Την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου βγήκα από το σταθμό "Πανεπιστήμιο" του Μετρό. Δε βιαζόμουν. Είπα να κάνω ένα τσιγάρο στα κάγκελα μπροστά από το συντριβάνι.
Ωραία αίσθηση.. Δεξιά μου ένα άγαλμα άπλωνε το χέρι στους περαστικούς. Μπορεί να τους χαιρετούσε, μπορεί κάτι να τους έδειχνε.. Μπροστά μου το γιάλινο κτίριο της Probank και ακριβώς από κάτω ένα κίτρινο νεοκλασσικό, ίσως το ομορφότερο κτίριο του Κέντρου. Μαζί, αποτελούν την πλέον αξιοπρόσεκτη αρχιτεκτονική σύνθεση της Αθήνας.. ίσως γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα, ότι το κίτρινο νεοκλασσικό δεν έχει πόρτα. Το άνοιγμα της Κοραή με τη μικρή γιάλινη πυραμίδα... αλλά Λούβρος (!) και η τεράστια ασπρόμαυρη πινακίδα- σκακιέρα του κινηματογράφου Άστυ.
Οι άνθρωποι όταν περπατούν, άθελά τους γίνονται σκλάβοι αυτής τους της κίνησης.. Κάπου είχα διαβάσει, ότι οι κυλιόμενες σκάλες του Μετρό αποτυπώνουν ξεκάθαρα, τον τρόπο με τον οποίο βιώνουμε την κίνηση στην πόλη. Άνθρωποι σε διαρκή κίνηση, ανίκανοι να σταθούν λίγο και να παρατηρήσουν.. σαν κάτι να τους σπρώχνει να συνεχίσουν.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι περπατούσαν βιαστικά εκείνο το βράδυ. Άνθρωποι και αυτοκίνητα σε ένα σκούρο κίτρινο φόντο, που φωτίζει τις νύχτες μας.. Ωραίο φως. Δύο γέροι είχαν βγει στο δρόμο τρέχοντας ο ένας πίσω από τον άλλον. Σαν κάτι να τρέχαν να προλάβουν. Ίσως το τρόλει που προσπερνούσε.. ίσως τις χαμένες στιγμές της ζωής τους, που πέρασαν και φύγαν ανεπιστρεπτη.Μια φίλη μου πέρασε με το ποδήλατο. Πήρα μια βαθιά ανάσα για να τη φωνάξω, μα η ανάσα μου διήρκυσε όσο το πέρασμά της από τη μία πλευρά της πλατείας στην άλλη. Ένας τύπος έστησε το τρίποδό του εμπρός μου. Σκέφτηκα να φύγω, αλλά μετά σκέφτηκα, ότι δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία.
Σύντομα το τσιγάρο τελείωσε. Το έσβυσα στα νερά και σηκώθηκα. Προχώρησα προς το άγαλμα. Δεν είχε όνομα. Έμοιαζε βγαλμένο από την ταραγμένη εποχή της Αμερικάνικης Επανάστασης.. "Ι am just walking around, the city is a wondertown", μου είπε και δεν είχα παρά να συμφωνήσω, καθώς κατευθυνόμουν προς τη στοά του βιβλίου, όπου παρουσιάστηκε το βιβλίο του Hunter Thompson "Μεθυσμένα Ημερολόγια" από τις εκδόσεις Οξύ.
Τελικά το παρελθόν είναι συνεχώς παρών και σε ορίζει διαρκώς.. σκέφτομαι αυτή τη στιγμή τελειώνοντας απότομα και βιαστικά υπό τους ήχους της live ακουστικής κιθάρας του Θάνου Ανεστόπουλου..
5 σχόλια:
φοβερός ο τίτλος ένα τσιγάρο ιστορία, δικός σου είναι, ε;
καλό snippet φίλε. :)
Βιαζόμαστε μόνιμα, αλλά ακόμη και όταν βρεθεί λίγος χρόνος είμαστε πολύ κουρασμένοι ή αδιάφοροι για να σταθούμε μια στιγμή να παρακολουθήσουμε αυτό που θεωρούμε δεδομένο..
Περαστικά μας.
Ομορφα... Και εν κινησει κ εν στασει, that's the way it goes...
Για το αρχειο,
αν καταλαβα καλα για ποιο λες,
το φοβερα φωτισμενο κιτρινο κτηριο (που πριν ανακαινιστει φιλοξενουσε στο ισογειο του ενα απ'τα πρωτα μικροπρατηρια που πουλουσαν μαυρο ψωμι), ειναι μεσοαστικης αρχιτεκτονικης
XXxxx
Υγεια κ χαρα φιλοι
Την Παρασκευή, 10 Φεβρουαρίου, βγήκα από την πόρτα της πολυκατοικίας που στεγάζεται το γραφείο που δουλεύω, στην πολύβουη Ερμού. Βιαζόμουν. Η ώρα είχε πάει 8, και ήθελα να πάω στη στοά του βιβλίου, όπου θα γινόταν παρουσίαση του βιβλίου "Μεθυσμένα Ημερολόγια" του Hunter Thompson και θα ακολουθούσε ακουστικό σετ από τον Θάνο Ανεστόπουλο.
Η ιστορία του δικού μου τσιγάρου ήταν η βιαστική κίνηση, το σπρώξιμο των αργόσχολων shopping-fricks, τα νεύρα που ακόμα μια φορά έφυγα αργά από το γραφείο, οι απορίες "τι είναι αυτό το ακουστικό σετ????" και "που θα καταλήξω πάλι απόψε?"
Όλα διορθώθηκαν όταν έφτασα και είδα τους φίλους μου. Όλα, εκτός από την διαρκή μου κίνηση μέσα στο χώρο και κυρίως έξω στο καπνιστήριο, με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί ευγενική χορηγία κάποιου προνοητικού φίλου.
Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει ακόμα. Το ξεφύλλισα και ψιλο-μέθυσα. Αργότερα το ίδιο βράδυ, μέθυσα κυριολεκτικά.
Αυτό που μένει soundtrack στην λέξη κλειδί "κίνηση" είναι ότι η γη γυρίζει ακατάπαυστα. Ας χαλαρώσουμε κι ας απολαύσουμε τη βόλτα.
Excellent, love it! » » »
Δημοσίευση σχολίου