Don't Panic - It's all Ok

Κάποιες φορές θυμάμαι εκείνη την νύχτα και γελάω, τις υπόλοιπες αναλογίζομαι πόσο άσχημα θα μπορούσαν να είχαν πάει τα πράγματα.
Πάντα μα πάντα όμως θα θυμάμαι εκείνο το βράδυ και θα νιώθω τυχερός γιατί στο τέλος του βρήκα μια μεγάλη αλήθεια.

Η πραγματικότητα είναι μια σύμβαση,
Ο χώρος και ο χρόνος ελλείπονται νοήματος.
Το μυαλό δίνει ερμηνεία στο εδώ και τώρα.
Αυτή η ερμηνεία είναι μια παγκόσμια συμφωνία.
Όταν η συμφωνία σπάσει τα πάντα είναι πιθανά.

Ηταν η τρίτη μέρα μας στην Σεβίλλη, 20 φεβρουαρίου και γυρνάγαμε την πόλη με κοντομάνικα, μαθαίναμε τους δρόμους, αράζαμε στα πάρκα, πίναμε τσιγάρα στο γρασίδι και ξαπλώναμε στον ήλιο. Χαλαρά.

Το βράδυ μας βρήκε σε μια μικρή πλατεία. Είναι δύσκολο να περιγράψω τι ακριβώς ένιωθα εκείνη την στιγμή, θελω να πω, είμασταν σε μια νέα πόλη σε μία νέα χώρα, είχαμε 6 μήνες μπροστά μας για να κάνουμε απολύτως τίποτα. Καμία έγνοια κανένας περιορισμός, μόνο δυνατότητες και επιθυμίες… Παρόλα αυτά, έιχα μέσα μου μια ανυσυχία, μια ένταση, ένα είδος προτόγονου αγχους που πολύ σε περίπου 2 ώρες θα συνειδητοποιούσα πως ήταν η κορυφή ενός παγόβουνου, η απειροελάχιστη έκφανση του πιο δυνατού συναισθήματος που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Του αρχετυπικού φόβου.

