Αγάπη (2)

Βρισκόμαστε στο 1722.
Ο Βικέντιος Δαμοδός βρίσκεται στη Βενετία, έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του, σκέφτεται να επιστρέψει στην πατρίδα, (πράγμα που θα κάνει ένα χρόνο μετά) , αναλογίζεται το κατα πόσο το δόγμα είναι απλώς μια διανοητική σύλληψη σχετικά με το μεταφυσικό ή αντίθετα έκφραση αγιοπνευματικής εμπειρίας, κριτικάρει όσα είπε ο καλβίνος , αναρρωτιέται τι να εννοούσε ο Λούθηρος, εξερευνά επίμονα και σχολαστικά την Αλήθεια. Σε λίγα χρόνια όλα αυτά δε θα έχουν σημασία.

Εκείνο το πρωινό , λίγο πρίν ξυπνήσει , στο δρόμο απο κάτω απο το σπίτι του, ένα γουρούνι κουτούλησε 5 φορές μία πόρτα μέσα στον πανικό του να ειδοποιήσει τους άλλους χοίρους οτι το αίτημα δεν έγινε δεκτό και τα γουρούνια θα συνεχίσουν να σφάζονται κανονικά απο τους ανθρώπους όπως ήταν προγραμματισμένο. Την πέμπτη φορά που χτύπησε το κεφάλι του στην πόρτα, την έσπασε και τινάχτηκε έξω στο δρόμο. Εκείνη τη στιγμή ακριβώς απο έξω περνούσαν τρείς καλοντυμένες κυρίες της αστικής τάξης.Οι ηλικίες τους ήταν 65 , 36 , 14.
Η γιαγιά παρατήρησε "κοιτάξτε! ένα γουρούνι"
Η μητέρα αναφώνισε "ώ θεέ μου"
και η κόρη προφήτευσε " Ίσως κάποτε να φοβούνται οι άνθρωποι να σφάξουν τα γουρούνια και όχι το αντίθετο."

Ο Βικέντιος Δαμοδός ξύπνησε,ντύθηκε, έβρεξε με νερό το πρόσωπό του, έβαλε στην τσάντα του 3000 σελίδες διαρκούς αλλαγής, βγήκε στο δρόμο και μπλέχτηκε με το πλήθος.
Το 1752 πέθανε.
και αυτό
αν μη τι άλλο,
είναι αγάπη.