Ωδή στην Άνοιξη!

Ήρθε η Άνοιξη! Άνοιξη στο Παρίσι! Τι καλά! Θ’ αγοράσω λευκή και κόκκινη κλωστή να φτιάξω μαρτάκι. Να πιάσω το Μάρτη, να τον τυλίξω στο χέρι μου, να τον δέσω καλά καλά να μη μου φύγει. Να μη φύγει η Άνοιξη, και ξανάρθει ο χειμώνας, και τα κρύα, και οι θάνατοι από τα κρύα στους δρόμους, και στο μετρό, και το κορίτσι με τα σπίρτα δεν έχει πια άλλα σπίρτα ν’ ανάψει, και οι άστεγοι στο Παρίσι άλλα σκουπίδια να κάψουν, και εσύ συνεχίσεις να ζεις αιχμάλωτος στο παγωμένο παλάτι της Βασίλισσας του Χιονιού, και το κρυσταλλάκι στο μάτι σου δεν λειώσει, και συνεχίσεις να μη μ’ αναγνωρίζεις, να μη με ζητάς, να μη μ’ αγαπάς..

Ήρθε η Άνοιξη! Θα βγω να μαζέψω λουλούδια. Κίτρινα και πορτοκαλιά. Να στολίσω το νέο μου σπίτι. Να μοσχοβολήσει το νέο μου σπίτι. Να καλωσορίσω την Άνοιξη. Να την καλέσω στο νέο μου σπίτι. Να τη βάλω να καθίσει στο τραπέζι πλάι στα κίτρινα ανθάκια και το ανοιχτό παράθυρο. Να τη φιλέψω γλυκό τριαντάφυλλο και κρύο καφέ. Σε ψηλό ποτήρι, με παγάκια και καλαμάκι. Σαν αυτόν που πίνει η Άνοιξη στην Ελλάδα τέτοιες μέρες.

Ήρθε η Άνοιξη! Είναι τώρα που στήνω αυτί στο παράθυρο και περιμένω ν’ ακούσω το κάλεσμά σου. (Βλέπεις, είναι τώρα που έχω ανοιχτό το παράθυρο). Είναι τώρα που θα βγεις κι εσύ στο δικό σου ανοιχτό παράθυρο και θα φωνάξεις το όνομά μου. Είναι τώρα που οι ταξιδιάρικες αχτίνες του Ήλιου θα πάρουν τη φωνή σου και θα την φέρουν ίσα με το περβάζι μου. Είναι την Άνοιξη που περιμένω χαρμόσυνη είδηση. Που γεννιέται η Φύση, ο Ήλιος, τα λουλούδια, ο Έρωτας… Είναι την Άνοιξη που σε περιμένω. Ήρθε η Άνοιξη! Σε περιμένω.