Ζαλίζομαι, προσπαθώ να το διώξω αλλά μάταιο,
όταν μου συμβαίνει αυτό τον τελευταίο καιρό, οτιδήποτε με περιβάλλει χάνει την σημασία του, υπάρχω μόνο εγώ και το σώμα μου που φωνάζει σαν να θέλει να που πεί με τον τρόπο του κάτι. Σηκώνομαι απότομα.
-Πάω να φάω κάτι, δεν θα αργήσω… Μην φύγετε.
Ένα ομώφωνο Οκ ακούστηκε την στιγμή που ήδη είχα ξεκινήσει.
Περπατάω γρήγορα και αρχίζω να επεξεργάζομαι σ’αυτή τη καινούργια γλώσσα που μιλάω την κατάλληλη πρόταση για ικανοποιήσω την ανάγκη μου.
Μέσω νοημάτων και υπο συνθήκες απόλυτης έλλειψης υπομονής παίρνω αυτό που θέλω και κατευθύνομαι πίσω στην πλατεία.
Φτάνω.
Είναι άδεια.
Είμαι μόνος.
Είμαι μόνος με μία σαλάτα σε πλαστικό κουτί, ένα μπουκάλι νερό, λεφτά, ένα κλειδί και περίπου 20 λεπτά μακρυα από το σπίτι και για κάποιο γαμημένο λόγο δεν μπορώ να το χειριστώ ψύχραιμα.
Τρώω με βουλιμία το φαί, πίνω νερό, προσπαθώ…
Νιώθω λίγο καλύτερα, απόφασίζω να πάρω ένα λεωφορείο και να γυρίσω σπίτι, να κάνω ένω μπάνιο και άυριο θα είμαι μια χαρά.
Μπαίνω στο λεωφορείο, ποτέ δεν μου αρέσανε να σου πω την αλήθεια, όπως και να έχει ξεκινάει και κοιτάω έξω από το παράθυρο την διαδρομή, εν μέρει από περιέργεια, εν μέρει για να ξεχαστώ.
Είμαστε κάπου στην μέση όταν βλέπω την αντανάκλαση μου στον καθρέφτη…
Μαλάκα, είμαι κάτασπρος.
Μάλλον φταίει το φως του λεωφορείου.
Αναζητώ τα είδωλα των επιβατών στο τζάμι για να σιγουρευτώ.
Σκατά, είμαι κάτασπρος, κοιτάω γύρω μου, νιώθω πως όλοι με κοιτούν, ξαφνικά κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Εχω ιδρώσει, τα χέρια μου γλιστρούν από την μεταλλική μπάρα του καθίσματος, νίωθω να λιώνω στο κάθισμα μου αλλά δεν μιλάω, δεν βγάζω ούτε μια μιλιά, αλλά φοβάμαι και θέλω κάποιος να με προσέξει. Η μόνη λέξη που ξέρω και που ταιριάζει στην περίσταση έιναι ‘’Βοήθεια’’ αλλά δεν μπορώ να την πώ, φαντάζομαι κάποιον να φωνάζει βοήθεια σε ένα λεωφορείο και το γειώνω.
Τα χέρια μου έχουν μουδιάσει, είναι κρύα, κοιτάω πάλι την εικόνα μου στο τζάμι, φαίνομαι χίλιες φορές καλύτερα απ’ότι νιώθω, αλλά δεν βοηθάει.
Κυρίες και κύριοι: ΕΧΩ ΦΡΙΚΑΡΕΙ.
Ξαφνικά μπαίνει στο λεωφορείο μία γκόμμενα, λίγο πιο μικρή από μένα, κάθεται δίπλα μου.
20 δευτερόλεπτα σιωπής και αμηχανίας και ξαφνικά γυρνάω όσο πιο cool μπορώ.
-Hables ingles??
-Si.
Είναι απίστευτο, είναι το πρώτο άτομο που καταλαβαίνει αγγλικά σε αυτή την γαμωπόλη.
-Δεν νιώθω πολύ καλά. Της λέω με πολύ προσπάθεια.
Τα μάτια της ανοίγουν, το κενό μεταξύ μας μεγαλώνει.
-Όχι σε παρακαλώ, αλήθεια χρειάζομαι την βοήθεια σου, μπορείς να καλέσεις ένα ασθενοφόρο, σε παρακαλώ, δεν έχω πάρει ναρκωτικά ή κάτι τέτοιο αλλά δεν είμαι καθόλου καλά.
Δεν το πιστεύω αλλά δεν φεύγει τρέχοντας, μου απαντάει μπερδεμένη ναι.
Στην επόμενη στάση κατεβαίνουμε, της δίνω το τηλέφωνο μου και ξαπλώνω σε άθλια κατάσταση στο πεζοδρόμιο. Κάτι λέει στα ισπανικά, δεν καταλαβαίνω, το σώμα μου έχει κλειδώσει, οι παλάμες μου έχουν κλείσει ερμητικά, δεν μπορώ να τις ανοίξω.
Φαντάσου τον εαυτό σου να περπατά σε ένα μισοφωτισμένο διάδρομο, οι λάμπες να αναβοσβήνουν νευρικά και στα διαστήματα ανάμεσα στις εκκενώσεις το μυαλό να πλάθει το δικό του χώρο γύρω σου. Η καρδιά σου χτυπάει με μανία αυτό το άγνωστο σε έχει υποβάλλει. Σκέψου αυτό το κρίσιμο διάστημα ανάμεσα στους χτύπους του ρολογιού όταν ένα χέρι σε ακουμπάει στην πλάτη και πετάγεσαι ηλεκτρισμένος. Ετσι νιώθω, μόνο που δεν είναι μια στιγμή.
Φοβάμαι πως κάτι πολύ άσχημο θα μου συμβεί, φοβάμαι. Οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία, μου λέει πως το ασθενοφόρο έρχεται. Φοβάμαι.
-Σε παρακαλώ, έλα μαζί μου, δεν μπορώ να τους μιλήσω, συγνώμη για το μπλέξιμο αλλά φοβάμαι πολύ.
Την λένε avencia.

Είμαι σε ένα φορείο, μέσα σε ένα ασθενοφόρο, η διερμηνέας μου προσπαθεί να δώσει πληροφορείες στους τραυματιοφορείς.

Κάποιος σέρνει το φορείο μου, περνάμε μια πόρτα, βρίσκομαι σε κάποιο νοσοκομείο.
Η avencia μου λέει πως πρέπει να φύγει. Βάζω τα κλάμματα, ειλικρινα αν φύγεις δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν της λέω σε λυγμούς. Με κοιτάει, βλέπει έναν τύπο με φωσφοριζέ μπλέ παντελόνι, κατακόκκινη μπλούζα και εκτυφλωτικό πορτοκαλί αδιάβροχο οριζοντιωμένο σε ένα φορείο να κλαίει και υποχωρεί.
-Δεν μπορώ να μείνω πολύ, είναι αργά και πρέπει να γυρίσω σπίτι αλλιώς οι γονείς μου θα με σκοτώσουν.

