστά μας και το διάσημο πια "free parade" που αποτελείτω από ένα ξεσκισμένο βαν με ενσωματωμένη γεννήτρια του ποπ κορν, μια βουλγάρα στη θέση του συνοδηγού που έπινε μαυροδάφνη από πλαστικό μπουκάλι του 1.5 λίτρου και καμιά 10αριά τρομοκενήτες που κουνούσαν τα ράστα τους με ιδιπάθεια στους ρυθμούς της turbo-trance ,ξεκινήσαμε (μαζί με την πορεία) για το μεγάλο ταξίδι (αν και θα πρέπει να αναφερθεί ότι αυτό που πραγματικά μας κινητοποίησε ήταν τα 4000 ντεσιμπέλ των προαναφερθέντων -πανηγυρικών κατά τα άλλα- χαιρετισμών των επίσης προαναφερθέντων μεγαφώνων του ποπ κορν)

Και ανεβαίναμε, ανεβαίναμε ,ανεβαίναμε...
Σε κάποιο σημείο αρχίσαμε να συναντάμε ίχνη πρώην μπαχάλων
Και ανεβαίναμε, ανεβαίναμε ,ανεβαίναμε...
Τα ίχνη των πρώην μπαχάλων αρχίζουν να συνοδεύονται από αυτή την ευχάριστη ευεξία που σου προσφέρουν τα αγνά χημικά των αγαπημένων φρουρών της δημοσίας τάξης της πατρίδος μας (σε αυτό το σημείο πέφτει και η μπαταρία της φωτοφραφικής)
Και ανεβαίναμε, ανεβαίναμε ,ανεβαίναμε...
Και φτάσαμε στην πρεσβεία. Και περάσαμε τους μπάχαλους.
Αυτό ήταν: Μία που τους περάσαμε, και μία που τρώγαμε χημικά και τρέξιμο από τους μπαχάλους που τρώγαν χημικά και τρέξιμο από τους μπάτσους για την επόμενη 1.5 ώρα. All-time classic σκηνικό. Λάθος κίνηση.

Nα σημειωθεί εδώ (παρόλο που οι πέτρες κ οι μολότωφ προσφέρουν ένα μοναδικό συνδυασμό αδρεναλίνης και ικανοποίησης από τον καιρό που όντας στο γυμνάσιο βλέπαμε τα επεισόδια της Σεούλ) ότι οι μπάχαλοι είχαν ενσωματώσει το συναίσθημα της απόρριψης από όλη την υπόλοιπη πορεία και αντί να δρουν ως "αχ τα πυρωμένα νιάτα", δρούσαν ως τρομοκρατο-κλεφτο-λεηλάτες. Κάποια μάλιστα στιγμή ένα ιταλικό κομμουνιστικό μπλοκ βρήκε κανονικά το μπελά του επειδή φώναξε "fasistas-fasistas" σους μπάχαλους που παρέλασαν από μπροστά τους. Αυτό κόστισε έναν άνθρωπο στο δρόμο.. Όλοι οι γύρω-γύρω όμως ήταν κότες, παράγοντας το τραγικό συναίσθημα του να σκέφτεσαι : "καλά ρε μαλάκα, πού είναι οι μπάτσοι να τους/μας σώσουνε από τους τρομοκράτες;". Καμιά ομάδα όμως εκείνη τη στιγμή δε θα σχηματιζόταν ποτέ για να ξεφτιλίσει και να κυνηγήσει τους μπάχαλους (μόνο οι τιμημένοι οικοδόμοι που μες στην καρδιά μου τους έχω όταν τους κυνηγάνε και πέρνουνε τον πούλο, αλλά εκείνη τη στιγμή γύρω-γύρω υπήρχαν μόνο κότες με σημαιάκια)

Τέλοσπάντων, με τα πολλά, βρισκόμαστε πάλι -οι περισσότεροι- κάπου προς το Σύνταγμα ,κόκκαλα από τα χημικά. Εντελώς όμως, μιλάμε για πολύ, πάρα πολύ χημικό! Προσπεράσαμε τους μελλοθάνατους πελάτες του macdonalds που βρήκαν το σωστό το μέρος για να προφυλαχθούν και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε την Ερμού για να φάμε κανά σουβλάκι σαν άνθρωποι σε καθαρό αέρα. Μάταια! Την ώρα που έκανα τα ντήλια μου με ένα πακιστανό για να αγοράσω -άλλο- ένα ζευγάρι από αυτά τα συμπαθέστατα μαγνητάκια που αποτελούν το τελευταίο hype του κάγκουρα, ένα νέο ποτάμι χημικών, μπαχάλων και μπάτσων (με αυτή τη σειρά) ξεχύνεται εκ νέου στην Ερμού αναγκάζοντάς μας να επιδωθούμε στο γνωστό sport των τελευταίων ωρών: "τρέχα μαλάκα". Ενώ από το βάθος άκουγα την Ερμού να σπάει, σκεφτόμουν πόσο ίσως και να τους εκτιμώ καθώς ήταν η αιτία της μοναδικής εικόνας που ζούσα μπροστά μου: πανικόβλητοι υπάλληλοι και κομπολογάδες μαγαζάτορες των τουριστάδικων και κοσμηματοπωλείων της Αδρειανού μαζεύουν όπως-όπως την καλαίσθητη πραμάτεια τους και κλειδώνονται τσιρίζοντας στα μαγαζιά τους. Απίστευτο θέαμα! Μέσα σε 2 λεπτά δεν υπήρχε ούτε ένας eminem! ούτε ένας σάτυρος! ούτε ένα σουβέρ-τσολιάς! Ούτε μία eurovision! (αν δεν έπρεπε να σπάσεις το πρατήριο της eurovision, τότε τί;)

Κλεφτοπόλεμος, μπάτσοι, δρομάκια, σπασίματα,αλλόφρονες τουρίστες, εκρήξεις, χημικά, χάσιμο..

Τέλοσπάντων, βαρέθηκα : κατευθείαν στο κλείσιμο γιατί νύσταξα επικίνδυνα --> Στην τελική ξαναβρεθήκαμε, τέρμα ακουσμένοι από τα χημικά, να τρώμε κοκορέτσια και σουβλάκια μπροστά στην tv βλέποντας τα επεισόδια. VIVA GRECIA!!

(μόνο αυτοί μετράγανε : ξένοι φυσικά)