Τζ. Μ. Κούτσι- «Σκοτεινές χώρες» (Νόμπελ Λογοτεχνίας 2003)

1.2. Στόχοι και επιτεύγματα των υπηρεσιών προπαγάνδας. Εξαπολύοντας ψυχολογικό πόλεμο, στόχος μας είναι η καταρράκωση του εχθρού. Ο ψυχολογικός πόλεμος είναι η αρνητική λειτουργία της προπαγάνδας. Η θετική είναι να δημιουργήσει την πεποίθηση ότι η πολιτική μας εξουσία είναι ισχυρή και ακλόνητη. Αν εξαπολυθεί αποτελεσματικά, ο πόλεμος της προπαγάνδας φθείρει τον εχθρό συρρικνώνοντας το έμψυχο δυναμικό του και καθιστώντας τους στρατιώτες του μη αξιόμαχους και πιθανούς λιποτάκτες στο μέλλον, ενώ ταυτόχρονα ενισχύει τη νομιμοφροσύνη του πληθυσμού. Κατά συνέπεια το στρατιωτικό/ πολιτικό δυναμικό της είναι αυτονόητο. Παρ’ όλα αυτά η επίδοση των υπηρεσιών προπαγάνδας των ΗΠΑ στο Βιετνάμ παραμένει απογοητευτική. Αυτό είναι το συμπέρασμα από την ανάλυση του περιεχομένου των ειδησεογραφικών προγραμμάτων μας κατά το διάστημα 1965- 1972. Οι αντάρτες και οι υποστηρικτές τους αντέχουν στην πίεση που ασκούμε επάνω τους.(...) Άρα το σωστό σημείο εκκίνησης της έρευνάς μας θα πρέπει να είναι το εξής: Μήπως στη φυσική και την ψυχολογική δομή του πληθυσμού υπάρχει κάποιος παράγοντας που τον κάνει να αντιστέκεται στον επηρεασμό μέσω των προγραμμάτων μας;

1.3. Έλεγχος. Οι υπηρεσίες προπαγάνδας μας πρέπει να αρχίσουν να εφαρμόζουν το πρώτο άρθρο της ανθρωπολογίας του Φραντς Μπόας: Αν θέλουμε να αναλάβουμε τη διακυβέρνηση μιας κοινωνίας, θα πρέπει είτε να την καθοδηγήσουμε στα πλαίσια της δικής μας κουλτούρας, είτε να ξεριζώσουμε την κουλτούρα της και να επιβάλλουμε νέες δομές. Δεν μπορούμε να καθοδηγήσουμε την σκέψη των αγροτών του Βιετνάμ, παρά μόνο αν αναγνωρίσουμε ότι οι αγρότες του Βιετνάμ είναι αγράμματοι, η οικογενειακή τους δομή πατρογονική, η κοινωνική τους τάξη ιεραρχική και η πολιτική τους τάξη αυταρχική, αν και κατά τόπους αυτόνομη. (…). Είναι λάθος να αντιμετωπίζουμε τους Βιετναμέζους ως άτομα, επειδή από την ίδια τους την κουλτούρα είναι έτοιμοι να καθυποτάξουν τα ατομικά τους συμφέροντα για χάρη της οικογένειας, της ομάδας ή του χωριού. Η ορθολογιστική προώθηση του ατομικού συμφέροντος έχει λιγότερη σημασία από τη γνώμη του πατέρα και των αδερφών.

1.3.1. Δυτική θεωρία και βιετναμέζικη πρακτική. Αλλά η φωνή που τα ειδησεογραφικά μας προγράμματα εκπέμπουν μέσα στα σπίτια του Βιετνάμ δεν είναι η φωνή ούτε του πατέρα, ούτε του αδερφού. Είναι η φωνή του αμφιταλαντευόμενου εγώ, η φωνή του Καρτέσιου που βάζει τη σφήνα της ανάμεσα στο εγώ μέσα στον κόσμο και στο εγώ που ατενίζει το εγώ. Οι φωνές του δικού μας προγράμματος Chieu Hoi (παράδοση- συμφιλίωση) είναι εξολοκλήρου καρτεσιανές. Μεταμφιεσμένες είτε σαν τη φωνή του αμφιταλαντευόμενου κρυφού εγώ («Γιατί να αγωνιστώ αν ο αγώνας δεν έχει καμία προοπτική;») είτε σαν τη φωνή του έξυπνου αδερφού («Εγώ ξαναγύρισα στη Σαϊγκόν, το ίδιο μπορείς να κάνεις κι εσύ!»)απέτυχαν επειδή μιλάνε με έναν doppelganger (=διπρόσωπο) ορθολογισμό που δεν έχει καμία σχέση με τις βιετναμέζικες αντιλήψεις. Επιχειρούμε να ενσωματώσουμε ένα φάντασμα στον χωρικό, όμως ουδέποτε υπήρξαν φαντάσματα εκεί.