Ολά είναι συγκεχυμμένα, ο χώρος, ο χρόνος, οι άνθρωποι, η avencia, εγώ, δεν ξέρω τι συμβαίνει, λέξεις γύρω μου πετούν, κάποιοι με κοιτάνε με περιέργεια, κόσμος πάνω κάτω, εγώ ακίνητος, αμίλητος και η μόνη σύνδεση μου με τον έξω κόσμο είναι αυτή η κοπέλα και λέει πως θα φύγει.

Ερχονται άνθρωποι πάνω μου, γιατροί, μου βάζουν κάποια καλώδια, νομίζω πως τσεκάρουν την καρδία μου, βλέπω την κουκίδα ενός παλμογράφου να πάλεται, το στόμα μου έχει στεγνώσει,

Νομίζω πως πεθαίνω.

Με τραβάνε κάποιοι, με οδηγούν σε μία μεγάλη αίθουσα, υπάρχει πολύς κόσμος εδώ.
Με αφήνουν και φεύγουν.
-Η καρδία σου είναι εντάξει.
Με κοιτάει και αφήνει πάνω μου την τσάντα μου.
-Πρέπει να φύγω τώρα.
Τα παίζω κυριολεκτικά, ότι και αν της λέω δεν αλλάζει γνώμη.
-Πρέπει να φύγω.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αλλά της λέω πως την αγαπάω, ξανά και ξανά και ξανά…..
-Πρέπει να φύγω, αντίο…

Είμαι μόνος,
σε ένα φορείο, σε μία αίθουσα αναμονής, σε κάποιο νοσοκομείο, με άλλα 100 ίσως 150 άτομα που περιμένουν, σε μία νέα χώρα, χωρίς ευθήνες, με χιλιάδες δυνατότητες να ανοίγονται μπροστά μου αλλά πλέον δεν έχει σημασία, αυτή η κρίση με έχει γαμήσει. Δεν ελπίζω, δεν επιθυμώ, παλέυω να κρατηθώ εδώ που είμαι και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Πρέπει να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά.
Η ώρα περνάει, το καταλαβαίνω από τους ανθρώπους που ακούνε το όνομα τους και σηκώνονται να μπούνε στα ιατρεία, σε αυτή την πανάθλια αίθουσα περιτριγυρισμένη με πλακάκια στο άρρωστο μπλέ χρώμα των νοσοκομείων, με αυτή την άρρωστη μυρωδιά της χλωρίνης. Βρίσκομαι κοντά σε μία κολώνα, κάπου στο κέντρο αυτής της παράστασης. Μια καλη κυρία με κοιτάει με συμπόνια, φαίνεται να καταλαβαίνει την φάση μου, την κοιτάω και εγώ και το βλέμμα μας μένει εκεί.

Η ώρα περνάει, το καταλαβαίνω από τους ανθρώπους που ακούνε το όνομα τους και σηκώνονται να μπούνε στα ιατρεία, ο χρόνος φαίνεται να λειτουργεί υπέρ μου. Νιώθω κάπως καλύτερα, μπορώ να κουνήσω τα χέρια μου. Σκέφτομαι.
Σηκώνω το χέρι μου μήπως με προσέξει κάποιος, εκείνη η κυρία με βλέπει, είναι μακρυά μου, γύρω στα 5-6 μέτρα. Τα λόγια μου απέρριτα.
- Το όνομα μου είναι &^$&$%&&. Αν το ακούσεις, γιατρός, πηγαινε με, παρακαλώ, βοήθησε με.
Μου γνέφει καταφατικά. Ανοίγω την τσάντα, βρίσκω την φωτο της κοπέλας μου, κάτι με ωθεί να γράψω πάνω της, μακάρι να ήταν εδώ.
Γράφω
‘’Δεν είμαι καλά, σε αγαπάω.’
Είμαι κουρασμένος.

