Ο θαυμαστός κόσμος του κύριου Haneke είναι ο δικός σου

Την πρώτη φορά που είχα την τύχη να δω το "funny games" στα τέλη των 90's, κατέρευσε ολόκληρη η εικονα που είχα μέχρι εκείνη τη στιγμή για τον κινηματογράφο.Νεαροί με ρουχαλάκια του γκόλφ "παίζουν" με αστικές οικογένειες και ο κύριος Haneke πειραματίζεται με το μέσο.Απο τους πρωταγωνιστές που αναφέρονται στον θεατή, μέχρι την εκπληκτική στιγμή που το "τώρα" δεν υπάρχει και μπορεί να αλλάξει πατώντας απλά rewind...Έπρεπε να παρακολουθήσω το έργο αυτου του σκηνοθέτη που με τόση ευκολία χλευάζει τους κανόνες και σε κάνει να αισθάνεσαι κομμάτι της ιστορίας του,και σίγουρα δεν έκανα λάθος.Γενικά εκτιμώ αφάνταστα τους "καλλιτέχνες" που έχουν εμμονές.Και ο κύριος Haneke ενδιαφέρεται για τη βία.Η βία ως καταναγκασμός(71 συμπτώσεις), η βία ως πεπρωμένο/κατεστημένο (παράξενα παιχνίδια), ως αδυναμία επικοινωνίας (άγνωστος κώδικας), ως ψυχαναγκασμός(η δασκάλα του πιάνου), ως φόβος για το μέλλον (η ώρα του λύκου).Και αναφέρεται στη βία σαν μια βαθειά, αιώνια, ενδόμυχη έννοια που οδηγεί τον ανθρώπινο πολιτισμό.Ολόκληρος ο πλανήτης λειτουργεί και συνεχίζει στην βάση του απόλυτου κενού επικοινωνίας, σε λεπτομέρειες που μπορούν να προκύψουν από χιλιάδες "χαλασμένα τηλέφωνα", στο κενό μεταξύ των γραμμάτων στη γλώσσα.
Ελληνικά,αγγλικά,γαλικά,ιταλικά,σουαχίλι,βουλγάρικα,άγνωστος κώδικας.Χθες είχα την τιμή να δω και το τελευταίο του έργο "κρυμμένος"(cache).Ο μεγάλος αδερφός του μυαλού σου είναι μεγαλύτερος από κάθε αδερφό που σχετίζεται με τον Orson Welles.Και θα είναι για πάντα απο πάνω σου.Μάλλον η πιο ώριμη ταινία του κύριου Haneke που καταφέρνει να φτάσει τις εμμονές του σε επίπεδα φιλοσοφίας,το στομάχι σου στο πάτωμα κ το μυαλό σου επιτέλους να λειτουργήσει σε ταχύτητες που θα έπρεπε πάντα λειτουργεί.Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω χειρούργος.Κ ένα νυστέρι πάντα μπορεί να δώσει λύσεις.Συνήθως τραγικές αλλά ανθρώπινες.Οριακές αλλά υπαρκτές.Κύριε Haneke my most sincere gratitude.