RUN......JUMP......FEEL GOOD.

Ένα κυριακάτικο, ανοιξιάτικο, ηλιόλουστο πρωινό, ξυπνάς και ντύνεσαι για να κατέβεις να πάρεις την κυριακάτικη εφημερίδα σου (DVD κι έτσι). Βγαίνεις έξω από τη πολυκατοικία σου και κοντοστέκεσαι. Ανοίγεις σιγά σιγά τα μάτια για να συνηθίσουν το φως. Αποφασίζεις πως μια τέτοια μέρα πρέπει να περπατήσεις λίγο. Δεν είναι ανάγκη να πάρεις την εφημερίδα από το κοντινότερο περίπτερο. Ξεκινάς λοιπόν χαμογελαστός και πηγαίνεις.
Στο δρόμο σου βρίσκεται ένα κάγκελο. Ένα από αυτά τα διάσημα κάγκελα του Αβραμόπουλου. Αρχίζεις και σκανάρεις ασυναίσθητα τη περιοχή για να βρεις το άνοιγμα που θα σε οδηγήσει στο απέναντι πεζοδρόμιο και μόλις το βρίσκεις χαράζεις πορεία προς αυτό. Από πίσω σου ακούς ποδοβολητά να έρχονται κατά πάνω σου. Δε προλαβαίνεις να γυρίσεις. Το μόνο που κάνεις ενστικτωδώς είναι ένα βήμα προς τη μέσα μεριά του πεζοδρομίου. Σε προσπερνάει ένα τυπάκι με απίστευτη ταχύτητα, πηδάει, πατάει πάνω στο κάγκελο και κάνοντας μία κωλοτούμπα προσγειώνεται πάλι στο έδαφος και συνεχίζει να τρέχει. Πριν όμως ολοκληρωθεί αυτή η σκηνή και όσο ο τύπος είναι στον αέρα, σε προσπερνάνε άλλοι τρεις τύποι. Ο ένας πατάει σε ένα δέντρο, πηδάει, γυρνάει 360 μοίρες και προσγειώνεται 2 μέτρα μετά το κάγκελο. Ο δεύτερος πατάει πάνω στο κάγκελο και ακουμπώντας μόνο τα χέρια του στην οροφή, περνάει πάνω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο και ο τρίτος πατάει στο κάγκελο και εκεί που νόμιζες ότι θα πετάξει κι αυτός, γυρνάει ολόκληρος τούμπα και προσγειώνεται εκεί από ‘που πήδηξε. Ξαναπιάνει το κάγκελο, το πηδάει κι αυτός και συνεχίζει να τρέχει μαζί με τους άλλους, ώσπου κάποια στιγμή χάνονται από τα μάτια σου μέσα στη πόλη.
Παγωτό!
Η πρώτη ερώτηση που σου περνάει από το μυαλό είναι «Τι έγινε τώρα?».

Θα σου απαντήσω εγώ λοιπόν, μιας και ήμουνα ο δεύτερος από αυτούς που περάσανε από δίπλα σου πριν από λίγο. Αυτό που μόλις είδες λέγεται parkour. Γεννήθηκε στη Γαλλία πριν από 10 χρόνια από τους David Belle και Sebastien Foucan. Είναι ένας αχταρμάς από ενόργανη γυμναστική, πολεμικές τέχνες και ακροβατικά. Αλλιώς λέγεται και free running. Οι traceurs (έτσι λέγονται αυτοί που εξασκούν το άθλημα) εκμεταλλεύονται τα «φυσικά» εμπόδια της πόλης για να τρέχουν και να κάνουν άλματα. Ειλικρινά δεν είναι τόσο απλό, όσο ακούγεται και σίγουρα είναι πολύ πιο εντυπωσιακό. Το γαμάτο είναι ότι το μόνο που χρειάζεσαι για να κάνεις parkour είναι μία φόρμα, ένα καλό ζευγάρι παπούτσια και μια πόλη.

Όταν ξεκινήσεις, η πόλη αλλάζει. Δεν έχεις πια μπροστά σου κάγκελα και τοίχους. Έχεις πίστες. Κάθε μία διαφορετική. Πότε είναι ένα κάγκελο, μία σκάλα ή ακόμα και η ταράτσα της πολυκατοικίας σου. Τα βλέπεις όλα από μια διαφορετική οπτική γωνία. Κάθε μέρα ξεπερνάς κι ένα διαφορετικό κόλλημα του εγκεφάλου σου και νοιώθεις τέλεια γι’ αυτό. Κάθε μέρα ένα καινούριο άλμα, μια καινούρια πίστα. Και πιστέψτε με, υπάρχουν άπειρες πίστες.

Για περισσότερες λεπτομέρειες:
http://www.parkour.com/
www.le-parkour.com

Αξίζει να ρίξετε μια ματιά στα videάκια για να πριζωθείτε.