Το χαρούμενο βήμα του ανόητου (ή το ζήτημα με την τέχνη 3)

Το ζήτημα με την τέχνη είναι κατα βάση απλό.
Ο δημιουργός δεν πρέπει να παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του.
Αν το κάνει κινδυνεύει να χάσει την αθωότητά του.
Η αθωότητα αυτή είναι το είδος της απλότητας που χρειάζεται για να γίνει κατανοητό το αίτημα της τέχνης.

Όταν ο άνθρωπος γεννιέται ,τα βλέπει όλα για πρώτη φορά και αυτή η όραση είναι αποκαλυπτική για τις αληθινές διαστάσεις των πραγμάτων. Αργότερα όταν αποκτάει εμπειρίες και γνώση , τα πράγματα χάνουν αυτή την αρχική τους εικόνα ,αποκτούν περισσότερο υλικές διαστάσεις και λιγότερο φανταστικές , ο άνθρωπος μαθαίνει να φορτίζει τις λέξεις και τα πράγματα με την μπερδεμένη και αναγκαία πολυπλοκότητα των προσωπικών του εμπειριών , ξεχνάει τη χρησιμη απλότητα της παιδικότητας του , ξεχνάει πως να παίζει. Έχει μάθει πια τους κινδύνους και τις χαρες της ζωής και έχει σηκώσει γύρω του ένα τείχος που τον προστατεύει και του δίνει την ευκαιρία να επιλέγει τι ερεθίσματα θα δεχτεί. Σκοπός του τείχους είναι να φιλτράρει τα ερεθίσματα ανάλογα με τη χρησιμότητά τους.
Ο δημιουργός ,απο μια ιδανική θεση, δεν είναι δυνατόν να επιλέγει τι ερεθίσματα θα δεχτεί.
Δεν μπορεί να κάνει παζάρια με την έμπνευση για την καλυτέρευση της δικής του θέσης.
Είναι καταδικασμένος να μη φιλτράρει τα ερεθίσματα σύμφωνα με τη χρησιμότητά τους.
Αυτό ονομάζεται η ευτυχισμένη κατάρα με τις 7 σκιές.

Ο δημιουργός πρέπει πάντα να έχει σε μια ασφαλή μεριά του μυαλού του οτι το έργο του είναι πραγματικά ενδιαφέρον μόνο όταν δεν είναι μίζερο ,δηλαδή όταν δεν το καταπιέζει να βγεί στην επιφάνεια. Γιατι η τέχνη είναι φτιαγμένη απο το ίδιο υλικό με τη θρησκεία και οτιδήποτε κατοικεί στο ασυνείδητο. Κάποια πράγματα βγαίνουν στην επιφάνεια με τον καιρό τους και όσο και αν τα πιέσεις δεν θα εμφανιστούν. Με αυτή την έννοια ο καλλιτέχνης δεν είναι μάγος , είναι ιερέας. Δεν προσπαθεί να ελέγξει τη τέχνη, αντίθετα τη λατρεύει και γίνεται κοινωνός της.

Ο καλλιτέχνης δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος με δυνατότητες στο πεδίο της σκέψης.Αντίθετα , επειδή ακριβώς η σκέψη γίνεται με την εμπειρία λαβύρινθος που μέσα της μπορεί να χαθεί η έμπνευση, ο καλλιτέχνης πρέπει να φροντίζει η διάνοιά του να επηρεάζεται απο το έργο του και όχι το έργο του απο τη διάνοιά του.Όπως ακριβώς με την αναπνοή. Δεν αναπνέουμε για να ζήσουμε αλλα επειδή ζούμε, αναπνέουμε.

Το καλλιτεχνικό έργο πρέπει να αναπνέει , να έχει γύρω του ελευθερο χώρο να εξελιχθεί μόνο του , ανεξάρτητα απο τη διάνοια του δημιουργού του. Ο δημιουργός είναι ο πατέρας και το δημιούργημα του δεν είναι πια δημιούργημα αλλα γέννημα , δηλαδή παιδί. Κάθε σωστός παιδαγωγός θα μας πεί οτι τα παιδιά χρειάζονται χώρο να εξελιχθούν μόνα τους χωρίς τον διαρκή έλεγχο των γονιών τους. Θα ήταν λάθος να πιστέψουμε οτι ενα παιδί ανήκει στον γονιό του περισσότερο απο όσο ανήκει στον εαυτό του. Τελικά το σωστό θα ήταν να πούμε οτι όταν το παιδί γεννιέται , δεν ανήκει σε κανέναν. Θα πάρει το δικό του δρόμο και ο πατέρας δεν μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό πέρα απο το να το κλειδώσει στο σπίτι ή να το πλακώνει στα χαστούκια όταν γυρνάει σπίτι μετά τα μεσάνυχτα, πράγμα που τελικά δε θα ωφελήσει κανέναν.Αυτός είναι ο λόγος που ο θεός αν και Παντοδύναμος επιτρέπει στο φίδι να σουλατσάρει στον παράδεισο. Ο ανθρωπος είναι το παδί του , ελεύθερος να καθορίσει ο ίδιος την πορεία του και να φάει ή όχι το φρούτο των επιλογών.

Τα πράγματα ασφαλώς είναι πάντα αναλογικά.
Οι αναλογίες δεν έχουν τέλος και για να βεβαιωθεί κάποιος για αυτό , το μόνο που χρτειάζεται είναι να παρατηρήσει τη φύση.

Aπο όλες τις τέχνες , εκείνη που έχει υποφέρει περισσότερο είναι η μουσική.
Η μουσική βιομηχανία σήμερα είναι ασφαλώς ένας κακός πατέρας , ένας πατερναλιστής γονιός της εποχής του Όλιβερ Τουίστ.
Η μουσική σήμερα μας ζητάει ένα ακόμα πιάτο σούπα και εμείς του το αρνιόμαστε γιατι αυτό που έχουμε γεννήσει δεν καταλαβαίνουμε οτι δεν είναι κτήμα μας αλλα ανεξάρτητος οργανισμός που το mastering δεν έχει σκοπό να παγώσει στο χρόνο σαν κάτι αιώνιο και αμετάβλητο. Η μουσική άλλωστε θα συνεχίσει να υπάρχει ακόμα και όταν ο άνθρωπος εξαφανιστεί. Το mastering είναι για τη μουσική ό,τι ο αριστοτελισμός για το σύμπαν. Μια ανθρώπινη σύμβαση για την κατανόηση του εαυτού.

Ο καλλιτέχνης τελικά είναι ο ευτυχισμένος Ανόητος.
έχει το δύσκολο έργο του παιδιού στη φάση της δημιουργιας και το ακόμα πιο δύσκολο έργο του πατέρα στη φάση της αποδέσμευσης του έργου του απο τον ίδιο.
Τελικά θα καταλήξει quite fucked up εκτός κι αν δεν πάρει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά.
Το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να βηματίσει χωρίς σκέψη και να βουτήξει στο κενό , αδιαφορώντας για τις συνέπειες της πτώσης.