Το νιώθω να έρχεται από απόσταση, το νιώθω να πλησιάζει, το νιώθω σε κάθε κύτταρο που μου ανήκει. Το νιώθω και χάνω κάθε ελπίδα. Ένα βίαιο κύμα που έχει ταξιδέψει χιλιόμετρα κρύας θάλασσας έρχεται να σπάσει πάνω μου. Είναι ο βόμβος του σεισμού που έρχεται. Η ένταση μέσα μου μετατρέπει το σώμα μου σε πέτρα.
Παγώνω.
Όταν είσαι σε αυτό το σημείο που είσαι ανήμπορος να αντιδράσεις, χάνεις τον έλεγχο, γίνεσαι κάτι άλλο.
Είμαι ένα σώμα σε μια δεξαμενή τσιμέντου ταχείας πήξεος, τα χέρια μου κολλάνε πάνω το στήθος μου, η βαρύτητα με συνθλίβει, η γροθιά μου σπάει μέταλλο, η καρδία μου σιγά-σιγά σταματάει, η ανάσα πάγωσε, το στόμα μου μουδίαζει, δεν μπορώ να κινήσω τα χείλη μου, δεν μπορω να μιλήσω, το ξέρω ότι όπου να΄ναι θα πεθάνω, είμαι σίγουρος. Είμαι γυμνός σε μία αφρικάνικη στέπα και το λιοντάρι με έβαλε στο στόχαστρο και τρέχει πεινασμένο, είναι πολύ κοντά, είναι δίπλα μου, είναι πάνω μου.
Το συναίσθημα που δεν έυχεσαι ούτε στον χειρότερο εχθρό σου, η ακαμψία, το αναπόφευκτό, κουράστηκα να παλέυω, θέλω να ουρλιάξω, γιατί με αφήσαν έτσι??? Ακόμα πιο πολύ, ακόμα πιο πολύ, δεν αντέχω άλλο, δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Αυτό είναι το τέλος μου, δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο.
Αφήνομαι
αφήνομαι και οι ήχοι ξεθωριάζουν,
βυθίζομαι σε νερά που πρώτη φορά αντικρίζω,
απλά σταματάω να κρατώ τα μάτια μου ανοιχτά, το φως σβήνει,
χάνω επαφή με το περιβάλλον όπως όταν ήμουν παιδί και άφηνα το σώμα μου ελεύθερο να το παρασέρνουν τα κύματα στην ακροθαλασσιά, όπως στο αποκορύφωμα του οργασμού, όπως στην αγκαλιά της μητέρας μου.

Κενό.

Κενό.

Σκόρπιες εικόνες.

Αναμνήσεις.

Ένα φως.

Δίλημμα.

Η μητέρα μου κλαίει.

Κενο.

Πρέπει να ζήσω.

Κενό.

Η αγάπη μου κλαίει.

Είμαι πολύ βαθιά.

Κάτι συμβαίνει.

Τι είναι αυτό? Ήχος?

Κάτι έρχεται.

Είναι pure

Aνοίγω τα μάτια, είμαι εγώ, είμαι εδώ στο ίδιο μέρος, είμαι καλα.
μπορώ να κινηθώ,
μπορώ να ανασάνω, μπορώ να μιλήσω,
μπορώ να σηκωθώ, ίσως μπορώ και να περπατήσω. Είμαι ζωντανός.
Τι έγινε? Πόση ώρα πέρασε?
Μηπώς το φαντάστηκα?
Είμαι πολύ καλά.
Είμαι ελαφρής.
Με φωνάζουν, σηκώνομαι περπατώ μέχρι τα ιατρεία, μια γιατρός μου μιλάει, δεν πολυκαταλαβαίνω, της εξηγώ με νοήματα, δεν καταλαβαίνει, μου κάνει μία ένεση, διακρίνω μια ελαφρότητα, μια ευεξία, φοβερή φάση, είναι καταπληκτικό αίσθημα το να είσαι απλά καλά. Με αποχαιρετά, βγαίνω έξω, περνάω την πύλη, τραλαλα τραλαλο, πω-πω τι έγινε μόλις τώρα, δεν ξέρω που είμαι αλλά ξέρω που πρέπει να πάω, θα πάρω ταξί, περιμένω χαλαρά, κάτι γκόμμενες στο δρόμο, περιμένουν και αυτές. Τους μιλάω, μοιραζόμαστε το ταξί, με αφήνουν κοντά στο σπίτι μου. Ανοίγω την πόρτα. Δεν είναι κανένας εδώ. Κάνω μπάνιο. Ξαπλώνω. Περιμένω και προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε τις προηγούμενες 2 ώρες. Συνέβη στα αλήθεια? Ακούω θόρυβο, ηΜαρία και ο Γιώργος μπαίνουν στο σπίτι, γελάνε, είναι χαρούμενοι, με κοιτούν και γελάνε, για την ακρίβεια είναι μαστουρωμένοι, φαντάζομαι ότι και εγώ είμαι μαστουρωμένος.
-Που χάθηκες ρε φίλε? Εμείς περάσαμε γαμώ, βρήκαμε και σοκολάτα στο el Salvador. Εσύ τι έκανες?
-............